Dürrbächler, gelbbäckler, vieräugler, berneński pies górski? Ten dawny pies pasterski w swojej ojczyźnie znany jest pod kilkoma nazwami, a na całym świecie popularność zdobył jako doskonały pies rodzinny. W stosunku do swoich opiekunów berneńskie psy pasterskie są pełne ciepła i miłości, pomimo zamiłowania do śniegu i niskich temperatur na zewnątrz.
© lenkadan / stock.adobe.com
Berneński pies pasterski jest najbardziej znaną z czterech ras szwajcarskich psów pasterskich.
Nie tylko charakter, ale także atrakcyjny wygląd sprawiają, że berneński pies pasterski jest wszędzie mile widzianym i atrakcyjnym gościem.
Berneński pies pasterski, o wysokości w kłębie od 64 do 70 cm u samców i od 58 do 66 cm u samic, jest bez wątpienia jedną z dużych ras psów.
Waga zdrowego, szczupłego berneńskiego psa pasterskiego nie powinna przekraczać 55 kg w przypadku samców i 45 kg w przypadku nieco mniejszych suczek.
Charakterystyczną cechą berneńczyka jest jego trójkolorowe umaszczenie. Dominuje kolor czarny, który jak płaszcz pokrywa jego ciało, szyję, głowę i ogon. Symetryczna biała pręga zaczyna się na czole i rozszerza się w kierunku kufy, gdzie sięga najwyżej do kącików pyska.
Charakterystyczny jest również biały krzyż na klatce piersiowej, białe łapy i biała końcówka ogona. Brązowo-czerwone plamki na policzkach, nogach i z boku białej sierści na klatce piersiowej stanowią piękne akcenty i dopełniają atrakcyjne trójkolorowe ubarwienie. Typowe dla berneńskiego psa pasterskiego są czerwono-brązowe plamy nad oczami, które przysporzyły mu miano „czterookiego” („Vieräugler“).
W przeciwieństwie do trzech innych przedstawicieli szwajcarskich psów pasterskich – appenzellera, dużego szwajcarskiego psa pasterskiego i entlebuchera, berneńczyk jako jedyny ma długą okrywę włosową. Z reguły jest ona gładka i jednolita, może być co najwyżej lekko pofalowana. Bujne futro jest miękkie, lśniące i niezawodnie chroni go przed zimnem i śniegiem.
© Lilli / stock.adobe.com
Dobroduszny i przyjazny charakter berneńskiego psa pasterskiego sprawia, że jest on jednym z najpopularniejszych psów gospodarskich na całym świecie. Jako pies rodzinny jest wierny swoim bliskim przez całe życie, niezwykle lojalny i czuły. Dzięki wysokiemu progowi pobudzenia, zazwyczaj spokojnie reaguje na bodźce środowiskowe. Agresywne zachowanie jest mu zupełnie obce, pod warunkiem, że przejdzie odpowiednią socjalizację.
Przeczytaj także: Rozwój szczeniąt
Psy płci męskiej mogą czasami wdawać się w bójki z innymi samcami, jeśli czują się nękane na swoim terytorium.
Berneński pies pasterski jest czujny z natury i niezawodnie informuje o obecności obcych, ale nie musimy obawiać się ataków z jego strony – może się nawet zdarzyć, że niektórzy przedstawiciele tej rasy powitają włamywacza, merdając ogonem. Dlatego też berneńczyk jest tak popularny jako pies rodzinny, który śmiało może być trzymany także z małymi dziećmi. Krzyczące i rozbrykane maluchy nie przeszkadzają temu łagodnemu olbrzymowi w niczym – wręcz przeciwnie, lubi wspólną zabawę i troskliwą opiekę nad dziećmi. Niemniej, również w jego przypadku należy zapewnić możliwość wycofania się, gdy poczuje się przytłoczony nadmiarem wrażeń oraz zawsze nadzorować wspólną zabawę zwierzaka i najmłodszych członków rodziny.
