Dysplazja stawu biodrowego u psa

Dysplazja stawów biodrowych u psa jest zaburzeniem rozwoju stawów. Jest ono uwarunkowane genetycznie. Jednak również czynniki zewnętrzne, takie jak czynniki środowiskowe, warunki utrzymania i żywienia, mogą mieć dodatkowy negatywny wpływ na rozwój stawów. Najważniejsze informacje na temat dysplazji stawów biodrowych u psów znajdziesz w poniższym artykule.

Jak niebezpieczna jest dysplazja stawu biodrowego u psa?

Z uwagi na to, że dysplazja stawów biodrowych u psów jest chorobą wrodzoną, psy dotknięte dysplazją stawów biodrowych w różnym stopniu cierpią na jej objawy już od wieku szczenięcego. Czasami życie psa staje się tak poważnie ograniczone, że zwierzę prawie nie może chodzić. W każdym razie dysplazja stawu biodrowego u psa wiąże się z niemałym i zazwyczaj trwającym przez całe życie bólem.

Objawy: Jak objawia się dysplazja stawu biodrowego u psa?

U młodych psów (od czterech do ośmiu miesięcy) dysplazja stawu biodrowego jest zauważalna poprzez rozkraczony, wadzący chód i ogólną niechęcią do ruchu. W miarę postępu choroby psy wykazują kulawiznę, mają problemy ze wstawaniem i stają się bardziej unieruchomione w tylnych łapach.

Mięśnie tylnych nóg słabną, ponieważ dotknięte chorobą psy oszczędzają tylne nogi z powodu bólu. Mięśnie wokół stawu biodrowego również bolą z powodu skurczów.

Objawy dysplazji stawu biodrowego u psów różnią się jednak w zależności od wieku, nasilenia i ograniczonej funkcji stawu biodrowego.

Rozpoznanie: Jak można wykryć dysplazję stawów biodrowych u psa?

Lekarz weterynarii diagnozuje dysplazję stawów biodrowych u psa na podstawie badania rentgenowskiego. Aby móc optymalnie ocenić zdjęcie rentgenowskie stawów biodrowych, obrazowanie HD musi zawsze być przeprowadzane w sedacji z psem w standardowej pozycji. Sedacja psa jest konieczna, aby jego mięśnie były zrelaksowane i aby nie odczuwał bólu podczas pozycjonowania na obrazowanie.

Na podstawie zdjęć rentgenowskich weterynarz następnie oceni nasilenie dysplazji stawu biodrowego i zmiany w stawie biodrowym. Istotnym kryterium oceny jest „kąt Norberga”, który wyznaczany jest za pomocą dwóch linii pomiędzy środkami obu głów kości udowych a przednim brzegiem panewki. U psa bez dysplazji stawów biodrowych kąt powinien być większy niż 105 stopni.

Inne objawy dysplazji stawów biodrowych

Następujące zmiany są również objawami dysplazji stawu biodrowego: panewka stawu biodrowego, głowa kości udowej lub jedno i drugie są spłaszczone. W rezultacie nie jest zapewnione optymalne dopasowanie głowy kości udowej w panewce biodrowej.

Często występuje również deformacja szyi lub głowy kości udowej. Ponadto, często można już rozpoznać objawy artrozy, takie jak formacje na przedniej i tylnej krawędzi łopatki oraz na przejściu od szyi kości udowej do głowy kości udowej.

Badanie rentgenowskie zwierząt hodowlanych

Do wyboru zwierząt hodowlanych wymagane są pewne kryteria dotyczące wykonania zdjęć rentgenowskich i ich oceny. W przypadku niektórych ras, w niektórych krajach lub w celu uzyskania opinii biegłego wymagane jest również dalsze zdjęcie rentgenowskie z rozłożonymi udami i podwyższonymi stawami biodrowymi („obrazowanie w pozycji żaby”).

Dzięki temu zmiany w obrębie obręczy panewki i kości udowej są bardziej widoczne. Zgodnie z zaleceniami FCI (Fédération Cynologique Internationale) zwierzęta hodowlane są podzielone na pięć kategorii:

• A = brak dowodów na dysplazję stawu biodrowego
• B = przypadek graniczny
• C = łagodna dysplazja stawu biodrowego
• D = umiarkowana dysplazja stawu biodrowego
• E = ciężka dysplazja stawu biodrowego

Oprócz zdjęć rentgenowskich, decydujące znaczenie dla leczenia psa z dysplazją stawów biodrowych mają również wyniki badania klinicznego i objawy.

Leczenie: Jakie są możliwości leczenia?

