Dumna i pewna siebie akita inu o postawnej budowie w swojej ojczyźnie Japonii jest żywym pomnikiem kultury. Pierwotnie hodowana jako pies myśliwski, dziś spełnia przede wszystkim funkcje psa rodzinnego, ale ze względu na swoją upartość i niezależność powinna znaleźć się w rękach doświadczonego opiekuna.
© Zanete / stock.adobe.com
Piękna, wierna, ale i uparta akita inu to pies dla doświadczonych miłośników zwierząt.
Mimo iż akita należy do grupy V FCI szpiców, mało pokaźnych rozmiarami, ta rasa stanowi pod tym względem wyjątek.
Z wysokością w kłębie do 70 cm akita jest bez wątpienia dużą rasą, dodatkowo o muskularnej, krępej budowie ciała. Szerokie czoło z pionową bruzdą pośrodku oraz charakterystyczne trójkątne uszy nadają akitom roztropnego i dostojnego wyglądu. Typowy dla rasy jest również mocno zwinięty ogon, który akita inu noszą na plecach.
Sierść akity w dotyku jest twarda i szorstka, posiada jednak miękki i gęsty podszerstek, który zapewnia psu niezawodną ochronę przed wiatrem i wilgocią. Umaszczenie sierści jest tradycyjnie bułane lub sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami). Uznawane jest również umaszczenie pręgowane.
Według wzorca rasy wszystkie warianty barwne (poza jednobarwnymi białymi psami) powinny wykazywać znakowanie zwane „Urachiro“, oznaczające białe znaczenia po bokach kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu i ogonie oraz po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.
Akita to samotnik i indywidualista – odwiedziny przepełnionego psiego wybiegu czy głośne spotkania towarzyskie to dla psa tej japońskiej rasy zupełnie nie ten klimat.
Akity inu wprawdzie potrzebują bliskości ze swoją ludzką rodziną, ale zwykle dwoje opiekunów całkowicie im wystarcza. Wobec dzieci wchodzących w skład ich rodzin zwykle są dość cierpliwe i przyjazne, jednak dzikich harców z dziećmi przybyłymi w odwiedziny nie znoszą dobrze. By zapobiec przykrym sytuacjom, w obecności nieznajomych dzieci lepiej pozostawiać akitę pod nadzorem.
Przedstawiciele tej japońskiej rasy cenią sobie przede wszystkim spokój i przewidywalność sytuacji, nie lubią kontaktów z obcymi ludźmi i zwierzętami. Potrzebują bliskości swoich opiekunów, lecz podążają także swoimi drogami, są niezależni i chętnie sami wynajdują dla siebie zajęcia.
Podczas gdy w domu akita emanuje spokojem, w plenerze ma skłonności do oddawania się pościgom i polowaniom. Opiekun akity inu zdecydowanie powinien posiadać doświadczenie i dużą wiedzę na temat jej wychowania, by utrzymać tę charakterną rasę na wodzy.
© sestaeli / stock.adobe.com
Jeśli poświęci się akicie wystarczającą ilość uwagi, cierpliwości i miłości i będzie się konsekwentnym w wychowaniu, będzie ona gotowa podążać wiernie za swoim człowiekiem. Przesadzoną szorstkość w nieuzasadnionych sytuacjach akita inu zapamiętuje tak samo dobrze, jak krzywdy jej wyrządzone, dlatego nie jest polecana dla osób bez doświadczenia w wychowywaniu czworonogów.
Opiekun, który od szczenięcia pokazuje pupilowi pożądane zachowania, wyznacza granice i akceptuje jej sporadyczną upartość, znajdzie w akicie wiernego kompana, który będzie dbał nieustannie o bezpieczeństwo jego i całej rodziny.
Akita inu o imieniu Hachikō stała się za sprawą swojej niewiarygodnej wierności legendą. Pies ten, o którym nawet w 2009 raku nakręcono głośny film o tytule „Hachikō” z Richardem Gere’em, w latach 20. XX wieku odprowadzał dzień w dzień swojego opiekuna na dworzec Shibuya w Tokio i codziennie go z niego odbierał.
Po śmierci właściciela Hachikō przychodził na peron codziennie o tych samych porach przez jeszcze dziesięć kolejnych lat, aż do własnej śmierci. Dziś w tamtym miejscu można oglądać pomnik tej słynnej akity inu.