Przeczytaj także: Pies i dziecko pod jednym dachem
U większości berneńskich psów pasterskich instynkt łowiecki nie jest mocno rozwinięty. Nie będą podążać za śladami w lasach i na łąkach i nie będą nieustannie wypatrywać zająca. Jednak wiele z nich będzie chciało wyrwać się w pogoń za potencjalną, uciekającą zdobyczą. Należy o tym pamiętać, jeśli na przykład kot sąsiada zacznie uciekać, a 50-kilogramowy berneńczyk nagle rzuci się w jego kierunku. Z kolei kota będącego członkiem rodziny zazwyczaj bez problemu akceptują.
Przeczytaj także: Jak oduczyć psa polowania?
Mówi się również, że berneńskie psy pasterskie będą przejawiać pewien upór w niektórych dziedzinach, co widać na przykład w odmowie wykonywania poleceń, które według nich nie mają większego sensu. Nie powinno to dziwić, bo wyróżniają się one dużą pewnością siebie i sporą dawką inteligencji, co pozwala im kwestionować różne komendy. Jednak, przy dużej dawce miłości i konsekwencji oraz z pomocą kilku przysmaków energiczny szczeniak może zostać łatwo przeszkolony, aby stać się dobrze wychowanym psem rodzinnym, który daje się zmotywować do szerokiej gamy zadań.
Po udanym szkoleniu i przejściu podstawowej socjalizacji często cieszą się większymi przywilejami niż inne psy rasowe, ze względu na swój spokojny i przyjazny charakter. Bez problemu można je wszędzie zabierać, mogą też swobodnie biegać bez smyczy, gdyż nie mają tendencji do polowania czy wycieczek eksploracyjnych po okolicy.
Przeczytaj także: Szkolenie szczeniąt
Chociaż berneński pies pasterski rzeczywiście kusi swoim atrakcyjnym wyglądem, chcąc trzymać go w domu, należy zwrócić uwagę na kilka istotnych kwestii.
Przedstawiciele tej rasy powinni trafić w ręce doświadczonych, aktywnych osób, które lubią spędzać czas na łonie natury wspólnie ze swoim podopiecznym i są w stanie zaoferować mu dużo przestrzeni.
Berneński pies pasterski jest duży i potrzebuje dużo przestrzeni. Idealnie sprawdzi się w jego przypadku dom z ogrodem lub podwórkiem. Ten kochający wolność pies zdecydowanie nie nadaje się do małego miejskiego mieszkania. Należy również pamiętać, że w pierwszych miesiącach życia szczeniąt nie wolno im chodzić po schodach, aby chronić ich stawy, które nie są jeszcze w pełni rozwinięte. Już choćby z tego powodu mieszkanie w bloku bez windy nie wchodzi w grę. Mieszkanie na parterze może być również wielką zaletą w późniejszym czasie, kiedy pies nie może już chodzić po schodach z powodu wieku, a my nie jesteśmy w stanie go nosić ze względu na jego pokaźną wagę.
Tak, czworonogi te mogą być psami dla początkujących, pod warunkiem, że dokładnie zapoznają się oni z warunkami ich utrzymania i zasadami wychowania, których nie powinnyśmy lekceważyć. Ten imponujący zwierzak nie zawsze jest tak słodki i uroczy, jak się może wydawać. Należy mieć także świadomość, że jeśli nie będzie spełniał się jako pies gospodarski, będzie wymagał alternatywnych zajęć, aby zachować równowagę.
Berneński pies pasterski potrzebuje dużo ruchu i aktywności – co najmniej od półtorej do dwóch i pół godziny dziennie. Jako opiekunowie musimy więc mieć chęć, a przede wszystkim czas, aby ruszać się ze swoim pupilem. Uwielbia długie wycieczki z człowiekiem i lubi również wyzwania umysłowe.
