Retriever z Nowej Szkocji

Retriever z Nowej Szkocji uwielbia pływanie i aportowanie. Zabawki na inteligencję w jego przypadku także są nieodzowne. Dzięki nim nawet w deszczowe dni możemy ćwiczyć spryt i zręczność naszego pupila.

Zresztą tollerowi sprawiają przyjemność wszystkie aktywności, które pozwalają mu wykorzystać swoją wytrwałość i inteligencję. Psy tej rasy bardzo dobrze sprawdzają się w psich sportach, takich jak agility czy flyball oraz jako psi ratownicy.

Przerwy muszą być

Dorosły toller będzie z chęcią towarzyszył nam podczas przejażdżek rowerowych, biegania czy spacerów po lesie. Ale pamiętajmy, aby nie szkolić go na uzależnionego od adrenaliny zwierzaka, którego w żaden sposób nie można uspokoić.

Od samego początku szkolenia wprowadzajmy przerwy od aktywności, aby zapobiec nadmiernemu wzrostowi adrenaliny. Toller, któremu zapewnimy równowagę między zabawą a odpoczynkiem równie chętnie będzie cieszył się leniwym popołudniem w swoim legowisku.

Organizując zajęcie dla tego inteligentnego psa, nie zapominajmy, aby zaangażować w nie zarówno jego mądrą głowę jak i czuły nos. Dzięki temu wyszkolimy tollera na idealnego psiego towarzysza, posłusznie wykonującego wszystkie polecenia swojego opiekuna.

Zbilansowana dieta jest nieodłącznym elementem długiego i szczęśliwego życia naszego podopiecznego, a retriever z Nowej Szkocji nie ma specjalnym wymagań w tym zakresie.

Dlatego wybierajmy przede wszystkim wysokiej jakości, pełnoporcjową karmę, która będzie mu smakowała, a to czy zdecydujemy się na jej suchą czy mokrą wersję zależy wyłącznie od nas.

Barfowanie jako alternatywa dla klasycznej karmy dla psów

Niektórzy opiekunowie psów nie wyobrażają sobie karmienia swoich pupili inaczej niż surowym mięsem, w zgodzie z ich pierwotnymi potrzebami.

Do takiego pożywienia dodają jeszcze podroby, warzywa i suplementy. Zwolennicy barfowania podkreślają, że dla czworonogów nie ma nic lepszego, ponieważ składniki odżywcze są dokładnie dopasowane do ich potrzeb.

Jednak jeśli chcemy właśnie tak żywić naszego psa, musimy się najpierw nieco doszkolić w tym względzie, bowiem u psów, którym nie dostarczamy odpowiedniej ilości składników odżywczych mogą rozwinąć się niebezpieczne niedobory. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości warto skonsultować się z lekarzem weterynarii lub specjalistą ds. żywienia psów, którzy udzielą nam niezbędnego wsparcia.

Przysmaki i woda

Jeśli chodzi o higienę zębów, warto psu podawać przysmaki dentystyczne, które zachęcają go do żucia, a tym samym przyczyniają się do czyszczenia zębów oraz wzmacniania dziąseł. Poza tym, pamiętajmy, aby nasz pies miał stały dostęp do świeżej wody pitnej.

Prosta, długa sierść tollera nie wymaga dużej ilości zabiegów pielęgnacyjnych. Zazwyczaj wystarczające będzie regularne (przynajmniej raz w tygodniu) szczotkowanie. Jedynie dłuższe włosy na łapach i uszach wymagają od czasu do czasu rozplątania.

Tollery gubią dużo włosów zwłaszcza w okresie zmiany sierści. Dlatego w tym czasie należy je czesać odpowiednio częściej, aby ograniczyć ilość sierści pozostawianej na kanapie czy dywanie.

W kwestiach czystości należy nieco przymknąć oko na tollera, który ze względu na swoją miłość do wody może nie oprzeć się nawet kąpieli błotnej w napotkanej na spacerze kałuży.

Jak długo żyje retriever z Nowej Szkocji?

Średnia długość życia zdrowego tollera wynosi około 15 lat i często zachowuje on aktywność do późnej starości.

Psy tej rasy uważane są za generalnie zdrowe, aczkolwiek mogą się u nich pojawiać choroby oczu oraz dysplazja stawów łokciowych i biodrowych.

Dlatego kupując tollera, upewnijmy się, że jego rodzice przechodzą regularne badania profilaktyczne. Za sprawą nowoczesnych badań genetycznych możliwe jest bowiem wykrycie również chorób oczu.

