Kot przypominający szmacianą lalkę (ang. ragdoll)? Ragdoll to rasa odpowiednia dla miłośników kotów syjamskich, colorpointów i innych ras o cechach ubarwienia typu point. Do tych miękkich olbrzymów przekonuje nie tylko ich piękne futro, niezwykłe umaszczenie i błyszczące niebieskie oczy…
© Jne Valokuvaus / stock.adobe.com
Typową cechą ragdolli jest ubarwienie typu point.
Duże, masywne ragdolle, z szeroką klatką piersiową, muskularną budową ciała i silnym charakterem, wyróżniają się przede wszystkim swoim miękkim, jedwabistym w dotyku futrem, z małą ilością przylegającego do ciała podszerstka. Ragdolle wyglądem przypominają przytulanki, który to efekt potęguje często występujący u nich charakterystyczny kołnierz.
Głowa jest średnio duża i przechodzi od kształtu klinu do zaokrąglenia, oczy są szeroko rozstawione. Tylne łapy są odrobinę dłuższe niż przednie, co sprawia, że linia grzbietu jest lekko spadzista. Ich znakiem rozpoznawczym są błyszczące, niebieskie oczy.
Ragdoll należy do przedstawicieli dużych kotów. Jest to kot średniej wielkości, waga samic dochodzi do 6,5 kilogramów, natomiast samców do 9,5 kilogramów. Osobnik mierzący w kłębie do 40 cm osiąga długość około 1,20 metra, mierząc od nosa po koniec ogona.
Kiedy uznajemy ragdolla za dorosłego? To pytanie pada często, ponieważ w porównaniu do kotów innych ras, ragdoll potrzebuje więcej czasu, aby uzyskać swój docelowy wzrost. Przyjmuje się, że przedstawiciele tej rasy przestają rosnąć w wieku około trzech do czterech lat.
Podobnie jak koty syjamskie, ragdolle należą do kotów o ubarwieniu colorpoint. Oznacza to, że ich kolor podstawowy pojawia się jedynie na pyszczku, uszach, łapach i ogonie. Ze względu na uwarunkowania genetyczne barwa podstawowa pojawia się tylko na chłodnych partiach ciała, tzw. „punktach”. Reszta ciała pokryta jest białym włosem. Dozwolone są praktycznie wszystkie kolory: seal-, blue-, chocolate-, lilac- oraz red- i creampoint.
Oficjalnie uznane odmiany to colorpoint, mitted, bicolor, tabby, tortie oraz torbie.
Co istotne, kocięta posiadające gen odpowiadający za ubarwienie typu point rodzą się zupełnie białe, osiągając swój ostateczny kolor dopiero w wieku 3 lub 4 lat.
Koty tej rasy uważane są za bardzo towarzyskie. Są łagodne, potulne, spokojne i inteligentne, przede wszystkim jednak uwielbiają przytulanie i zabawę, a za swoimi opiekunami chodzą krok w krok! Z tego powodu wielu hodowców mówi o nich jako o „psach w kociej postaci”.
Ragdolle w pełni dopasowują się do nowej rodziny, jednak nie może zabraknąć dla nich w domu kociego towarzysza zabaw! Pomimo faktu, iż koty często uważa się za samotników, tak towarzyskie koty jak ragdolle zadziwiająco chętnie korzystają z uroków życia z drugim kotem.
Swoją nazwę ragdoll zawdzięcza nietypowej wśród kotów cesze. Mianowice, koty te zaraz po podniesieniu na ręce, w niespotykany sposób rozluźniają się i wyciągają – dokładnie jak szmaciane laleczki. Wydają się poddawać temu z dużą przyjemnością. Takie zachowanie przypisuje się wyjątkowemu zaufaniu, jakim koty te darzą człowieka.
© zooplus
© madeinitaly4k / stock.adobe.com
Te łagodne zwierzęta bardzo dobrze przystosowują się do życia w domu, chętnie obserwują życie z zabezpieczonego balkonu lub ogrodu.
Należy jednak pilnować, by koty niewychodzące z domu miały zapewnione odpowiednie warunki do fizycznego i intelektualnego rozwoju. Krótko mówiąc: Nie zapominajcie o swoim podopiecznym i nie oszczędzajcie czasu na pieszczoty i wspólne zabawy. Nie zostawiajcie go też za długo samego w domu.
Odpowiednie mieszkanie dla ragdolla nie powinno być za małe, w końcu należy on do dużych ras kotów. Ważna jest możliwość wspinaczki, na przykład po drapaku lub możliwość wylegiwania się na parapecie, na którym kot chętnie utnie sobie drzemkę, poobserwuje otoczenie lub na który powspina się dla zabawy.
Przeczytaj także: Tak zrobisz samodzielnie drapak dla kota.
Prawdziwy ragdoll dobrze rozumie się z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi. Niektóre osobniki nawet pozwalają się przebierać swoim małym opiekunom. Ich wrodzony spokój i opanowanie sprawiają, że są idealnymi kotami rodzinnymi pod każdym względem.
Półdługa sierść ragdolli z małą warstwą podszerstka uchodzi za łatwą w pielęgnacji. Cotygodniową pielęgnację sierści ułatwi przyzwyczajanie kociaka od najmłodszych lat do grzebienia i szczotki.