Przeczytaj także: Piesze wędrówki z psem
Inteligentne zabawki i szkolenie w zakresie sportu psich zaprzęgów, pracy psów ratowniczych, terapeutycznych czy tropienia również są odpowiednie dla tych bystrych psów. Jednakże, jeśli chodzi o psie sporty berneńskie psy pasterskie mogą być wykorzystywane w ograniczonym zakresie. Sporty, które są zbyt szybkie i wymagają gwałtownych ruchów, takie jak agility, mogą niepotrzebnie obciążać te duże i ciężkie zwierzaki.
Odpowiednia pielęgnacja sierści przyczynia się do dobrego samopoczucia naszego podopiecznego. Długą, gładką sierść należy czesać co najmniej 2 do 3 razy w tygodniu, aby uniknąć formowania się kłaczków i zachować połysk.
Oczy, uszy, pazury, opuszki, skórę oraz zęby naszego czworonoga należy również codziennie sprawdzać i czyścić w razie potrzeby. Utrzymanie psa w sposób odpowiedni dla gatunku oraz kompleksowa pielęgnacja nie tylko mają pozytywny wpływ na jego zdrowie, ale także odgrywają decydującą rolę w zapewnieniu, że my i nasz berneński pies pasterski będziemy cieszyć się swoim towarzystwem przez długi czas.
Więcej wskazówek dotyczących pielęgnacji znajdziesz w poniższych artykułach:
Ze względu na gruby podszerstek i dłuższą okrywę włosową, berneński pies pasterski jest jednym z silniej liniejących czworonogów. W okresie linienia powinnyśmy więc sięgać po szczotkę i grzebień najlepiej codziennie.
Przez krótki czas ten piękny pies rasowy należał do najmodniejszych ras. Konsekwencją tego było niekontrolowane rozmnażanie przez wątpliwych hodowców-hobbystów, którzy chcieli wyłącznie zarabiać na sprzedaży tych atrakcyjnych psów rodzinnych, nie troszczyć się również o ich dobro. Na szczęście miłośnicy pierwotnego typu położyli kres tym tendencjom. Aspekty takie jak zdrowie i długowieczność znów mają decydujący wpływ na dzisiejszą selekcję hodowlaną.
Przepisy dotyczące hodowli berneńskich psów pasterskich są surowe. W celu ograniczenia chorób dziedzicznych i poprawy zdrowotności rasy wykorzystuje się wartości hodowlane uwzględniające nie tylko zwierzęta rodzicielskie, ale także rodzeństwo i innych krewnych.
Mimo to, berneńczyki nadal są podatne na choroby. Największym problemem, z jakim borykają się te psy rasowe, jest nowotwór zwany złośliwą histiocytozą, ale często dotykają je również choroby stawów, takie jak dysplazja stawu łokciowego czy stawu biodrowego oraz choroby nerek. Zwłaszcza w ojczyźnie berneńczyków, Szwajcarii, prowadzonych jest wiele badań, mających na celu promowanie zdrowia rasy. Punktem kontaktowym w tym zakresie jest na przykład Szwajcarski Klub Berneńskich Psów Pasterskich.
Jedną z najczęstszych przyczyn śmierci przedstawicieli tej rasy jest nowotwór zwany mięsakiem histiocytarnym lub histiocytozą złośliwą. Pojawia się on najczęściej między szóstym, a ósmym rokiem życia. Choroba jest zawsze śmiertelna, a średnia długość życia po diagnozie wynosi sześć miesięcy. Nowotwory mogą objawiać się zmianami skórnymi, na przykład guzkami, owrzodzeniami lub miejscową utratą sierści. Mogą również przybierać postać, która atakuje narządy wewnętrzne, której pierwszymi objawami mogą być wyczerpanie i kaszel.
Średnia długość życia berneńczyków wynosi od siedmiu do dziesięciu lat, co nie jest imponujące w porównaniu z większością innych czworonogów.
