Appenzeller nie jest psem dla osób, które wolny czas spędzają na kanapie: Ten rasowy pies z regionu Appenzell, który został wyhodowany jako pies gospodarski i pasterski, kipi energią i żądzą przygód. Pasuje zarówno do wysportowanego opiekuna, który mu zapewni odpowiednie zajęcia, jak i do aktywnej rodziny, w której zawsze coś się dzieje.
© Dogs / stock.adobe.com
Appenzeller jest pełnym energii i chętnym do pracy psem.
Już na pierwszy rzut oka można rozpoznać pewną siebie naturę i żywy temperament tego rasowego psa. Jego zwinne ruchy i inteligentny wyraz pyska szybko zdradzają, z kim ma się do czynienia. Również pod względem czysto optycznym appenzeller, który został pierwotnie wyhodowany pod kątem użyteczności a nie estetyki, nie musi bać się jednak konkurencji.
Ten pies średniej wielkości, o niemal kwadratowej budowie, jest pod każdym względem dobrze wyważony. Małe oczy w kształcie migdałów mają kolor od ciemniejszego do jaśniejszego brązu i są osadzone lekko skośnie. Poniżej mocnej, krótkiej szyi leży szeroka i dość głęboka klatka piersiowa z wyraźnym przedpiersiem. Charakterystyczny dla appenzellera jest gęsto owłosiony ogon zakręcony nad linią grzbietu, który czasem bywa nazywany „trąbką pocztową”.
Jego muskularne, zwinne ciało osiąga wysokość w kłębie od 52 do 58 cm u samców. Suki są tylko nieco mniejsze i dorastają do wysokości od 50 do 54 cm. Waga, która nie jest określona w standardzie, wynosi od 25 do 32 kg.
Umaszczenie jego sierści wydaje się być tak samo symetryczne, jak budowa ciała. Szorstka sierść ma czarny kolor z jednolicie białymi i brązowo-czerwonymi znaczeniami. Wyraźna biała pręga biegnie od czubka głowy do pyska i od podbródka do klatki piersiowej. Łapy i czubek ogona również są białe.
Oprócz typowej czerni, jako kolor podstawowy dopuszczony jest także brąz havana. Mocna, krótka sierść jest błyszcząca i zapewnia temu psu pasterskiemu z Alp Szwajcarskich, wraz z bujnie gęstym podszerstkiem, niezawodną ochronę przed deszczem, wiatrem i zimnem.
Na pierwszy rzut oka obie rasy należące do grupy szwajcarskich psów pasterskich można odróżnić po ogonie: U entlebuchera jest on prosty, zwisający lub skrócony, a u appenzellera noszony jest zawinięty nad grzbietem. Entlebucher jest poza tym nieco mniejszy i tylko appenzeller występuje w brązowym umaszczeniu.
© kurtzemedia / stock.adobe.com
Zapędzenie stada setki czy dwóch setek zwierząt w jedno miejsce na dużym obszarze nie stanowi problemu dla psa pasterskiego z Appenzell. Jest zwinny, wytrwały i najchętniej zawsze w ruchu. Wyciągnąć się na czworakach i leniwie leżeć? To nie jest opcja, którą appenzeller preferuje. Jego niezłomny instynkt stróżowania, wierność i odwaga czynią z niego również cenionego psa stróżującego i obronnego. Ten uważny obserwator to bardzo rzetelny opiekun domu i podwórka, który swoją czujność lubi oznajmiać głośnym szczekaniem.
Jest inteligentny i ma szczególny talent do obserwowania. Ten empatyczny pies potrafi błyskawicznie ocenić gesty i mimikę swojego opiekuna i odpowiednio na nie zareagować. Mimo temperamentu jest bardzo towarzyski i tworzy bliskie relacje z ludźmi, zwłaszcza ze swoim panem. Mniej entuzjastycznie nastawiony jest do innych czworonogów. Ma silny instynkt terytorialny, dlatego szczególnie istotna jest w jego przypadku wczesna socjalizacja.
Tak więc appenzeller z pewnością nie należy do spokojnych towarzyszy. Czy to na straży, w zabawie, czy po prostu z miłości i entuzjazmu: Donośny szczek jest charakterystyczny dla tej rasy. Jego wyraźna radość ze szczekania może jednak zostać sprowadzona do pożądanego poziomu dzięki konsekwentnemu wychowaniu.
