Doński sfinks

Chociaż doński sfinks jest żywiołowym, ciekawskim i pełnym temperamentu kotem, powinien być trzymany w mieszkaniu. Na zewnątrz czyha na niego zbyt wiele niebezpieczeństw. Szybko marznie, przeziębia się i ulega bolesnym poparzeniom słonecznym. Może również doznać poważnych urazów podczas z pozoru niegroźnych sporów z innymi mruczkami.

Widok na zewnątrz

Dlatego w przypadku tego rosyjskiego kota trzymanie w domu jest najlepszym wyborem. Urozmaiceniem może być oddanie mu do dyspozycji zabezpieczonego balkonu lub ewentualnie ogrodu. W takiej sytuacji jednak zawsze musi mieć możliwość schowania się w cieniu.

Dobrym miejscem do odpoczynku i obserwacji może być także legowisko przy oknie czy na parapecie.

Kot ten musi bezwzględnie unikać zimna i przeciągów. W mieszkaniu należy więc utrzymywać odpowiednia temperaturę. Przyszli opiekunowie dońskiego sfinksa powinni być przygotowani na pewną dozę chaosu: Za sprawą swoich długich palców, jest on doskonałym wspinaczem i bez problemu otwiera wszystkie szafy i szuflady.

Czy doński sfinks jest odpowiedni dla alergików?

Często słyszy się opinię, że bezwłose koty są polecane dla osób mających alergię na kocią sierść. Nie jest to jednak do końca prawda. Białka odpowiedzialne za wywoływanie reakcji alergicznych nie są bowiem uwalniane przez sierść, a przez ślinę, gruczoły łojowe i mocz zwierzęcia. Zatem to, czy alergik może trzymać dońskiego sfinksa jest sprawą bardzo indywidualną i musi zostać wcześniej sprawdzone. Co ciekawe, reakcje alergiczne w wyniku kontaktu z tym nagim kotem czasami występują u osób, które do tej pory nie były uczulone na kocią sierść.

Bezwłose koty takie jak sfinks wymagają szczególnej pielęgnacji. Co prawda szczotkowanie w ich przypadku nie jest konieczne, ale należy dbać o ich skórę. Ponieważ nie mają sierści, która wchłaniałaby produkowane przez nią sebum, jego nadmiar należy codzienne usuwać suchą szmatką.

Jak często należy kąpać dońskiego sfinksa?

Jeśli jego skóra jest bardzo tłusta, należy przetrzeć go wilgotną szmatką lub wykąpać z użyciem delikatnego szamponu dla kotów.

Zaleca się przeprowadzanie takiej kąpieli dwa razy w roku. Częstsze kąpanie mogłoby zniszczyć barierę ochronną skóry.

Sprawdzanie fałdów skóry, łap i uszu

Szczególnej uwagi wymagają głębokie fałdy skórne, gdzie skóra bardzo łatwo ulega podrażnieniu, pojawia się egzema czy stan zapalny – zwłaszcza, jeśli kot jest stary lub chory i nie może samodzielnie zadbać o siebie.

Fałdy można także wyczyścić wilgotną szmatką. Regularnie sprawdzać i w razie potrzeby czyścić należy również łapy, w tym palce i opuszki oraz uszy.

Bezwłose koty, w tym doński sfinks, mają większe zapotrzebowanie energetyczne niż inne koty. Aby utrzymać odpowiednią temperaturę ciała, która jest zwykle nieco wyższa niż u ich owłosionych krewnych, zużywają więcej energii. W związku z tym należy podawać im około 20 procent więcej karmy niż normalnie owłosionym mruczkom. W ich przypadku zaleca się wysokiej jakości, pożywną karmę dla kota o dużej zawartości białka.

Abstrahując od jego wrażliwości na zimno, promieniowanie słoneczne i przeciągi, ten rosyjski kot jest zaskakująco wytrzymały.

Nie jest szczególnie podatny na choroby zakaźne, co ma najprawdopodobniej związek z jego podwyższoną temperaturą ciała. Rzadko pojawiają się w jego przypadku również pasożyty.

Nie są także znane praktycznie żadne choroby typowe dla rasy. Ze względu jednak na niewielką pulę genów, podejrzewa się u niego częstsze występowanie kardiomiopatii przerostowej.

Jak długo żyje doński sfinks?

Średnia długość życia dońskiego sfinksa, przy zapewnieniu mu odpowiedniej pielęgnacji, wynosi około 14 lat, a niektóre osobniki dożywają nawet dwudziestego roku życia.

W trakcie swojego życia zwierzęta te mogą nieco zmieniać swój wygląd. Zwłaszcza te w odmianie „velur” po około dwóch latach tracą swój puch i stają się wówczas zupełnie nagie, ale również skąpe owłosienie pozostałych przedstawicieli rasy staje się z czasem rzadsze i delikatniejsze.

Matka tej bezwłosej rasy pochodzi z południoworosyjskiego miasta Rostów nad Donem, gdzie w 1986 roku Elena Kovaleva odkryła skąpo owłosione bezdomne kocię, które było dręczone przez dzieci ze względu na swój nietypowy wygląd.

Rosjanka zabrała tę, jak się później okazało, małą kotkę ze sobą i nazwała ją Varvara. Mimo, że była leczona przez lekarza weterynarii, straciła resztki swojego futerka. Nie można było wykluczyć inwazji pasożytów ani niedoborów żywieniowych.

Rzadka mutacja genetyczna

Po skojarzeniu Varvary z owłosionym kotem z sąsiedztwa, wśród urodzonych kociąt znajdowały się zarówno owłosione, jak i nagie osobniki. W ten sposób położono kamień węgielny pod nową rasę kotów, którą nazwano na cześć rzeki Don.

Później odkryto, że za brak, względnie wypadanie sierści, odpowiedzialna jest rzadka mutacja genetyczna. Jedną ze spekulacji było założenie, że jest ona związana z awarią reaktora w Czarnobylu, ma ono jednak niewiele wspólnego z rzeczywistością.

Różnica między dońskim sfinksem i kanadyjskim sfinksem

Pomimo podobieństwa pod względem nazwy i wyglądu, doński sfinks nie jest bliżej spokrewniony z również bezwłosym, znacznie popularniejszym sfinksem z Kanady.

Obie rasy rozwijały się niezależnie od siebie. Podczas gdy w przypadku kanadyjskiego sfinksa za brak sierści odpowiada gen recesywny, u rosyjskiego sfinksa jest to gen dominujący.