Owczarek staroangielski, zwany również bobtailem, to imponujący Brytyjczyk o wyjątkowej sierści. Pies ten jest idealnym towarzyszem dla miłośników przyrody, dysponujących dużą ilością miejsca i lubiących przebywać na świeżym powietrzu, którzy czerpią przyjemność z pielęgnacji sierści swojego podopiecznego.
© DoraZett / stock.adobe.com
Bobtail to wesoły Brytyjczyk o bujnej sierści.
Najbardziej charakterystyczną cechą owczarków staroangielskich jest bez wątpienia ich sierść: Bujnie i gęsto pokrywa całego czworonoga i sprawia, że wygląda na masywniejszego niż jest w rzeczywistości.
Gruba sierść nie układa się w loki, ale jest pofalowana, a gęsty podszerstek wodoodporny.
Tułów i tylne kończyny są szare lub błękitne, we wszystkich możliwych odcieniach. Białe łaty na tułowiu są według wzorca rasy niepożądane. Głowa, szyja, przednie łapy i dolna strona brzucha powinny być białe, z łatami lub bez.
W przypadku owczarków staroangielskich, nazwa nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistości: „Bobtail” oznacza bowiem krótki ogon, a takiego psy tej rasy na ogół dzisiaj nie posiadają. Na szczęście w większości krajów obcinanie ogonów jest już zabronione.
Wbrew obiegowej opinii, owczarek staroangielski nie nosi w sobie genu warunkującego posiadanie krótkiego ogona.
Bobtail osiąga wysokość w kłębie od 56 cm (suki) do 61 cm (psy) i waży średnio od 30 do 45 kg.
Typowe dla bobtaila są również ruchy przypominające chód niedźwiedzia oraz charakterystyczny szczek.
© Grigorita Ko / stock.adobe.com
Bobtail jest przyjaznym i żądnym przygód zwierzakiem o typowym uroku niezależnych psów pasterskich.
Jego radosny charakter wywołuje uśmiech na twarzy każdego miłośnika psów. Owczarki staroangielskie są silnie przywiązane do swojej rodziny i uważane za bardzo lubiące dzieci.
Są zawsze gotowe do zabawy i lubią pracować ze swoim człowiekiem. Agresja jest im zazwyczaj obca, jednak są czujne i w razie wątpliwości potrafią obronić członków rodziny. Są również terytorialne i bywają uparte.
Uwaga: Bobtail nie lubi, gdy jego „stado” się rozprasza, dlatego podczas spaceru może zdarzyć się, że owczarek staroangielski będzie „zaganiał” swoją ludzką rodzinę, gdy zauważy, że któryś z jej członków za bardzo się oddalił.
Nie ma on silnie rozwiniętego instynktu łowieckiego ani tendencji do nadmiernego szczekania czy ujadania. Jednak jeśli już szczeka, robi to głośno i dźwięcznie.
Mimo całej przyjacielskości, w bobtailu drzemie dziedzictwo psów pasterskich: Ten sprytny czworonóg czuje się odpowiedzialny za bezpieczeństwo stada i w razie wątpliwości sam dźwiga tę odpowiedzialność na swoich włochatych barkach.
Jeśli jego dwunożni przyjaciele nie są konsekwentni, bobtail natychmiast egzekwuje swoją wolę – w końcu ktoś musi wiedzieć, którędy droga!
Jednak ten uparciuch jest również wrażliwy, dlatego zawsze bądźmy cierpliwi i unikajmy surowości. Pełne wyczucia, konsekwentne przywództwo, jak również szeroko zakrojona socjalizacja są kluczem do sukcesu w szkoleniu bobtaila.
Szkolenie bobtaila wymaga wyczucia i pewnego doświadczenia, dlatego, pomimo całej swej przyjaznej natury, nie jest najlepszym wyborem dla początkujących miłośników psów.
Jakie warunki musimy spełnić, zanim wprowadzi się do nas bobtail? Należy zdać sobie sprawę z tego, że ten niezwykle sympatyczny pies jest bardzo wymagający w utrzymaniu.
Jeśli myślimy o zakupie bobtaila, musimy polubić pielęgnację jego sierści: Rasa jest niewątpliwie jedną z najbardziej pracochłonnych pod tym względem. Dla opiekunów oznacza to szczotkowanie, czesanie i jeszcze raz szczotkowanie! Pielęgnacja obejmuje zarówno codzienne działania, jak i cotygodniowe sesje spa, które mogą trwać nawet do dwóch godzin.