Przeczytaj także: Jak oduczyć psa nadmiernego ujadania.
Przedstawiciele tej rasy nie mają wyraźnie rozwiniętego instynktu łowieckiego. Nie oznacza to jednak, że od czasu do czasu nie udadzą się w pogoń za wywęszonym tropem czy wytropionym królikiem. Takie zachowanie zdarza się zwłaszcza w przypadku psów, które nie mają zapewnionej odpowiedniej dawki ruchu.
Przeczytaj także: Szkolenie psa, by nie polował w 5 krokach.
To, czy appenzeller lubi pieszczoty, czy nie, zależy od jego indywidualnej osobowości i doświadczeń, które miał okazję zdobyć. Jednak większość przedstawicieli tej rasy uwielbia przytulać się do swoich dwunożnych przyjaciół.
Appenzellery są wprawdzie uważane za chętne do nauki i posłuszne, ale jako psy pasterskie są przyzwyczajone do samodzielnego myślenia. Potrafią na przykład rozpoznać obce krowy w stadzie i przepędzić je. Jeśli są wystarczająco aktywne fizycznie i umysłowo, ich wychowanie przy odrobinie cierpliwości i konsekwencji nie stanowi większego wyzwania.
W porównaniu z ilością potrzebnego ruchu, pielęgnacja sierści psa tej rasy zajmie dość mało czasu. Okazjonalne szczotkowanie jego krótkiej sierści jest absolutnie wystarczające. Jedynie w okresie linienia warto sięgać po szczotkę częściej, aby ograniczyć pozostawianą w domu ilość sierści.
Więcej wskazówek dotyczących pielęgnacji psa:
Zasadniczo, appenzeller bardzo dobrze odnajduje się jako członek ludzkiej rodziny. Jest towarzyski i wesoły w kontaktach z jej członkami. Ten żywiołowy pies uwielbia zabawy i szaleństwa z dziećmi. Czasem zdarza się jednak, że szczególnie młode psy z nadmiaru wrażeń i czystej radości „podgryzają” swojego towarzysza do zabawy. Jest to oczywiście czysto przyjacielskim zachowaniem, ale jednak niepożądanym.
Ten szwajcarski pies rasowy dobrze dogaduje się również z innymi zwierzętami w domu. Jako pies stróżujący cechuje się początkową nieufnością w kontaktach z obcymi, ale nie jest przy tym agresywny ani nie gryzie – choć w realnym niebezpieczeństwie nie zawahałby się bronić swoich „podopiecznych”.
Appenzeller jest idealnym psem do towarzystwa dla rodzin lubiących sport, które docenią jego nieprzekupną czujność, lojalność i wytrzymałość.
Appenzellery nie są typowymi psami dla początkujących. Ich cechy pasterskie sprawiają, że są bardzo samodzielne i lubią ruch, co wymaga od ich opiekuna sporej wiedzy. W połączeniu z silnym instynktem terytorialnym i obronnym oraz skłonnością do szczekania, czworonogi te lepiej pasują do osób z doświadczeniem w szkoleniu psów. Zaangażowani początkujący, którzy chcą wykorzystać appenzellera do pilnowania bydła w gospodarstwie, mogą uzyskać dodatkowe informacje i porady w odpowiednich stowarzyszeniach.
Pies ten nie lubi samotności i potrzebuje bliskiego kontaktu ze swoją sforą. Dzięki odpowiedniemu szkoleniu może pozostawać sam przez kilka godzin. Nie powinno to jednak mieć miejsca codziennie. Rasa ta absolutnie nie nadaje się do trzymania w zamknięciu.
Rasa ta, pierwotnie wyhodowana jako pies użytkowy dla szwajcarskich rolników i pasterzy, ma z natury imponujący zapał do pracy. Ta pracowitość, wytrzymałość i chęć uczenia się predestynują go nie tylko do zadań pasterskich i zaganiających, ale czynią z niego bardzo wszechstronnego psa pracującego.
