Ten rasowy pies, za granicą znany również jako keeshond, zawdzięcza swoją nazwę szarej cieniowanej sierści, przypominającej sierść wilka. Szpic wilczy jest idealnym psem stróżującym, który za sprawą swojego oddania człowiekowi i niewielkich wymagań sprawdzi się również w roli psa towarzyszącego i rodzinnego.
© sonne_fleckl / stock.adobe.co
Szpic wilczy swoją nazwę zawdzięcza wizualnemu podobieństwu do wilka.
Pojętność i przyjazna natura tego psa kontrastują z jego pierwotnym, niemal dzikim wyglądem. Gęsta, średniej długości sierść posiada obfity podszerstek i jest srebrnoszara z czarnymi końcówkami włosów.
Za jej sprawą pies wizualnie bardzo przypomina wilka, czemu również zawdzięcza swoją nazwę.
Przy wysokości w kłębie od 43 do 55 cm, szpic wilczy zaliczany jest do największych przedstawicieli szpiców niemieckich. Natomiast w porównaniu do innych ras, jest on raczej średniej wielkości.
Jak wszystkie szpice, keeshond również posiada szpiczasty pysk przypominający pysk lisa. Kufa i uszy są z reguły czarne, bujna grzywa okalająca obręcz barkową jaśniejsza, srebrnoszarej barwy i przechodzi w ciemniejszy odcień na grzbiecie i brzuchu. Ogon jest obficie owłosiony i noszony dumnie nad grzbietem.
© Evelina / stock.adobe.com
Do dziś pies ten znany jest ze swojej wierności i lojalności. W połączeniu z jego czujnością i nieufnością wobec obcych, cechy te sprawiły, że stał się doskonałym i niezwykle popularnym psem stróżującym wśród rolników i innych właścicieli posesji, na straży których dzielnie stoi.
Również dziś jako pies rodzinny i do towarzystwa zachował swoją przyjacielską naturę i uważność. Szpic wilczy jest niezwykle uczuciowy, przywiązany do swojego opiekuna, u boku którego czuje się najlepiej. Z samotnością mu nie po drodze. Nie powinien być więc zostawiany sam na dłużej niż cztery godziny.
Za sprawą swojej wyraźnej „chęci do zadowolenia swojego pana” i małych wymagań, może towarzyszyć mu w zasadzie wszędzie.
Jest elastyczny i bez problemu dostosowuje się do warunków życia i codzienności swojego przewodnika. Jedynym jego warunkiem jest bliskość człowieka.
Szpic wilczy uchodzi za mało wymagającego, co nie oznacza, że nie ma żadnych potrzeb. Co prawda, jeśli został dobrze wychowany, jest z reguły posłuszny i potrafi dostosować się do (prawie) wszystkich okoliczności, pozostaje jednak psem i jako taki ma swoje potrzeby.
Nawet jeśli nie wymaga on spędzania kilku godzin dziennie na placu zabaw dla psów, należy mu zapewnić wystarczająco ruchu i urozmaiconych zajęć. Szpice wilcze uwielbiają przebywać na łonie natury. Podczas gdy w domu są typowymi kanapowcami, na zewnątrz pokazują swoje drugie, temperamentne oblicze.
Są otwarte na długie spacery po lesie i wspólne wędrówki – dwie godziny dziennie takiej aktywności to absolutne minimum. Jeśli natomiast wolimy bardziej sportowy tryb życia, nasz podopieczny z ochotą będzie nam towarzyszył w uprawianiu różnych psich sportów.
Szpice wilcze sprawdzą się doskonale w rękach zarówno młodych rodzin, jak i aktywnych seniorów, którzy lubią spędzać czas na świeżym powietrzu. Za sprawą swojego łagodnego i bystrego usposobienia bez problemu odnajdują się w każdej sytuacji.
Niemniej, z pewnością lepiej będą czuły się na wsi. W końcu drzemie w nich dusza psów stróżujących, który z chęcią zadbają o swoje terytorium.
Aby jednak jego wrodzone opanowanie i zrównoważony charakter mogły się bez przeszkód rozwinąć, podobnie jak wszystkie inne czworonogi wymaga on odpowiedniego i konsekwentnego wychowania. Obok nauki podstawowych komend, często należy skupić się na ograniczeniu jego szczekania.
