Choroba ta zazwyczaj postępuje powoli i występuje częściej w średnim wieku. W początkowej fazie sierść dotkniętych nią psów staje się łamliwa lub wypada. Łysienie stopniowo rozprzestrzenia się na większe obszary skóry.
Sebaceous adenitis sprawia również, że:
- Obszary pozbawione sierści pokrywają się łuskami, a skóra wydaje się pogrubiona (hiperkeratoza).
- Sierść jest często sklejona żółtą lub zieloną wydzieliną złożoną z łoju i złuszczonego naskórka.
- Pojawiają się tak zwane mankiety łojowe – srebrzyste złogi przylegające do łodygi włosa (rogowacenie okołomieszkowe).
Wskazówka: Pomimo świądu problemy skórne nie wpływają znacząco na samopoczucie dotkniętych nimi psów.
Jak rozwija się zapalenie gruczołów łojowych?
Dalszy przebieg dolegliwości zależy od różnych czynników, takich jak stopień zaawansowania choroby czy rasa psa. Jeśli w uszkodzoną skórę wnikną bakterie, w wyniku stanu zapalnego może pojawić się świąd.
W niektórych przypadkach sebadenitis u psów towarzyszą problemy trawienne lub nadprodukcja woskowiny usznej.
Które obszary skóry są szczególnie narażone na zapalenie?
Pierwsze objawy występują z reguły na głowie, następnie na uszach, grzbiecie i ogonie. Jeśli choroba nie będzie leczona, może rozprzestrzenić się również na inne obszary ciała psa.
Kiedy konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii?
Istnieje wiele chorób, które mogą prowadzić do wypadania sierści, dlatego bardzo ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem weterynarii jak tylko zauważymy zmiany skórne lub inne objawy chorobowe u psa.