Akita potrzebuje doświadczonego opiekuna, który zna się dobrze na wychowaniu psa oraz dysponuje czasem i chęcią na zdecydowane i intensywne układanie akity.
Wczesne i konsekwentne wychowanie oraz rozległa socjalizacja są nieodzowne, aby móc wieść z nią harmonijne życie.
Należy wziąć pod uwagę fakt, że akita nigdy nie będzie się specjalnie cieszyła ze spotkania z innymi psami – jest psim outsiderem i już. Wystarczy jej ludzka rodzina.
Jeśli marzymy o psie, którego będziemy mogli zabrać ze sobą wszędzie i który lubi, gdy dużo dzieje się wokół – to nie akita.
Jeśli jednak odpowiada nam dostojny i niezależny charakter akity, możemy zyskać naprawdę wiernego i oddanego kompana.
Do zdrowia naszych czworonożnych pupili przyczynia się również odpowiednia pielęgnacja. Zasadniczo twarde i raczej krótkie futerko akity, które nawiasem mówiąc posiada niesamowitą zdolność samooczyszczenia, nie stawia wysokich wymagań względem pielęgnacji sierści.
Wystarczy, że raz w tygodniu gruntownie ją wyczeszemy i, jeśli to będzie konieczne, usuniemy z sierści ewentualne „zdobycze” ze spaceru.
Nieco inaczej wygląda to niestety w czasie wymiany sierści dwa razy w roku. By pozbyć się starego, luźnego włosia z futra psa, nieodzowne jest codziennie porządne szczotkowanie.
Na pierwszy rzut oka akita może się wydawać pod tym względem wymagającą rasą, jednak od codziennych intensywnych jednostek treningowych i trudnych wyzwań intelektualnych pies tej rasy woli raczej spokojne, długie spacery.
Nawet najbardziej doświadczony opiekun nie da rady skłonić akity do wykonywanie bezcelowych, według niej, poleceń. Nie weźmie udziału w dziecinnych zabawach, nie będzie uprawiała psich sportów, pomimo iż właściwie jest bardzo sprawna i wytrzymała, chyba że znajdzie sens stojący za treningami. W tej kwestii, podobnie jak w kwestii wychowania akity, sukces kryje się za odpowiednią motywacją pupila ze strony opiekuna – musi on umieć go przekonać, że posłuszeństwo będzie dla niego z korzyścią.
Chociaż w hodowli akity inu dużą wagę przykłada się do zdrowia zwierząt, niektórzy przedstawiciele tej rasy nadal zmagają się z chorobami dziedzicznymi i innymi dolegliwościami, takimi jak:
W profesjonalnych i odpowiedzialnych hodowlach każde zwierzę sprawdzane jest od kątem prawdopodobieństwa wystąpienia tych chorób. Profesjonalni hodowcy robią wszystko, by zminimalizować to ryzyko.
Dla długiego i zdrowego życia psa niezbędne jest odpowiednio dostosowane do jego potrzeb pożywienie. Przy wyborze karmy powinnyśmy więc poza ceną, uwzględnić jej jakość i to ona powinna być decydująca.
Nie oznacza to naturalnie, że automatycznie mamy kupować najdroższą z dostępnych karm. Niezależnie od ceny powinnyśmy bowiem rzucić okiem na skład. Karma dla psa powinna być przede wszystkim zbilansowana i dostarczać mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych.
Ponadto należy zawsze dobierać karmę odpowiednio do stanu zdrowia, aktywności i wieku zwierzęcia. W zależności od wielkości psa można również sięgnąć po karmę dla psów dużych ras.
Odkryj nasz asortyment karm dla psów: W sklepie internetowym zooplus znajdziesz bogaty wybór karmy suchej oraz mokrej dla Twojego podopiecznego.
Akity inu mają opinię wybrednych psów, o dużych wymaganiach względem pożywienia. Czasami faktycznie znalezienie idealnej karmy dla psa może zająć dłuższą chwilę.