Aby uniknąć nadwagi u berneńczyka, a tym samym zapobiec problemom zdrowotnym, musimy zapewnić mu zrównoważoną i odpowiednią dla gatunku dietę, jak również wymaganą ilość ruchu. Po zakupie szczeniaka powinnyśmy przez jakiś czas podawać mu tę samą karmę, którą dostawał u hodowcy, ponieważ będzie ona optymalna pod kątem potrzeb małych psów pasterskich. Zmianę karmy należy przeprowadzać powoli i stopniowo. Zwracajmy również uwagę na ilość podawanej karmy, aby była dostosowana do krzywej wzrostu, co ma niebagatelne znaczenie w przypadku dużych psów, takich jak berneńczyk.
Dowiedz się więcej na temat żywienia psów z lektury naszych artykułów:
Przodkowie berneńskiego psa pasterskiego hodowani byli w okolicach szwajcarskiego Berna jako psy gospodarskie do ciągnięcia wozów i zaganiania bydła. Nie zostało dokładnie ustalone, od jakich czworonogów pochodzą. Podejrzewa się, że wśród ich przodków były molosy i mastify, które dotarły do regionu alpejskiego wraz z Rzymianami.
Historia berneńskiego psa pasterskiego jest bardziej znana od początku XX wieku, odkąd jest on ściśle związany z miastem Dürrbach i tamtejszą karczmą Dürrbach. Na dziedzińcu karczmy, która służyła jako miejsce spotkań mieszkańców wsi, podróżnych i kupców, trzymano duże trójkolorowe psy.
Psy Dürrbächler zostały po raz pierwszy zaprezentowane na wystawie psów w 1902 roku. Zainteresowanie atrakcyjnymi psami, które do tej pory znało tylko kilka osób z regionu szwajcarskiego, szybko wzrosło wraz z tą i kolejnymi wystawami. W 1907 roku został założony „Schweizer Dürrbach Club“(„Szwajcarski Klub Dürrbach”), który miał zapoczątkować czystą hodowlę tej rasy. Propozycja zmiany nazwy „Dürrbächler” na „Berner Sennenhund“ („Berneński pies pasterski”) pochodzi od szwajcarskiego geologa i kynologa prof. dr Alberta Heima, który pomógł stworzyć pierwszy wzorzec rasy. Powodem zmiany nazwy było prawdopodobnie to, że nowa nazwa była nie tylko bardziej chwytliwa, ale także podkreślała jej związek ze szwajcarskimi psami pasterskimi.
Ze względu na fakt, że jest to pies gospodarski i użytkowy, na pierwszym planie w początkach hodowli znajdowały się takie cechy jak chęć do pracy, czujność, siła i mocne zdrowie. Z uwagi na to, że z powodu uprzemysłowienia psy pracujące stopniowo traciły zatrudnienie, wiele osób dostrzegło w berneńczykach dobrodusznego i spokojnego psa rodzinnego.
Hodowcy kładli coraz większy nacisk na zachowanie łagodnych cech w kontekście współżycia społecznego i po raz pierwszy hodowali psy tej rasy również pod kątem urody. Ze względu za dobre cechy fizyczne i społeczne oraz niezwykły urok, berneński pies pasterski zyskał dużą popularność poza granicami Szwajcarii. Niestety w jego hodowli zaczęło pojawiać się coraz więcej problemów zdrowotnych. Dzisiejsza hodowla ponownie więc koncentruje się na aspektach zdrowotnych.
© Bianca / stock.adobe.com
Aby kupić szczeniaka, który będzie sprawiał radość nam i naszej rodzinie przez długi czas, musimy koniecznie skontaktować się z renomowanym hodowcą, któremu bardziej zależy na zdrowiu czworonogów niż na szybkim zarobku.