Appenzeller nie jest psem dla osób, które wolny czas spędzają na kanapie! Wręcz przeciwnie, jego żywy i wytrwały temperament wymaga bardzo wysportowanego opiekuna, który zrobi ze swoim pupilem coś więcej niż tylko zaliczy codzienne obowiązkowe spacery. Każdego dnia powinien mieć zapewnione od dwóch do trzech godzin aktywności, na przykład w postaci intensywnych spacerów uzupełnionych psimi sportami.
Bez wątpienia sporty dla psów, takie jak agility, treibball, trening z dummy są idealne jako alternatywne zajęcia dla pasterstwa. Appenzeller powinien polubić też biegi przy rowerze, canicross lub długie wędrówki. Nadaje się również do szkolenia jako pies lawinowy i terapeutyczny oraz jako pies przewodnik dla osób niewidomych.
Charakter i wygląd tego psa są doskonale przystosowane do warunków panujących w jego rodzimym regionie. Jak sama nazwa rasy wskazuje, appenzeller pochodzi z Alp Szwajcarskich, gdzie wyrósł na doskonałego poganiacza i opiekuna bydła w gospodarstwie wiejskim.
Pierwszymi hodowcami rasy byli rolnicy z regionu Appenzeller Land, którzy hodowali i trzymali psy głównie ze względu na ich użyteczność. Do dziś appenzeller jest z powodzeniem wykorzystywany jako pies pasterski oraz stróżujący w gospodarstwach rolnych. Ich niezwykła wszechstronność jako psów pracujących została po raz pierwszy opisana w 1853 roku w „Tierleben der Alpenwelt” („Życie zwierząt w Alpach”). Pierwszym „ambasadorem” rej rasy był szwajcarski leśnik Max Sieber, który pod koniec XIX wieku przedstawił Szwajcarskiemu Towarzystwu Kynologicznemu (SKG) pierwszą charakterystykę rasy psa pasterskiego appenzeller.
W 1898 roku na międzynarodowej wystawie psów osiem appenzellerów zostało po raz pierwszy zaprezentowanych w nowej klasie „Sennenhunde” („psy pasterskie”). Na sugestię geologa i kynologa z Zurychu, prof. Alberta Heima, który był bardzo oddany szwajcarskim psom pasterskim, a w szczególności appenzellerowi, w 1906 r. założono pierwszy klub tej rasy. „Appenzeller Sennenhunde Club” miał promować celową i czystą hodowlę rasy przy zachowaniu i promowaniu naturalności psów hodowlanych. W 1914 roku Heim ustanowił pierwszy obowiązujący wzorzec rasy.
Dzisiaj appenzeller jest niezależną rasą psów uznaną przez FCI. Grupę szwajcarskich psów górskich i do bydła tworzą appenzeller wraz z dużym szwajcarskim psem pasterskim, berneńskim psem pasterskim i entlebucherem. W przeciwieństwie na przykład do berneńczyka, appenzeller jest nadal dość rzadką rasą psów o stosunkowo niewielkiej bazie hodowlanej. Chociaż miłośników tej rasy można spotkać nie tylko w Szwajcarii, ale także w Niemczech, Austrii, Czechach, Finlandii, Polsce i innych krajach, appenzeller należy do psów zagrożonych wyginięciem. Szwajcarska Fundacja ProSpecieRara, która postawiła sobie za zadanie ochronę bioróżnorodności rzadkich roślin i zwierząt oraz zachowanie ich naturalności, zajęła się sprawą appenzellera.
Niewielka baza hodowlana appenzellera i niewielka liczba odpowiednich zwierząt hodowlanych wymagają bardzo odpowiedzialnej i rozważnej hodowli, aby zapobiec chorobom dziedzicznym typowym dla tej rasy.
Do najczęstszych chorób charakterystycznych dla rasy należą problemy ze stawami (dysplazja stawu biodrowego, dysplazja stawu łokciowego, osteochondroza), choroby oczu (zaćma), wady serca, a wraz z wiekiem problemy skórne, nawet nowotwory skóry.
Tak więc tylko około 10 procent szczeniąt zarejestrowanych w „Appenzeller Sennenhunde Club“ w latach 1963–2012 zostało dopuszczonych jako psy hodowlane. Stąd też wybór profesjonalnego hodowcy jest w przypadku tej rasy niezmiernie ważny.