SRMA prawdopodobnie uwarunkowane dziedzicznie

Kolejnym schorzeniem jest SRMA (steroidozależne zapalenie opon mózgowych i tętnic u psów). Również w tym przypadku podejrzewa się, że jest ono uwarunkowanie genetycznie i objawia się nagłą gorączką i sztywnością kończyn.

Leczenie kortyzonem może szybko uśmierzyć dolegliwości, ale pod warunkiem, że jest kontynuowane przez wiele miesięcy. SRMA może również przejść w stan przewlekły.
Krytycy hodowli czystej krwi tollerów uzasadniają występowanie chorób genetycznych małą pulą genów rasy.

Kontrowersje: Hodowla psów czystej krwi vs krzyżowanie ras

Warto nieco zgłębić temat kontrowersji dotyczących hodowli psów czystej krwi w opozycji do krzyżowania ras. Według niektórych badań u tollerów poziom inbredu wynosi 26 procent, czyli jest wyższy niż u rodzeństwa.

Podczas, gdy niektórzy hodowcy retrieverów z Nowej Szkocji nieprzerwanie stawiają na hodowlę psów czystej krwi, pojawiają się również głosy krytyki, zgodnie z którymi kojarzenie zwierząt o podobnym materiale genetycznym prowadzi do powstawania wad rozwojowych na tle dziedzicznym.

Potrzeba dużej wiedzy na temat hodowli

Ryzyko to niektórzy hodowcy starają się zmniejszyć poprzez celowany dolew krwi psów innych ras. Zwolennicy czystej hodowli powinni zaś zaplanować obliczanie współczynnika izonomii w przypadku każdego kojarzenia i dobrze znać rodowód każdego osobnika, aby łączyć ze sobą wyłącznie odległe genetycznie psy. W ten sposób stopień pokrewieństwa można utrzymać na stosunkowo niskim poziomie.

Niezależnie od tego, do którego obozu należy dany hodowca, w przypadku tej rasy wiedza na temat genetyki, którą powinien posiadać każdy hodowca, jest ogromnie ważna.

W XIX wieku retriever z Nowej Szkocji był bardzo popularny przede wszystkim w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, ale jego korzenie nie są do końca jasne.

Przypuszcza się, że zamiarem hodowców mogło być stworzenie psów, które, podobnie jak niektóre lisy, będą wabić kaczki zabawą na brzegu. Już rdzenni mieszkańcy Nowej Szkocji wykorzystywali te rude psy do polowania na ptactwo wodne. Przypuszcza się, że imigranci skopiowali ten pomysł i celowo hodowali psy rasy collie, spaniele, setery oraz rude psy Indian w tym kierunku.

Dopiero pod koniec XIX wieku rasa ta przyjęła się w Europie –  w Danii około 1880 roku i w Szwecji około 1884 roku, ale wówczas psy tej rasy znane były jeszcze pod nazwą „Little River Duck Dog“.

Późne uznanie

Oficjalna rasa jest jeszcze dość młoda. Dopiero w 1946 roku Canadian Kennel Club uznał tollera za odrębną rasę, a na początku lat 80-tych retriever z Nowej Szkocji został uznany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).

Szczególną popularnością cieszy się natomiast w Szwecji, gdzie mieszka więcej tollerów niż w całej Kanadzie.

Przeznaczenie: Toller jako wyspecjalizowany myśliwy

Angielska nazwa rasy nawiązuje do pochodzenia i przeznaczenia psów tej rasy. Oryginalną nazwę rasy, brzmiącą Nova Scotia Duck Tolling Retriever, możemy przetłumaczyć jako wabiący pies aportujący z Nowej Szkocji.

Nowa Szkocja to półwysep we wschodniej Kanadzie, gdzie toller stał się niejako psem narodowym, a pierwszym obszarem zastosowania psów tej rasy było myślistwo.

Szkolony na psa myśliwskiego toller miał za zadanie przynosić aport rzucany przez myśliwego z ukrycia. Swoją aktywnością na brzegu zbiorników wodnych pies wabił ptactwo wodne, które lądowało wprost przed lufą strzelby myśliwego. Wówczas przywoływał on swojego psa, a sam strzelał do kaczek, które już ustrzelone toller przynosił mu w zębach. Taktyka ta w języku myśliwych zwana jest tollingiem (wabieniem).