Szpic wilczy, który stróżowanie ma we krwi, zaczyna szczekać wcześnie i ma tendencję do ujadania, zwłaszcza gdy się nudzi. Jednak za sprawą odpowiednio wczesnej socjalizacji, konsekwentnego stawiania granic i urozmaiconych aktywności, można tę skłonność do szczekania znacznie ograniczyć.
Jednocześnie dobrze byłoby przyzwyczaić go jak najwcześniej do zostawania samemu w domu, nawet jeśli będzie to na krótko.
Zasadniczo, szpic wilczy jest pojętnym, inteligentnym i oddanym człowiekowi psem.
Jeśli relacja pies-człowiek będzie poprawna, tj., jeśli obie strony będą darzyły się wzajemnym zaufaniem, szpic zawsze będzie starał się zadowolić swojego dwunożnego przyjaciela i szybko porzuci wszystkie te zachowania, które mu się nie podobają. Dzięki temu świetnie sprawdzi się również w rękach początkujących miłośników psów.
Pomimo gęstej sierści wymagania pielęgnacyjne szpica wilczego nie są duże. Podszerstek nie ma tendencji do kołtunienia się, wystarczy więc przeczesać sierść średnio raz w tygodniu.
Przycinanie czy trymowanie sierści nie jest w jego przypadku konieczne. Znawcy rasy nawet wyraźnie to odradzają, ponieważ mogłoby to negatywnie wpłynąć na jej naturalną atrakcyjność. Dużą zaletą keeshonda jest to, że jego sierść jest bezwonna. Nie musimy więc obawiać się ewentualnych intensywnych psich zapachów.
Tak jak w przypadku wszystkich psów, należy regularnie sprawdzać i czyścić jego oczy, łapy, zęby i uszy, a także raz w roku kontrolować stan zdrowia u lekarza weterynarii, wykonywać niezbędne szczepienia oraz przeprowadzać kuracje odrobaczające.
Ważnym pytaniem, na które opiekunowie psów muszą sobie odpowiedzieć, dotyczy wyboru odpowiedniej karmy. Chociaż szpice wilcze uważane są za mało wymagające, należy zwracać uwagę na podaż wszystkich ważnych składników odżywczych. Dieta jest zawsze kwestią indywidualną oraz kwestią gustu. Warto więc wypróbować, co pies lubi i dobrze toleruje.
Dowiedz się więcej na temat żywienia psów z lektury naszych artykułów:
Wymagania żywieniowe różnią się nie tylko w zależności od indywidualnych cech danego psa, ale również od jego wieku. Znajdujący się w fazie wzrostu szczeniak, będzie potrzebował innego pokarmu niż pies dorosły lub starszy, który większość czasu spędza na swoim legowisku. Poza tym, duże znaczenie ma ilość i rodzaj aktywności, a także wielkość, waga i stan zdrowia. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, w celu ustalenia dokładnych potrzeb naszego pupila skonsultujmy się z lekarzem weterynarii lub hodowcą.
Typowe dla rasy choroby nie są znane. Te pierwotne psy są bardzo wytrzymałe i mało wymagające. Niemniej, czasami mogą pojawić się u nich dolegliwości, takie jak dysplazja stawów biodrowych, zwichnięcie rzepki, postępujący zanik siatkówki czy nadczynność przytarczyc.
Psy te dożywają nierzadko wieku 15 lat i więcej. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że nie były nadmiernie rozmnażane. Chociaż ze względu na swoje niewielkie wymagania, w trudnych czasach, zwłaszcza podczas II wojny światowej, były bardzo popularne, nigdy nie stały się modnymi psami.
To pytanie nierzadko nurtuje nie tylko laików, ale również ekspertów. Chociaż większość kynologów stosuje zamiennie obie nazwy tej rasy, jeśli przyjrzymy się im bliżej, dostrzeżemy kilka różnic.
Szpic wilczy jest nieco większy od keeshonda, który posiada ciut dłuższą i bardziej bujną okrywę włosową. Skąd jednak biorą się te różnice?
Aby zrozumieć rozwój szpica wilczego czy keeshonda, warto spojrzeć na historię powstania ras. Pewne jest bowiem, że pochodzenie obu odmian jest takie same i sięga wielu lat wstecz. Szpic niemiecki należy do najstarszych ras psów w Niemczech i dzięki swojej przydatności jako pies domowy, gospodarski oraz stróżujący, od pokoleń jest niezastąpionym towarzyszem człowieka.
Szpic wilczy był również wiernym towarzyszem Cornelis „Kees“ de Geyzelar, przywódcy holenderskiej partii ludowej. W 1781 roku Kees stał się symbolem patriotycznej rewolucji. Od tamtej pory psy w tym typie nazywane są w Holandii keeshondami.