Cieszący się dobrym zdrowiem appenzeller żyje średnio 15 lat, a nawet dłużej.
To, czy Twój pies pozostanie tak szczupły, aktywny i ruchliwy jak jego przodkowie, czyli psy pasterskie rolników z Appenzell, zależy w przeważającym stopniu od jego żywienia. W stosunku do swojej wielkości appenzeller potrzebuje dość niewielkiej ilości karmy. Zbyt bogata lub wysokoenergetyczna karma nie tylko prowadzi do otyłości, ale może również mieć bardzo złe konsekwencje, zwłaszcza u psów, które wciąż rosną.
Dowiedz się więcej o żywieniu psów i o diecie, która będzie najbardziej odpowiednia dla Twojego podopiecznego.
Tak, psy tej rasy lubią jeść i nie są wybredne. Nie oznacza to jednak, że należy je głodzić, aby uniknąć nadwagi. Aktywne fizycznie appenzellery nie mogą być niedożywione.
Duży wybór mokrej i suchej karmy znajdziesz w sklepie internetowym zooplus.
© michaklootwijk / stock.adobe.com
Jeśli chcesz kupić psa tej rasy, kieruj swoje kroki wyłącznie w stronę renomowanych hodowców. Alternatywnie możesz również zapytać w lokalnych i okolicznych schroniskach dla zwierząt.
Za zdrowego, zadbanego szczeniaka, kilkakrotnie odrobaczonego i ze wszystkimi szczepieniami, należy spodziewać się ceny od co najmniej 3500 do 8000 złotych.
Każdy, kto posiada pewną wiedzę na temat psów i lubi spędzać dużo czasu ze swoim zwierzęcym towarzyszem, będzie czerpał ogromną radość z posiadania wszechstronnego appenzellera. Należy jednak być tolerancyjnym wobec jego komunikatywności i szanować jego powściągliwość wobec obcych.
W sklepie internetowym zooplus znajdziesz wszystkie niezbędne akcesoria dla Twojego pupila, takie jak obroże, legowiska czy miski na karmę.
| Cechy szczególne: | Appenzeller jest jedną z czterech szwajcarskich ras psów pasterskich. Ten wysportowany pies pracujący jest nadal wykorzystywany w swojej ojczyźnie do zaganiania bydła. |
| Charakter: | aktywny, pewny siebie, czujny, chętny do nauki |
| Wysokość w kłębie: | psy: 52–56 cm, suki: 50–54 cm |
| Waga: | ok. 25–32 kg |
| Sierść: | Krótka, sztywna, z gęstym podszerstkiem. Podstawowy kolor to czarny lub brąz havana z równomiernymi białymi i brązowymi znaczeniami, m.in. biała plama na czole i białe końcówki łap. |
| Pielęgnacja sierści: | Szczotkowanie raz w tygodniu w celu pozbycia się luźnych włosów. Częstsze w okresie linienia. |
| Potrzeba ruchu: | Pies użytkowy, który lubi ruch i potrzebuje dużo aktywności fizycznej. Jeśli nie pilnuje bydła, może uprawiać agility lub inne sporty dla psów. |
| Pies dla początkujących: | W ograniczonym zakresie, np. gdy będzie mógł wypasać zwierzęta gospodarskie na wsi. |
| Szczekanie: | intensywne, częste i głośne |
| Długość życia: | 15 lat |
| Typowe choroby: | dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, problemy z oczami (zaćma), w starszym wieku nowotwory skóry |
| Cena: | od 3500 do 8000 zł |
| Grupa FCI: | Grupa 2, sekcja 3 szwajcarskie psy pasterskie |
| Pochodzenie: | Szwajcaria |
Forum zooplus było dla niej wstępem do pisania: Tam zainteresowani miłośnicy kotów spotkali się w 2011 r., aby stworzyć własne czasopismo drukowane o nazwie "Pfotenhieb". W kontekście swojej nauki niemieckiego mogła napisać kilka artykułów do "Pfotenhieb". Dzisiaj, jako szczęśliwa posiadaczka psa, poświęca się głównie tematom związanym ze zwierzętami i ich zdrowiem.