Częścią codziennej rutyny opiekuna bobtaila jest także kontrola uszu, oczu, okolic narządów płciowych oraz wycieranie płynu łzowego wokół oczu – zapobiega to przebarwieniom sierści w tym rejonie.
Jeśli to konieczne, umyjmy „brodę” naszego pupila letnią wodą i łagodnym szamponem dla psów. Wygospodarujmy odpowiednio dużo czasu na cotygodniową pielęgnację naszego bobtaila i wykonujmy ją najlepiej po długim spacerze, kiedy nasz pupil będzie nieco zmęczony.
Wielu opiekunów ułatwia widzenie swoim bobtailom, wiążąc lub przycinając włosy nad oczami.
Dowiedz się, jak powinna wyglądać prawidłowa pielęgnacja sierści psa.
Miłośnicy higienicznie czystych domów powinni omijać owczarka staroangielskiego szerokim łukiem, ponieważ pomimo pielęgnacji, rasa ta co jakiś czas zrzuca sierść, a po spacerach w deszczu wnosi do domu sporo brudu.
Bobtail nie nadaje się do mieszkania w mieście, optymalny dla niego jest dom z ogrodzonym ogrodem, aby mógł w każdej chwili zaczerpnąć świeżego powietrza.
Rodziny z dziećmi, które lubią ruch, mogą czerpać wielką radość z życia z bobtailem. Pod warunkiem przejścia odpowiedniej socjalizacji, będzie dobrze rozumiał się także z kotami.
Jako wytrzymały pies pasterski, bobtail jest psem wszechstronnym i może uprawiać wiele psich sportów. Najlepiej wypróbwać kilka z nich i wybrać te, które sprawiają największą przyjemność zarówno psu, jak i nam.
Jednak powtarzanie tych samych zajęć stanie się prawdopodobnie szybko zbyt nudne dla naszego sprytnego czworonożnego przyjaciela, zatem zadbajmy o różnorodność! Bobtail ma dobrą kondycję, więc psie sporty w postaci ukierunkowanych biegów przełajowych na dystansie dwóch lub pięciu kilometrów mogą być ciekawą propozycją dla wszystkich wysportowanych opiekunów przedstawicieli tej rasy.
Również agility, tropienie czy praca jako pies ratownik dostarczają mu wiele radości. Codzienna rutyna życia z przedstawicielami tej rasy obejmuje, poza pielęgnacją, długie spacery, ponieważ uwielbiają przebywać na zewnątrz niezależnie od pogody. Dwie godziny dziennie takiej aktywności to absolutne minimum.
Zasadniczo owczarek staroangielski jest rasą o mocnej budowie i dobrym zdrowiu. Sporadycznie może wystąpić u niego dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, co podkreśla konieczność wybrania profesjonalnego hodowcy przy wyborze szczenięta, który dba o przeprowadzanie odpowiednich badań zdrowotnych u swoich zwierząt hodowlanych.
Powinny one obejmować również badania oczu, ponieważ rasa ta może przejawiać skłonność do zaćmy. Ponadto, zdarzają się przypadki niedoczynności tarczycy oraz mutacje genu MDR1.
Jeśli zapewnimy naszemu bobtailowi właściwe żywienie i wystarczająco dużo ruchu, zachowa on sprawność do późnej starości. Przedstawiciele tej rasy mogą żyć wówczas nawet 15 lat.
Więcej informacji na temat żywienia psów na różnych etapach ich życia znajdziesz w naszym artykule.
Przez lata bobtail ewoluował od psa stróżującego przez psa pasterskiego do psa rodzinnego.
Przodkami owczarka staroangielskiego są psy pasterskie, które wraz z wytępieniem wilków w Wielkiej Brytanii stawały się coraz bardziej popularne jako poganiacze bydła. Dla brytyjskich pasterzy, którzy korzystali z pomocy przodków dzisiejszego bobtaila, wygląd nie miał większego znaczenia, liczyła się ich użytkowość.
Jak dokładnie powstała ta rasa, do dziś nie wiadomo – niektórzy znawcy psów za początek współczesnych owczarków staroangielskich przyjmują krzyżówki owczarka kaukaskiego oraz owczarka z Bergamo z owczarkiem angielskim.
Od 1873 roku miłośnicy psów mogli podziwiać bezpośrednich przodków rasy na wystawach, a dwa lata później dwaj pierwsi czworonożni przyjaciele zostali oficjalnie zarejestrowani pod nazwą „Short Tailed English Sheepdog”.
