Bezwłose koty: Rasy i kontrowersje 
© New Africa / stock.adobe.com
Hodowla nagich kotów, które pozbawione są wibrysów w wielu krajach uważana jest za okrucieństwo wobec zwierząt.
Jak sama nazwa wskazuje, bezwłose koty nie mają lub mają bardzo niewiele sierści. Podczas gdy niektórzy są wielkimi miłośnikami tej grupy mruczków, inny krytykują je ze względu na dobrostan zwierząt. Dowiedz się więcej na temat różnych ras nagich kotów, ich zdrowia i pielęgnacji.
Spis treści
Co jest takiego wyjątkowego w bezwłosych kotach?
Termin „bezwłose koty” odnosi się do różnych ras, które łączy jedna zasadnicza cecha: Nie posiadają one sierści. Oznacza to, że w przeciwieństwie do innych ras kotów ich owłosienie jest szczątkowe lub są go całkowicie pozbawione. Czasami ich skórę porasta jedynie delikatny puch. Większość nagich kotów charakteryzuje się dużą ilością fałdów skóry, co nadaje im bardzo szczególny wygląd.
Możliwy brak wibrysów
Oprócz sierści niektóre nagie koty nie mają także wąsów (wibrysów). A ponieważ są one ważnym narządem zmysłu i pomagają zwierzętom orientować się w przestrzeni, ich hodowla bywa uznawana za znęcanie się nad zwierzętami. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w sekcji „zdrowie”.
Bezwłose koty: Jakie rasy do nich zaliczamy?
Za najstarszego bezwłosego kota uważany jest kanadyjski sfinks, ale od czasu jego powstania hodowane są również inne nagie rasy. Poniżej przedstawiamy najpopularniejsze z nich:
Kot bambino
Jest jednym z najmłodszych przedstawicieli tej grupy kotów. Za samodzielną rasę został uznany dopiero w 2015 roku. Pochodzi z USA i jest krzyżówką munchkina i sfinksa. W związku z tym koty te mają bardzo krótkie kończyny i właśnie im zawdzięczają swoją nazwę („bambino” oznacza po włosku dziecko).
© peterpancake / stock.adobe.com
Doński sfinks
Pomimo podobieństwa do kanadyjskiego sfinksa, pochodzący z Rosji doński sfinks nie jest z nim spokrewniony. Ten przyjazny kot jest również niezwykle bystry i sprytny i wie, jak owinąć sobie opiekuna wokół łapy.
© jurra8 / stock.adobe.com
Kot elfi
Bezwłosy kot elfi powstał w USA w wyniku skrzyżowania kota amerykańskiego curl i sfinksa. Z tego względu jego uszy są zazwyczaj zakrzywione, co odróżnia go od innych nagich mruczków.
© Katrin / stock.adobe.com
Kanadyjski sfinks
Kanadyjski sfinks to nagi kot w najczystszej postaci. Od czasu rozpoczęcia hodowli w 1966 roku, rasa ta zyskała wielu fanów i skłoniła hodowców do wzmożonych wysiłków.
Kohona
Kohona to bardzo rzadka rasa kotów i ze względu na brak wąsów jest uważana za szczególnie kontrowersyjną. Koty te pochodzą najprawdopodobniej z Hawajów, stąd też ich alternatywna nazwa „hawaiian hairless“.
Lykoi (kot wilkołak)
Lykoi nie jest typowym bezwłosym kotem. Ma bowiem kudłatą sierść, której zawdzięcza swoją nazwę. Niemniej, ponieważ wzrost jego sierści jest zaburzony, linieje kilka razy w roku – można powiedzieć, że pierzy się jak ptak.
© Eric Isselée / stock.adobe.com
Peterbald (sfinks petersburski)
Nazwa rasy powstała z połączenia dwóch słów: St. Petersburg (miejsce pochodzenia) i angielskiego słowa „bald“ (bezwłosy). Chociaż niektóre odmiany peterbalda są pozbawione sierści, istnieją również takie, które mają sierść na niektórych częściach ciała.
© Victoria / stock.adobe.com
Ukraiński levkoy
Ukraiński levkoy powstał w 2004 oku w wyniku skrzyżowania dońskiego sfinksa i szkockiego zwisłouchego. W rezultacie ma on nie tylko niewiele futra lub nie ma go wcale, ale również posiada zagięte uszy. Do tej pory nie został jednak uznany za samodzielną rasę.
© Светлана Валуйская / stock.adobe.com
Zdrowie: Hodowla wiążąca się z okrucieństwem wobec zwierząt
Sierść, a zwłaszcza wąsy pełnią u zwierząt bardzo ważną funkcję. Nie tylko pomagają wyrównać temperaturę ciała, ale są również ważnym elementem zmysłu orientacji i dotyku.
Ponadto, w przypadku bezwłosych kotów istotnie zwiększa się ryzyko poparzeń słonecznych i stanów zapalnych uszu, podobnie jak malassezia dermatitis, która objawia się zapaleniem skóry w postaci tłustych i łuszczących się zmian.
Podejście do hodowli nagich kotów może być różne w zależności od kraju
„Zabrania się hodowania kręgowców […], jeżeli wiedza hodowlana […] pozwala przypuszczać, że […] będą one pozbawione części ciała lub narządów ze względów dziedzicznych lub ich budowa będzie zmieniona na tyle, że będzie uniemożliwiała im normalne funkcjonowanie, będzie powodowała ból, cierpienie lub uszkodzenia ciała”.
Cytowany fragment pochodzi z niemieckiej ustawy o ochronie zwierząt. Na tej podstawie sąd w Berlinie orzekł w 2015 roku, że hodowla bezwłosych kotów pozbawionych wibrysów nosi znamiona znęcania się nad zwierzętami.
Uwaga: Już teraz toczy się debata na temat tego, czy brak sierści należy uznać za okrucieństwo. Dlatego w najbliższej przyszłości stan prawny może się zmienić.
Przepisy dotyczące hodowli tej grupy kotów różnią się w zależności od kraju, dlatego przed zakupem należy zapoznać się z regulacjami w tym zakresie obowiązującymi w danym regionie.
Pielęgnacja: Na co należy zwrócić uwagę w przypadku nagich kotów?
Co prawda nie wymagają one od opiekunów sięgania po szczotkę, jednak potrzebują pewnych zabiegów pielęgnacyjnych – oprócz regularnej kontroli oczu i uszu, szczególną uwagę należy zwracać przede wszystkim na ich skórę. W przeciwnym razie bowiem na skórze będzie gromadzić się warstwa sebum, która może powodować problemy skórne.
Wskazówki dotyczące pielęgnacji sierści
Aby zachować skórę bezwłosych kotów w dobrej kondycji, można ją kilka razy w tygodniu delikatnie przecierać wilgotną, nasączoną letnią wodą ściereczką.
Jeśli natomiast zwierzak jest bardzo brudny, można go wykąpać. Ważne jest jednak, aby nie robić tego zbyt często i używać w tym celu specjalnego szamponu dla kotów, który nie zawiera substancji drażniących, mogących zaszkodzić skórze zwierzęcia.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