Obecnie, nazwą tą określa się tam wszystkie pięć odmian szpica niemieckiego: „Dwergkeeshond“ oznacza szpica miniaturowego, „grote keeshond“ szpica dużego, a „wolfsgrijze keeshond“ szpica wilczego.
Z Niemiec i Holandii rasa ta dotarła do pozostałych krajów europejskich i USA, gdzie w zależności od pochodzenia psa, używa się nazwy keeshond lub szpic wilczy.
Z czasem rozwinęły się dwie różne linie hodowlane, z których każda kładzie nacisk na odmienne cechy. Jeśli porównamy holenderskiego keeshonda i niemieckiego szpica wilczego, zauważymy subtelne różnice. Keeshond jest mniejszy i ma dłuższą sierść, natomiast szpic ma dłuższe łapy i krótszą sierść. Jednak ze względu na liczne cechy wspólne, dokładne rozróżnienie tych fenotypów nigdy nie było możliwe.
W zależności od kraju, określenia keeshond i szpic wilczy są zatem używane bardzo różnie. Podczas gdy, jak już wspomnieliśmy, keeshond jest ogólnym określeniem szpica w Holandii, w Wielkiej Brytanii i USA odnosi się wyłącznie do szpica wilczego.
W Skandynawii z kolei używane są obie nazwy i oznaczają różne odmiany. Niemieccy kynolodzy i hodowcy zazwyczaj używają terminu szpic wilczy do określenia obu typów.
Aby odróżnić szpica wilczego od rozwijanego dalej w innych krajach keeshonda, czasami określany jest również mianem „stary typ niemiecki”.
© Evdoha / stock.adobe.com
Do dziś szpic wilczy jest rzadkością. Znalezienie hodowcy keeshonda, który spodziewałby się szczeniąt może zająć trochę czasu.
Warto więc wykorzystać go, aby jak najlepiej przygotować się na przybycie nowego członka rodziny. Oprócz niezbędnego wyposażenia, takiego jak miska na jedzenie czy legowisko, należy wyjaśnić ważne kwestie: Kto zaopiekuje się psem w razie naszej choroby lub wyjazdu? Jakie szczepienia są konieczne? Jakiej karmy potrzebuje?
Gdy już znajdziemy hodowcę, sprawdźmy go dokładnie. Zaufany hodowca zazwyczaj pozwoli nam odwiedzić swój dom, abyśmy mogli poznać otoczenie, w którym dorastają szczenię oraz jego rodzice. Będziemy również mieć tam możliwość zapytania hodowcy o interesujące nas kwestie oraz zapoznania się z warunkami utrzymania i sposobem socjalizacji maluchów. Jako że faza intensywnego imprintingu trwa do dziewiątego tygodnia życia, odpowiednia socjalizacja na tym etapie jest kluczowa dla ich dalszego rozwoju.
Za rasowego szpica wilczego z renomowanej hodowli trzeba będzie zapłacić co najmniej 5000 zł.
Pierwotny wygląd i towarzyska natura czynią szpica wilczego wyjątkowym czworonogiem. Jeśli mamy szczęście posiadać tego dużego przedstawiciela grupy szpiców, bez wątpienia będziemy się z nim dobrze bawić. Ten uważny, wytrzymały pies będzie bowiem naszym lojalnym towarzyszem na długie lata.
| Cechy szczególne: | Szpic wilczy, znany również jako keeshond, to odmiana szpica niemieckiego. Jest wiernym psem stróżującym i rodzinnym. |
| Charakter: | oddany człowiekowi, żywy, elastyczny, czujny |
| Wysokość w kłębie: | ok. 49 cm (plus/minus 6 cm) |
| Waga: | ok. 16–25 kg |
| Sierść: | długi, prosty włos okrywowy z krótkim, grubym podszerstkiem, srebrnoszary z czarnymi końcówkami |
| Pielęgnacja sierści: | niewymagająca |
| Potrzeba ruchu: | średnia |
| Pies dla początkujących: | raczej tak |
| Szczekanie: | intensywne |
| Długość życia: | ok. 15 lat |
| Typowe choroby: | rzadko: dysplazja stawów biodrowych, zwichnięcie rzepki |
| Cena: | od 5000 złotych |
| Grupa FCI: | 5. Szpice i psy ras pierwotnych |
| Pochodzenie: | Niemcy |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