Na szczęście jest wielu miłośników berneńskich psów pasterskich, którzy hodują tego wyjątkowego psa z pasją i troską. Jeśli więc chcemy kupić szczeniaka tej rasy, nie musimy się martwić: Znalezienie dobrego i renomowanego hodowcy nie będzie aż takie trudne. Zazwyczaj hodowla odbywa się w zarejestrowanym klubie i można znaleźć konkretną również za jego pośrednictwem.
Nie spieszmy się z wyborem hodowcy – najlepiej odwiedzić go (oraz jego psy) kilka razy, by mieć pełne wyobrażenie o danej hodowli. Profesjonalny hodowca nigdy nie będzie namawiał nas do kupna szczeniaka, ale udzieli nam wielu szczegółowych informacji o życiu z berneńskim psem pasterskim i zorientuje się, w jakich warunkach będzie z nami mieszkał jego podopieczny. Jeśli nie będzie widział niezbędnych warunków do udanego współżycia, w razie potrzeby odradzi zakup psa tej rasy.
Przeczytaj także: Ważne pytania do hodowcy
Ceny berneńczyka z dobrej hodowli wahają się od 5000 do 7000 złotych.
Berneńskie psy pasterskie czasami można znaleźć również w schroniskach dla zwierząt, zdarza się też, że trafiają pod skrzydła różnych fundacji.
Ponieważ psy te należą do jednych z najpopularniejszych ras, zawsze pojawiają się ich krzyżówki z innymi rasami. Tak zwane psy hybrydowe są jednak krytycznie postrzegane przez wielu miłośników zwierząt. Do najpopularniejszych z nich należy bernedoodle, swissy czy swissydog. Swissydog to mieszanka dwóch różnych ras szwajcarskich psów pasterskich, na przykład berneńskiego psa pasterskiego z dużym szwajcarskim psem pasterskim.
Chociaż berneński pies pasterski promowany jest jako łagodny pies pasterski, jego potencjalni nabywcy nie powinni zapominać, że przedstawiciele tej rasy to byłe psy pracujące, które potrzebują odpowiednich zajęć umysłowych i fizycznych.
Duży wybór akcesoriów dla Twojego podopiecznego, takich jak obroże czy smycze znajdziesz w sklepie internetowym zooplus.
| Cechy szczególne: | Berneński pies pasterski w przeszłości był psem gospodarskim, wykorzystywanym jako pies zaprzęgowy i zaganiający. Dziś cieszy się dużą popularnością jako pies do towarzystwa i pies rodzinny. |
| Charakter: | łagodny, przyjazny, czujny, pewny siebie |
| Wysokość w kłębie: | Psy: 64-70 cm | Suki: 58–66 cm |
| Waga: | ściśle nieokreślona; Psy: do 55 kg | Suki: do 45 kg |
| Sierść: | długa, lśniąca, gładka lub lekko falowana, trójkolorowa |
| Pielęgnacja sierści: | wymagająca, silnie linieje, cotygodniowe szczotkowanie |
| Potrzeba ruchu: | duża, sprawdzi się np. w obedience lub sporcie psich zaprzęgów |
| Pies dla początkujących: | tak |
| Szczekanie: | sporadyczne |
| Długość życia: | ok. 7–10 lat |
| Typowe choroby: | problemy ze stawami, choroby nerek i stawów |
| Cena: | 5000–7000 zł |
| Grupa FCI: | Grupa 2: Pinczery, sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła, Sekcja 3: Szwajcarskie psy pasterskie |
| Pochodzenie: | Szwajcaria |
Forum zooplus było dla niej wstępem do pisania: Tam zainteresowani miłośnicy kotów spotkali się w 2011 r., aby stworzyć własne czasopismo drukowane o nazwie "Pfotenhieb". W kontekście swojej nauki niemieckiego mogła napisać kilka artykułów do "Pfotenhieb". Dzisiaj, jako szczęśliwa posiadaczka psa, poświęca się głównie tematom związanym ze zwierzętami i ich zdrowiem.
