Kot norweski leśny powstał w Norwegii bez ingerencji człowieka i zachwyca swoim pierwotnym wyglądem i charakterem. W poniższym artykule dowiesz się wszystkiego, co warto wiedzieć na temat tej pierwotnej rasy.
Wygląd: Dostojne koty o średniej długości sierści
Podobnie jak Maine Coon i Ragdoll, kot norweski leśny należy do grona ras półdługowłosych. Jego dwuwarstwowe futro składa się z wodoodpornej warstwy spodniej, dłuższej sierści wierzchniej oraz gęstego mrozoodpornego podszerstka.
Podobnie jak kot syberyjski, kot norweski leśny zmienia sierść wraz ze zmianą pór roku: Jego zimowe futro z bardzo grubym podszerstkiem jest wyjątkowo pluszowe i ciepłe, by móc ogrzewać ciało kota w czasie wyjątkowo mroźnych zim, jakie panują w jego ojczyźnie.
Jak w przypadku wielu długowłosych kocich ras nawet między palcami znajdą się puchate kosmyki dla zapewnienia ochrony przed śniegiem i wilgocią. Kryza wokół szyi jest dobrze rozwinięta i wyjątkowo pluszowa.
W lecie kot norweski leśny traci dużą część sierści, zachowuje jednak bujny ogon i swoje „śniegowce” na łapkach – kosmyki między poduszkami.
U kota norweskiego leśnego dopuszcza się wszelkie maści sierści kota domowego, chętnie w kombinacji z bielą. Moręgowaty, cętkowany czy pręgowany, czarny, niebieski, szylkretowy, czy w jakichkolwiek kombinacji kolorystycznej – kot norweski leśny zawsze cieszy oczy. Jedynie kolor czekoladowy, liliowy, cynamonowy i płowy oraz umaszczenie typu point są wyłączone ze standardu rasy.
Koty norweskie należą do przedstawicieli dużych ras kotów i przyjmuje się, że dorastają do swoich rozmiarów w wieku trzech do czterech lat, osiągając wysokość od 40 do 45 centymetrów oraz wagę do ośmiu kilogramów w przypadku kotów i około pięciu kilogramów w przypadku kotek.
Pyszczek kota norweskiego według standardu rasy jest trójkątny, osadzone wysoko uszy cechują kosmyki sierści po stronie wewnętrznej oraz często na czubkach. Profil jest prosty i pozbawiony stopu.
Charakter: Koty norweskie są spokojne i łagodne
Koty norweskie uchodzą nie bez przyczyny za „łagodne olbrzymy”: Miłośnicy rasy zachwycają się ich przyjaznym usposobieniem. Pomimo znacznych rozmiarów mają ekstremalnie pokojowe nastawienie i są łagodne. Być może wyglądają jak dzikie koty, jednak bezwarunkowo przywiązują się do swojego człowieka i najchętniej nie odstępowałyby go na krok.
Obok ich zamiłowania do pieszczot, bardzo chętnie oddają się zabawom i harcom, dlatego bardzo istotne dla nich jest, by były odpowiednio zaangażowane fizycznie i umysłowo. W przeciwnym razie szybko się nudzą.
Pochodzenie: Kot norweski leśny jest naturalną rasą
Kot norweski leśny uchodzi za jedną z nielicznych tak zwanych „naturalnych” kocich ras. Rozwinął się wskutek naturalnej selekcji w swoim środowisku, bez jakiejkolwiek zamierzonej ingerencji człowieka. Dlatego też koty norweskie leśne tak doskonale dostosowane są do surowych warunków klimatycznych, jakie panują w ich ojczyźnie.
Historia kota norweskiego leśnego, na którego w jego ojczyźnie mówi się „Norsk Skogatt“, rozpoczęła się podobnie jak europejskiego krótkowłosego: był łowcą myszy na rodzimym podwórkach.
Jak dokładnie doszło do pojawienia się zdziczałych kotów domowych z długim włosiem nie wiadomo. Zakłada się, że marynarze, którzy wozili ze sobą koty perskie jako maskotki pokładowe, krzyżowali je z nieznanymi sobie miejscowymi kotami.
Wyjaśnieniem dla ich powstania może być również niezależna mutacja w puli genów. Gen odpowiedzialny za długą sierść był dalej dziedziczony, choć nie zawsze się ujawniał, dlatego też w miotach krótkowłosych kocich rodziców co jakiś czas pojawiały się kocięta długowłose. To właśnie one były bazą późniejszej hodowli kotów norweskich leśnych, którą rozpoczęto w latach 30. W 1938 roku kot norweski leśny zaprezentowany po raz pierwszy został na wystawie w Oslo.
Z powodu wybuchu II Wojny Światowej zaniechano systematycznej hodowli, wznowiono ją dopiero w latach 70.
Od 1972 norweskie związki hodowców kotów oficjalnie uznały rasę kot norweski leśny i sformułowały dla niej standard. W 1975 pierwsze osobniki zostały zarejestrowane w Fédération Internationale Féline, czyli Międzynarodowej Federacji Felinologicznej.