Na szczęście ragdolle, jako koty tak bardzo lubiące ludzi oraz pieszczoty, w większości nie mają problemu z byciem wyczesywanym i pieszczonym przez opiekuna! Wręcz przeciwnie, wiele z nich rozkoszuje się tą chwilą!
Podczas zmiany sierści wiosną i jesienią, ragdolle będą wdzięczne za codzienne szczotkowanie, podczas którego szczególną uwagę należy zwrócić na włosy pod pachami, które mają tendencję do kołtunienia się.
Jako że koty są z natury czyściochami i same dużo czasu poświęcają na pielęgnację sierści, dużo włosów dostaje się do ich przewodu pokarmowego. Proces wydalania połkniętej sierści z organizmu można ułatwić kotu, podając mu kocią trawę, specjalny przysmak lub pastę słodową. Takie dodatki polecane są zwłaszcza, gdy nasz podopieczny cierpi na zaparcia. Poza tym, w ten sposób zapobiegniemy tworzeniu się tak zwanych kul włosowych u kota.
Ragdolle uchodzą za niesprawiającą problemów zdrowotnych rasę. Każda żyjąca istota wykazuje skłonności do pewnych chorób genetycznych, hodowla w jednej linii może te skłonności dodatkowo nasilić. Niestety ragdolle nie są tu wyjątkiem.
Nawet przy ich opinii generalnie zdrowych zwierząt, mają one skłonności do chorób serca i kamienicy pęcherza moczowego. Do chorób serca zalicza się przede wszystkim choroba znana także wśród innych ras spokrewnionych z ragdollami – kardiomiopatia przerostowa. Inaczej określana skrótem HCM, jest najczęściej pojawiającą się chorobą wśród kotów. Wywołuje ją pogrubienie i tym samym usztywnienie mięśnia sercowego i można ją zdiagnozować za pomocą badania ultrasonograficznego. Istnieje także test genetyczny na obecność genu odpowiedzialnego za tę chorobę, dzięki czemu odpowiedzialni hodowcy mogą odpowiednio wcześnie rozpoznać chorobę u swoich zwierząt i wykluczyć je z hodowli.
Jeżeli Twój ragdoll nie będzie cierpiał na żadne z wyżej wymienionych lub inne dolegliwości, możesz liczyć na dwanaście do piętnastu wspólnych lat życia.
Profesjonalny hodowca traktuje swoje koty jak członków rodziny i przejmuje odpowiedzialność za swoje zwierzęta oraz ich potomstwo. Wie on także jak ważne jest rozważne parowanie osobników, dbanie o ich kondycję i zdrowie oraz odpowiednie dla rasy otoczenie i żywienie.
Kocięta powinny pozostać z matką i rodzeństwem minimum 12 tygodni po narodzinach. Potrzebują one tego czasu, by nauczyć się wszystkiego, co ważne w kocim życiu. Ten okres jest istotny nie tylko dla hodowcy, ale także dla samej kotki, dla której jest to czas jednocześnie emocjonujący i wyczerpujący. By miała ona wystarczająco dużo czasu na przygotowanie i wychowanie potomstwa, zachowanie odstępu między rozrodami jest niezbędne.
Oczywiście wszystko to musi znaleźć swoje odzwierciedlenie w cenie. Kupując zwierzę hodowlane trzeba być przygotowanym na wydatek rzędu paru tysięcy złotych, ale jeśli przestudiuje się uważnie i zliczy wszystkie koszty ponoszone przez hodowcę, cena zwierzaka przestaje wydawać się aż tak wysoka. Jedno jest pewne: Hodowca nie wzbogaci się na takiej transakcji – musi pokryć wiele wydatków związanych z karmą, wizytami u weterynarza kociej mamy i kociąt. Członkostwo w związku hodowlanych i ewentualne wystawienie dokumentów to również dodatkowy koszt.
Miłośnicy ragdolli, którzy może nie mogą sobie pozwolić na tak wysoki wydatek, zawsze mogą udać się do schroniska. Tam znajduje schronienie wiele kotów, tych rasowych również!
Historia hodowli tych przyjaznych człowiekowi kotów rozpoczyna się dopiero w latach sześćdziesiątych. Pomysłodawczynią i pierwszą hodowczynią ragdolli była miłośniczka kotów Ann Baker z Kalifornii. Z pomocą kota podobnego do rasy agora i kotek nieznanej rasy, stworzyła pierwszą linię hodowli. Pierwszy kocur w linii miał odpowiadać cechom obecnie znanych nam ragdolli: duży, z półdługim futrem i pięknymi, niebieskimi oczami.
Jak w każdym środowisku, także wśród hodowców pojawiają się konflikty. Gdy Ann Baker chciała opatentować rasę ragdoll i uzyskać profity z tego tytułu, wielu hodowców postanowiło odejść od pierwotnej linii rasy, przez co doprowadzili ją do obecnego stanu.
Ragdoll to zatem nie tylko jedna z najmłodszych ras kotów, ale także jedyna, na którą został zgłoszony patent.