Istnieje kilka możliwości leczenia dysplazji stawów biodrowych u psów. Jednak żadna z nich nie prowadzi do wyleczenia. Wszystkie formy terapii mają na celu złagodzenie bólu i stanu zapalnego, opóźnienie postępu artrozy oraz poprawę mechaniki stawów i mobilności. Wybrana forma leczenia zależy od wielu różnych czynników, takich jak ciężkość objawów, wynik rentgenowski, rasa, wiek i masa ciała psa, a także od możliwości opiekuna zwierzęcia.

Co należy zrobić w przypadku dysplazji stawów biodrowych u psa?

Lekarze weterynarii rozróżniają leczenie zachowawcze od leczenia chirurgicznego w przypadku dysplazji stawu biodrowego.

W terapii zachowawczej nacisk kładzie się na zmniejszenie obciążenia i wspomaganie stawów. Dlatego należy przeciwdziałać przeciążeniu psa poprzez kontrolowane ruchy na miękkim podłożu. Chroni to stawy biodrowe i wspomaga budowę mięśni. Dobrym tego przykładem jest pływanie.

Należy jednak unikać nagłych ruchów, takich jak te pojawiające się podczas zabawy, skakania i skręcania. Ponieważ zbytnio obciąża to powierzchnie stawowe, torebkę stawową i tkankę wokół stawu.

Ponadto środki fizjoterapeutyczne pomagają zmniejszyć ból i stany zapalne oraz rozluźnić napięcie mięśni. Często stosuje się leki przeciwzapalne i przeciwbólowe, czasami w połączeniu ze sobą.

W przypadku nadwagi konieczna jest również utrata wagi, aby stawy nie były dodatkowo obciążone zbyt dużą wagą ciała.

Interwencje chirurgiczne w przypadku dysplazji stawu biodrowego

Istnieje również wiele metod leczenia chirurgicznego. Przy wyborze metody weterynarz rozróżnia młode psy bez zmian w stawach od dorosłych psów z już istniejącymi zmianami w stawach.

W najgorszym przypadku – podobnie jak u ludzi – pomaga tylko zastąpienie stawu biodrowego sztucznym.

Rokowania: Czy pies może żyć z dysplazją stawów biodrowych?

Psy zdecydowanie mogą żyć z dysplazją stawów biodrowych. Rokowania zależą jednak od stopnia nasilenia i objawów dysplazji stawów biodrowych u chorego psa.

Połączenie różnych opcji leczenia zwykle poprawia objawy u wielu psów. W ten sposób można osiągnąć jak najdłuższy okres bez lub z niskim poziomem dolegliwości. Wyleczenie dysplazji stawów biodrowych jest niestety niemożliwe.

Przyczyny: Jak dochodzi do dysplazji stawów biodrowych u psa?

Dysplazja stawów biodrowych u psów występuje głównie u psów średniej i dużej wielkości. Małe rasy są rzadziej dotknięte tą chorobą. Często występuje u ras, takich jak golden i labrador retriever, berneński pies pasterski, bokser, rottweiler, owczarek niemiecki i bernardyn, ale rzadziej u greyhoundów lub borzojów.

Dziedziczność dysplazji stawów biodrowych

Psy nie rodzą się z dysplazją stawów biodrowych. Dziedziczą jednak predyspozycje do tej choroby. U szczeniąt dotkniętych chorobą rozwija się „rozluźnione” biodro (subluksacja) w wieku około dwóch miesięcy.

Głowa kości udowej nie jest wystarczająco mocno osadzona w panewce stawowej, lecz porusza się na różne strony. Wynikające z tego zmiany, takie jak artroza stawów biodrowych, występują od czwartego miesiąca życia.

Czynniki ryzyka

Wiele psów z łagodną formą dysplazji stawów biodrowych często nie wykazuje objawów, takich jak kulawizna, aż do starszego wieku. Ponadto, czynniki takie jak wysoka masa ciała lub szybki wzrost ciała mogą dodatkowo nasilić dyslokację stawów biodrowych.

Dlatego tak ważna jest odpowiednia dieta dla szczeniąt o średniej zawartości energii i odpowiedniej zawartości minerałów. Zbyt wysoka wartość energetyczna lub wysokie spożycie minerałów, takich jak np. wapń, może mieć negatywny wpływ na dysplazję stawów biodrowych.

Profilaktyka: Jak można zapobiec dysplazji stawów biodrowych u psa?

Ponieważ dysplazja stawów biodrowych u psów jest genetycznie uwarunkowana, można jej zapobiec tylko poprzez ścisłe środki hodowlane. Do hodowli powinny być dopuszczane tylko psy wolne od dysplazji stawów biodrowych.

W pewnym stopniu jednak również Ty, jako opiekun psa, możesz pomóc w zapobieganiu poważnej dysplazji stawów biodrowych. Szczególnie w przypadku dużych psów rasowych nie należy zbytnio obciążać swojego psa. Należy również unikać karmienia wysokoenergetycznego i upewnić się, że zawartość minerałów i witamin w karmie jest odpowiednia.