Seter szkocki (gordon)

Ta rasa psów myśliwskich ma szczególnie dużą potrzebę ruchu. Aktywności pod chmurką – niezależnie od pogody, również w deszczu czy śniegu, powinny być na porządku dziennym. Gdy ta jego potrzeba zostanie spełniona, z przyjemnością odda się odpoczynkowi wraz ze swoim ludzkim stadem.

Czy seter szkocki jest odpowiedni dla osób bez doświadczenia?

Jako pewny siebie i samodzielny myśliwy, gordon nie powinien trafić w ręce osób początkujących. Polowanie ma we krwi, dlatego najlepiej będzie czuć się u boku doświadczonych myśliwych.

Dla entuzjastów łowiectwa będzie wszechstronnym towarzyszem, sprawdzającym się w tropieniu po farbie czy buszowaniu. Pracuje niezawodnie w lesie i na polach i jest doskonałym aporterem. Jeśli nie jesteśmy w stanie zaoferować mu takich aktywności, musimy zapewnić mu alternatywne zajęcia, w których będzie mógł dać upust swojej myśliwskiej pasji.

Gordon nie czuje się komfortowo w mieście. Powinien mieszkać w domu na wsi, z ogrodzonym ogrodem, po którym będzie mógł swobodnie biegać. Dobra wiadomość dla rodzin: Seter ten świetnie rozumie się z dziećmi, pod warunkiem, że zostaną nauczone odpowiedniego postępowania ze zwierzętami.

Dynamiczny towarzysz dla miłośników sportu

Dorośli przedstawiciele rasy są wyśmienitymi kompanami do joggingu, jazdy na rowerze czy jazdy konnej. Podczas wspólnych wypadów należy jednak zawsze pamiętać o zamiłowaniu naszego czworonożnego przyjaciela do polowań, starać się mieć go w zasięgu wzroku i upewnić się, że można go odwołać.

We wspólne aktywności wprowadzajmy gordona stopniowo, szkoląc go krok po kroku. Świetnie nadaje się również do aportowania i mantrailingu – jego doskonały węch uwielbia wszelkie wyzwania.

Przeczytaj także: Psie sporty.

Czy seter szkocki dobrze rozumie się z kotami?

Gordon dobrze dogaduje się z innymi psami i zwierzętami domowymi, takimi jak koty, które są częścią jego stada. To samo dotyczy dzieci. W stosunku do obcych jest natomiast powściągliwy i nie lubi, gdy nieznajomi zbyt szybko skracają dzielący ich dystans.

© As13Sys / stock.adobe.com

Sierść setera szkockiego wymaga regularnej pielęgnacji, aby zapobiec powstawaniu kołtunów we włosie okrywowym i gęstym, miękkim podszerstku. Poniższe wskazówki pomogą nam w prawidłowym dbaniu o naszego pupila.

• Dokładnie szczotkujmy psa przynajmniej raz w tygodniu. W ten sposób usuniemy martwe włosy i wszelkie zanieczyszczenia przyniesione ze spacerów, takie jak niewielkie gałązki czy kleszcze. Zwróćmy szczególną uwagę przede wszystkim na obszary za uszami i pod pachami. Podczas szczotkowania rozdzielajmy włosy psa tak, aby dotrzeć także do sierści znajdującej się bliżej ciała. Zalecamy użycie do tego grzebienia o drobnych zębach.
• Uważajmy na akcesoria do pielęgnacji, które wyczesują podszerstek – mogą one uszkodzić włos okrywowy gordona i powinny być używane z zachowaniem ostrożności.
• Dłuższe włosy w obszarach między palcami możemy przyciąć degażówkami.
• Kąpmy naszego pupila nie częściej niż raz w miesiącu z użyciem łagodnego szamponu dla psów. Zwykłe zabrudzenia można bez trudu usunąć szczotką, gdy tylko wyschną.
• Regularnie sprawdzajmy wiszące uszy gordona, ponieważ ze względu na panujące tam wilgotne warunki, mogą łatwo pojawiać się w nich stany zapalne. W razie potrzeby można je wyczyścić specjalnym preparatem dostępnym w sklepach zoologicznych.
• Kontrolujmy także jego pazury, zwłaszcza jeśli pies jest już starszy i ma mniej ruchu lub porusza się wyłącznie po miękkim podłożu – lesie, trawach czy polach. W obu przypadkach ścierają się one wolniej i powinny być przycinane cążkami do pazurów.
  Przeczytaj także: Jak obciąć psu pazury?

Wskazówki dotyczące żywienia setera szkockiego

Tak jak każdy pies, oprócz stałego dostępu do świeżej wody pitnej gordon potrzebuje wysokiej jakości mięsa niezależnie od tego, czy karmimy go mokrą czy suchą karmą.

Przy zapewnieniu im odpowiedniej dawki ruchu, przedstawiciele rasy nie mają tendencji do nadwagi. Ich dokładne zapotrzebowanie energetyczne jest ściśle związane z poziomem aktywności, dlatego umieszczone na opakowaniu zalecenia producenta należy traktować orientacyjnie. Przedyskutujmy z hodowcą lub lekarzem weterynarii sposób żywienia najbardziej odpowiedni dla naszego podopiecznego.

Po posiłku zawsze pozwólmy psu odpocząć, aby proces trawienia mógł przebiegać bez zakłóceń. Pozwoli to również zapobiec niebezpiecznemu skrętowi żołądka.

Więcej wskazówek dotyczących żywienia psa znajdziesz w magazynie dla psów zooplus.

Pies ten cieszy się dobrym zdrowiem i w zasadzie nie występują w jego przypadku żadne typowe dla rasy dolegliwości.
Aby jednak tak pozostało, warto zwrócić uwagę na poniższe kwestie:

• Wybierając hodowcę, upewnijmy się, że rodzice szczeniąt zostali przebadani pod kątem dysplazji stawów biodrowych i poprośmy o przedstawienie wyników badań. Oprócz niekorzystnych czynników dziedzicznych, jej rozwojowi może sprzyjać niewłaściwe żywienie i nieodpowiedni ruch.
• W rzadkich przypadkach u gordona mogą pojawiać się wady anatomiczne powiek oraz postępujący zanik siatkówki. Profesjonalni hodowcy dbają o odpowiednią selekcję zwierząt hodowlanych, aby zapobiec występowaniu tej choroby.

Jak długo żyje seter szkocki?

Średnia długość życia gordona wynosi od 12 do 14 lat.

Już w XVII wieku, rosłe, podobne do seterów psy o umaszczeniu czarnym i podpalanym towarzyszyły ówczesnym myśliwym podczas polowań.

W powstaniu setera szkockiego kluczową rolę odegrał książę Alexander Gordon of Banffshire pod koniec XVIII wieku. Ten miłośnik psów i myśliwy założył hodowlę czystej rasy seterów szkockich w swoim zamku w Banffshire w Szkocji.

Sprawdzały się one doskonale w polowaniach w okolicy zamku – surowych szkockich wyżynach. Rasa została uznana za niezależną przez Brytyjski Związek Kynologiczny w 1924 roku.

Dlaczego setera szkockiego nazywamy również gordonem?

Jak nietrudno się domyśleć, nazwa gordon pochodzi od założyciela rasy, Gordona.

Oprócz gordona, w grupie seterów znajduję się seter irlandzki czerwono-biały seter mahoniowy i seter angielski.