Brytyjski Kennel Club uznał rasę w 1890 roku. Od tego czasu ten niegdyś prosty pies pracujący ewoluował, stając się psią pięknością i ulubieńcem rodzin.
Jeśli zdecydujemy się na zakup owczarka staroangielskiego jako nowego członka rodziny, zacznijmy szukać renomowanego hodowcy. Rozejrzyjmy się dokładnie i ewentualnie zasięgnijmy porady w klubach psów stróżujących lub pasterskich, ponieważ ze względu na rosnącą popularność bobtaila jest coraz więcej hodowców, którzy kładą większy nacisk na wygląd niż na zdrowie i usposobienie.
Ceny przedstawicieli tej rasy zaczynają się od 4000 złotych. Jeśli natomiast bierzemy również pod uwagę adopcję dorosłego czworonoga, sprawdźmy w Internecie, czy w naszej okolicy istnieją organizacje „Psy pasterskie w potrzebie” lub „Bobtaile w potrzebie”, które zajmują się wydawaniem do adopcji zwierząt, które z różnych powodów straciły swoje domy.
Podobnie jak bobtail, nieco mniejszy od niego bearded collie był niegdyś stróżem obejścia, a dziś jest popularnym psem rodzinnym. Przypomina on bobtaila nie tylko swoim wesołym i żądnym atrakcji usposobieniem, ale również sierścią, która jest tak samo wymagająca w pielęgnacji.
Wśród ras wyglądających podobnie do bobtaila, możemy wyróżnić na przykład nieco mniejszego schapendoesa oraz polskiego owczarka nizinnego. Jednak przed zakupem każdego z nich należy zapoznać się z jego cechami charakteru i wymaganiami, bo te mogą mniej lub bardziej się różnić. Owczarek kataloński ma na przykład bardzo dużą potrzebę ruchu, briard wymaga dodatkowo doświadczonego opiekuna.
Jeśli chcemy dowiedzieć się więcej na temat przedstawicieli poszczególnych ras, warto wybrać się na wystawę psów, gdzie możemy również nawiązać bezpośredni kontakt z hodowcami.
Psy tej wymagającej dużych nakładów pielęgnacyjnych rasy sprawdzą się w rękach opiekunów, którzy nie są wygodniccy i nie mają nic przeciwko poświęcaniu dużej ilości czasu na szczotkowanie swojego podopiecznego. Spędzanie czasu z psem na wszelkiego rodzaju zabiegach pielęgnacyjnych powinna sprawiać nam przyjemność, a nie być jedynie złem koniecznym.
W przeciwnym razie bowiem szybko będziemy mieć dosyć bobtaila. Zatem jeśli nie mamy nic przeciwko temu i jesteśmy w stanie zapewnić owczarkowi staroangielskiemu wystarczająco dużo przestrzeni i czasu, znajdziemy w nim wiernego psa rodzinnego, zawsze gotowego na wspólne przygody.
Życzymy Ci wiele radości ze wspólnego życia z bobtailem!
| Cechy szczególne: | Bobtail to dawny pies pasterski, który obecnie trzymany jest głównie jako pies rodzinny i do towarzystwa. |
| Charakter: | niezawodny, przywiązany do człowieka, wytrzymały, opiekuńczy |
| Wysokość w kłębie: | od 56 cm (suki) od 61 cm (psy) |
| Waga: | ok. 30–45 kg |
| Sierść: | bujna, twarda i pofalowana, w szarym lub błękitnym umaszczeniu z białym |
| Pielęgnacja sierści: | bardzo wymagająca |
| Aktywność: | potrzebuje dużo zajęć i ruchu |
| Pies dla początkujących: | raczej nie |
| Szczekanie: | mało szczeka |
| Długość życia: | 15 lat |
| Typowe choroby: | dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, wada genu MDR1, niedoczynność tarczycy |
| Cena: | od 4000 zł |
| Grupa FCI: | 1. Psy pasterskie i zaganiające |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Wielka Brytania |
Forum zooplus było dla niej wstępem do pisania: Tam zainteresowani miłośnicy kotów spotkali się w 2011 r., aby stworzyć własne czasopismo drukowane o nazwie "Pfotenhieb". W kontekście swojej nauki niemieckiego mogła napisać kilka artykułów do "Pfotenhieb". Dzisiaj, jako szczęśliwa posiadaczka psa, poświęca się głównie tematom związanym ze zwierzętami i ich zdrowiem.