Unikajmy jednak zbyt częstego zmieniania karmy na nową, zawsze dajmy najpierw szansę podniebieniu psa, by przyzwyczaiło się do jej smaku i żołądkowi psa, by porządnie ją strawił. Zbyt częsta zmiana pożywienia jest obciążająca dla organizmu psa i może prowadzić do różnych dolegliwości, na przykład biegunki lub zaparć. Do nowej karmy zawsze przyzwyczajaj pupila, stopniowo zmieniając dotychczas stosowaną karmę nową, aż do całkowitego jej zastąpienia.
Ponieważ akity mają tendencję do zapadania na alergie skórne, najlepiej zrezygnować z karm zawierających wieprzowinę i większe ilości soi.
Dla akit zaleca się najczęściej mięso wołowe, jagnięcinę i mięso strusia – w jakiej formie, to już zależy od preferencji Twoich i pupila. Przy podawaniu karmy suchej musisz jednak zwracać uwagę na to, by pies przyjmował odpowiednie ilości płynów.
Za dużo smakołyków między posiłkami również akitom niespecjalnie służy. Dwie porcje pokarmu dziennie w zupełności im wystarczają – najlepiej porcje karmy przeznaczone na każdy dzień dokładnie odważać. W ten sposób unikniemy ryzyka powstania u psa nadwagi.
Dowiedz się więcej na temat żywienia psów z lektury naszych artykułów:
W swojej ojczyźnie – Japonii, akity inu były popularne na długo przed historią Hachikō. Dowody w postaci ich podobizn na glinianych naczyniach czy dzwonach wykonanych z brązu sugerują, że rasa ta może mieć już prawie pięć tysięcy lat.
Badania z dziedziny genetyki molekularnej potwierdziły, że akity inu wraz z shibą, chow chowem i shar peiem należą do najbliżej spokrewnionych z wilkami ras psów, a tym samym do najstarszych ras azjatyckich.
W roku 1931 japoński cesarz ogłosił akitę inu pomnikiem kultury. Do roku 1945 wywóz akity z Japonii był zakazany.
Teorii na temat dokładnego pochodzenia rasy akita inu jest wiele, pewne jest natomiast, że została ona odkryta w japońskim regionie Akita, skąd rozprzestrzeniła się na całą Japonię, a potem na europejski i amerykański kontynent.
Po zakończeniu II Wojny Światowej ilość przedstawicieli rasy akita inu znacznie się zmniejszyła, a ich wygląd i usposobienie wyraźnie się od siebie różniły.
Z tych różnych typów akity wykształciły się dwie linie: Akita japońska, która jest przybliżany w tym tekście, oraz akita amerykańska, która powstała w wyniku skrzyżowania psów pasterskich z akitami po tym, jak po wojnie amerykańcy żołnierze zabrali kilka osobników do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczęto celową ich hodowlę.
W Japonii hodowcy postawili na odtworzenie pierwotnego charakteru i wyglądu rasy i w tym celu krzyżowali je z tak zwanymi Matagi Akitas. Obie rasy – zarówno pierwotne, nieco mniejsze japońskie akity, jak i troszkę ciemniejsze i większe amerykańskie akity – dziś są niezależnymi rasami uznanymi przez FCI.
Pierwotnie akita pomagała w polowaniach na niedźwiedzie, dziki i ptactwo. Ponadto pełniła też często funkcję stróżującą.
W XIX wieku akita występowała również niestety w okrutnych, krwawych walkach psów, które zostały zakazane dopiero w roku 1908. By walczące psy były jeszcze większe i silniejsze, krzyżowane były wówczas z rasą tosa i mastifami.
Dziś akita wykorzystywana jest głównie jako pies rodzinny i towarzyszący. Niemniej jednak siła, zmysł łowczy i instynkt obrońcy dają się w dzisiejszych przedstawicielach tej rasy wciąż wyraźnie dostrzec.
Niezmiernie ważne wobec tego jest odpowiednie zaangażowanie fizyczne i umysłowe akity oraz konsekwentne jej wychowanie, by mogła spełniać się w roli psa rodzinnego.
Japończycy szybko zorientowali się, jak ważną częścią kultury ich kraju jest ta dostojna rasa psów, dlatego już w początkach XX wieku rozpoczęli jej celową hodowlę.
