Ragamuffin

Towarzyskie koty, takie jak ragamuffin lubią zabiegać o uwagę domowników. Ten inteligentny i ciekawski kot ucieszy się ze wspólnych zabaw wędką, myszką czy mogąc szukać przysmaków w macie węchowej.

Dobrym pomysłem na zajęcie sprytnej głowy tego małego mądrali jest również trening z klikerem. Niektóre ragamuffiny bywają wyjątkowo utalentowane i można je nauczyć wykonywania całej gamy sztuczek i komend.

Kot wychodzący czy niewychodzący?

Zasadniczo, ragamuffin może być typowym kotem domowym. Jednak jeśli zdecydujemy, że nasz podopieczny ma być kotem niewychodzącym, musi mieć towarzystwo, aby nie czuł się samotny.

Nawet jeśli nie musi koniecznie opuszczać czterech ścian, z pewnością doceni możliwość zaczerpnięcia świeżego powietrza na odpowiednio zabezpieczonym balkonie czy w ogrodzie.

Jeśli natomiast wydostanie się na zewnątrz naraża się na niebezpieczeństwo bycia przywłaszczonym przez obcych – jest bowiem bardzo śmiały i ufny w stosunku do nieznanych sobie osób.

Półdługa, jedwabista sierść ragamuffina wymaga regularnej pielęgnacji. Wiele kotów tej rasy bardzo lubi szczotkowanie, dlatego powinno się ono stać naszym rytuałem.

Zwłaszcza podczas zmiany sierści wymaga ona intensywnego wyczesywania, ale jest to podwójnie opłacalne. Dzięki takim zabiegom pielęgnacyjnym nie tylko usuwa się luźne włosy, ale także wzmacnia więź między kotem i jego opiekunem.

Skłonność do alergii pokarmowych i nadwagi

Jeśli chodzi o żywienie ragamuffin nie jest wymagający. Wysokiej jakości karma dla kota z dużą zawartością mięsa jest podstawą długiego i zdrowego życia zwierzęcia.

Ponieważ jednak przedstawiciele tej rasy mają tendencję do alergii i nadwagi, czasami konieczne okazuje się przejście na karmę dietetyczną. W razie jakichkolwiek wątpliwości dotyczących sposobu żywienia warto poradzić się lekarza weterynarii.

Ragdoll i ragamuffin mają wspólne korzenie, są więc do siebie dość podobne, niestety również jeśli chodzi o ryzyko zapadania na choroby dziedziczne.

Ze względu na chów wsobny, u obu ras znane są przypadki występowania określonych chorób, takich jak kardiomiopatia przerostowa. Jest to dziedzicznie uwarunkowane pogrubienie mięśnia sercowego, które w wielu przypadkach prędzej czy później prowadzi do śmierci zwierzęcia.

Długość życia ragamuffina

To, czy dany kot jest nosicielem genu odpowiedzialnego za kardiomiopatię można wykryć za pomocą badania genetycznego. Jeśli jego wynik jest pozytywny, odpowiedzialni hodowcy wykluczą takiego osobnika z hodowli, by uniknąć dalszego dziedziczenia tej dolegliwości.

Ponadto, u ragamuffina coraz częściej obserwuje się choroby oczu, zaburzenia odporności i anemię. Niemniej jednak, jeśli zapewnimy mu odpowiednią opiekę, może dożyć całkiem słusznego wieku. Jego średnia długość życia wynosi bowiem około dwunastu lat, a niektórzy przedstawiciele rasy żyją znacznie dłużej.

Ragamuffin to stosunkowo młoda rasa kotów pochodząca ze Stanów Zjednoczonych. Jej początki sięgają lat 60. ubiegłego wieku, kiedy to hodowczyni Ann Baker z Kalifornii krzyżowała koty długowłose z angorami, aby uzyskać rosłe, puszyste mruczki. W ten właśnie sposób zrodziły się rasy ragdoll i jego odmiana honeybear.

Od 2011 roku uznana za niezależną rasę

Ann Baker budziła wiele kontrowersji wśród hodowców ze względu na zdarzające się w jej hodowli przypadki chowu wsobnego. Poza tym zastrzegła sobie prawo do nazwy „ragdoll”. W wyniku tego w 1994 roku niektórzy hodowcy zerwali zawarte z hodowczynią umowy.

Ponieważ nie mogli oni już nazywać swoich podopiecznych mianem ragdolli, nazwali je „ragamuffin”, dlatego tak naprawdę ragamuffin to ragdoll występujący pod inną nazwą.

Obie rasy są do dziś bardzo podobne. W 2011 roku ragamuffin został uznany przez stowarzyszenie Cat Fanciers‘ Association (CFA) za samodzielną rasę.

Co oznacza nazwa ragamuffin?

W zamyśle nazwa „RagaMuffin” miała być uwłaczająca dla zwierząt, które określała. Można ją bowiem przetłumaczyć jako „obdartusa”.

Hodowcy, którzy pozostali wierni linii hodowlanej Ann Baker i jej ragdollom, nazwali tak koty hodowane przez konkurencję. Założyciele nowej rasy wykazali się jednak poczuciem humoru i zachowali tę nazwę.