Nie dziwi więc fakt, że odrzucali różne linie hodowlane, które na przestrzeni lat wykształciły się w wyniku krzyżowania z innymi rasami (chociażby z owczarkami niemieckimi). Z punktu widzenia japońskich kynologów, prowadziło to raczej do rozłamu niż wzbogacenia rasy.
Japończycy postawili na pierwotny wizerunek akity i wszelkie inne starania hodowlane traktowali jako zbędne zabiegi zaburzające doskonały charakter rasy. Swoje starania skupili na tym, by wzmocnić oryginalne cechy rasy – wysokie łapy, typowa dla szpiców głowa, nieco węższa i krótsza postura niż u akity amerykańskiej. W staraniach tych pomagało krzyżowanie akit z psami myśliwskimi kishu inu, z japońskimi psami zaprzęgowymi, chow chowem oraz przede wszystkim wspomnianym już matagi inu.
Zachowanie pierwotnych cech rasy stanowi centrum zainteresowań hodowców – nie tylko w Japonii, ale i w wielu europejskich krajach. W ścisłej współpracy z naukowcami i badaczami hodowcy próbują zachować naturalne cechy akity i jednocześnie wyeliminować możliwe defekty genetyczne czy niepożądane cechy charakteru.
Celem nadrzędnym jest wyhodowanie zdrowego, społecznego psa, co jest możliwe jedynie dzięki dużemu zaangażowaniu ze strony hodowców. Odpowiedzialni hodowcy wykluczą ze swoich hodowli zwierzęta niepasujące do wzorca rasy i podatne na choroby.
Jeśli zdecydujesz się na przygarnięcie psa rasy akita, postaraj się znaleźć najpierw profesjonalnego, godnego zaufania hodowcę, który jest członkiem związku należącego do organizacji dachowej i prowadzi swoją hodowlę zgodnie z zasadami przyjętymi przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).
Tylko w ten sposób zyskasz pewność, że otrzymasz zdrowego, zsocjalizowanego psa o stabilnej osobowości, który będzie Ci towarzyszył przez wiele lat. Unikając pseudohodowli oferujących pieski w atrakcyjnych cenach, ale bez rodowodów, nie tylko sobie wyświadczasz przysługę, ale całej rasie akita inu.
Alternatywnie, warto odwiedzić schroniska dla zwierząt – zdarza się, że tam również rasowe akity czekają na nowy dom. A jeśli nie zależy Ci na rasowym psie, warto wziąć pod uwagę mieszańca akity i poszukać go w organizacjach zajmujących się ochroną zwierząt – tam także jest wiele wspaniałych psów szukających kochającej rodziny.
Ceny przedstawicieli tej rasy wahają się z reguły od 5000 do 8000 złotych.
Nie tylko film „Hachikō” sprawił, że piękna, wierna akita inu zyskała wielu fanów na całym świecie. Nie należy jednak lekceważyć specyfiki tej rasy ani pochopnie decydować się na jej zakup: Ten poważny japoński pies powinien trafić w ręce doświadczonych miłośników czworonogów, którzy będą potrafili właściwie kierować jego wychowaniem.
| Cechy szczególne: | Akita inu to niezwykle wierna, niezależna rasa z Japonii, która uwielbia życie w harmonii. |
| Charakter: | niezależny, potrzebujący spokoju, cierpliwy, wierny |
| Wysokość w kłębie: | do 70 cm |
| Waga: | ok. 25–35 kg |
| Sierść: | twardy, gruby włos okrywowy, miękki, gęsty podszerstek w kolorze bułanym lub sezamowym, pręgowana lub biała |
| Pielęgnacja sierści: | niewymagająca, „samoczyszcząca się” sierść, która powinna być szczotkowana w okresie linienia |
| Aktywności: | lubi spokojne, długie spacery i wyzwania umysłowe |
| Pies dla początkujących: | nie |
| Szczekanie: | znikome |
| Długość życia: | do 12 lat |
| Typowe choroby: | ma skłonności między innymi do chorób skóry i sierści, zaburzeń autoimmunologicznych, schorzeń tarczycy i dysplazji stawów biodrowych |
| Cena: | od ok. 5000 zł |
| Grupa FCI: | 5: Szpice i psy w typie pierwotnym |
| Potrzeba ruchu: | średnia |
| Pochodzenie: | Japonia |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
