Labradoodle

Labradoodle nazywany jest często pionierem wśród „designerskich ras”. W Australii celowo skrzyżowano pudla królewskiego z labradorem retrieverem, by stworzyć wysoce inteligentną oraz hipoalergiczną rasę. Cel był szczytny, jednak do dziś rasa labradoodle nie podlega skonkretyzowanym standardom FCI i budzi duże kontrowersje wśród miłośników psów.

Wygląd

Pluszowy miś

W Europie labradoodle nie posiadają jednoznacznego standardu – szczenięta są więc niespodzianką zarówno pod względem wyglądu, jak i charakteru. Labradoodle to psy średnie lub duże, w zależności od proporcji genów dużego pudla królewskiego oraz średniego labradora. Czasami też labradory mieszane są z mniejszymi rasami pudla, wobec czego różnorodność rozmiarów labradoodli jest jeszcze większa. Warianty barwne psów rasy labradoodle również są liczne: od kremowobiałego po czarne (prawie) wszystkie umaszczenia są możliwe. Podobnie jest ze strukturą sierści – labradoodle mogą być długo- lub krótkowłose, z miękką lub szorstką sierścią, prostym lub kręconym włosiem. Za idealny wygląd labradoodla uważa się jednak taki, który przywodzi na myśl pluszowego niedźwiadka.

Historia

Z Australii w daleki świat

Historia labradoodla dała początek kolejnym rasom hybrydowym, na przykład golden doodle lub maltipoo. Twórcami wszystkich tych nieuznanych przez organizację FCI hybrydowych ras kierowała myśl, żeby połączyć wysoką inteligencję pudla z interesującymi cechami innych ras (na przykład rzekomą hipoalergicznością). Pierwszą taką rasą był właśnie powstały w roku 1988 labradoodle: Wally Conron chciał stworzyć rasę, która będzie niezawodnym przewodnikiem niewidomych, a do tego nie będzie linieć. Skrzyżowanie sprawdzającego się wyśmienicie jako pies terapeutyczny labradora z nieliniejącym i inteligentnym pudlem miało stworzyć idealnego psa-przewodnika dla niewidomych alergików.

Wally Conron jednak w międzyczasie sam wielokrotnie wypowiedział się krytycznie o stworzonej przez siebie rasie. Hodowca uczciwie przyznaje i podkreśla, że borykał i wciąż boryka się z licznymi problemami dotyczącymi rasy – między innymi z faktem, że wielu pseudohodowców wykorzystuje popyt na labradoodle i namnaża je bez zdobycia uprzednio odpowiedniej wiedzy oraz z pominięciem zasad hodowlanych mających na celu dobro zwierząt. W efekcie takiego postępowania spotkać można dziś wiele psów rasy labradoodle, które cierpią niestety na różnorodne schodzenia oraz są niestabilne charakterologicznie. Niemniej jednak nie poddano się i wciąż usilnie przeprowadzane są próby przywrócenia hodowli rasy labradoodle na dobre tory: amerykański klub o nazwie Continental Kennel Club uznał rasę australijski labradoodle i nadał jej standard wyznaczający rygorystyczne zasady dotyczące warunków hodowli labradoodli. W Europie natomiast, z filią również w Polsce, działa fundacja ALFA, której celem jest dbanie o przejrzystość rodowodową i warunki hodowlane labradoodli.

Europejski labradoodle versus australijski labradoodle

Hodowla psa polega na świadomym i celowym krzyżowaniu ras tak, by osiągnąć konkrety cel. Starania, jakich podjął się Wally Conron, tworząc australijską wersję labradoodla, dalece różnią się od tego, co wyczyniali i wciąż jeszcze niekiedy wyczyniają z rasą pseudohodowcy w innych częściach świata. Na czym polega różnica? Krzyżując ze sobą dwie różne rasy, można przewidzieć jedynie, chociaż i tak tylko w ograniczonym stopniu, jak ukształtują się potomkowie pierwszej generacji. Prawo Mendla opisuje, jak różnorodnie może skończyć się z kolei krzyżowanie osobników z drugiej generacji. Aby osiągnąć zamierzony cel hodowlany, zawsze wymagana jest duża wiedza i doświadczenie w praktyce. Znając prawa genetyki i wiedząc, jakie ryzyka wypływają z krzyżowania ze sobą potomków z generacji pierwszej (F1), hodowcy australijscy krzyżują ze sobą przeważnie czyste labradory z czystymi pudlami. Aktualnie dopuszcza się również inne retrievery do tworzenia rasy labradoodle, na przykład cocker spaniele, by uzyskać pożądane cechy i wzmocnić jeszcze zdrowie labradoodli. Ci hodowcy, którzy kierują się australijskimi standardami, prawdopodobnie stworzą zdrowe egzemplarze o stabilnym usposobieniu, jednak nierzadko spotyka się jeszcze w Europie próby krzyżowania, przez które pożądana natura rasy ulega stopniowemu wykorzenieniu. Z tego względu europejska FCI nie uznała rasy. ALFA w międzyczasie zadbała jednak o to, by i w Europie kojarzone ze sobą były wyłącznie wielopokoleniowe australijskie labradoodle. Jeśli więc szukasz psa tej rasy, koniecznie sprawdź, czy hodowca posiada certyfikat ASD oraz logo fundacji ALFA EUROPE.

Charakter

Niegroźny niedźwiadek

Labradoodle nie tylko wyglądają przyjaźnie, ale takie też są. Jednak ich zachowania da się przewidzieć jedynie w ograniczonym stopniu, ponieważ w procesie powstawania labradoodla udział brały przecież dwie różne od siebie rasy. Często są to psy przyjacielskie, społeczne, nadają się do życia w domowym zaciszu, w rodzinie z dziećmi – o ile zagwarantuje mu się odpowiednią ilość ruchu. W końcu i labrador, i pudel to w pierwotnym przeznaczeniu psy myśliwskie. Labradoodla o zrównoważonym usposobieniu znajdziesz jednak jedynie u profesjonalnego hodowcy. Osobniki, których rodzicie nie przeszli testów osobowościowych lub nie zaznały odpowiedniej socjalizacji mogą wykazywać skłonności do agresji lub być wyjątkowo strachliwe.

Charakter labradoodla w skrócie:

• Często przyjazny i społeczny
• Często dobry do życia w rodzinie
• Wymaga odpowiedniej ilości zaangażowania fizycznego i umysłowego
• Najczęściej dobrze dogaduje się z tolerancyjnymi i ułożonymi psami

Wychowanie labradoodla

Pudle zwykle wykazują znacznie silniejszy instynkt łowczy niż labradory – jeśli więc labradoodle ma więcej cech od pudla, należy na początku większą uwagę poświęcić nauce reagowania na przywoływanie. W kwestii wychowania labradoodli zawsze należy być nadzwyczaj konsekwentnym, ponieważ uroczo wyglądające szczeniaki mogą w przyszłości stać się samostanowiącymi o sobie, upartymi psami. Ze szczenięciem rasy labradoodle zdecydowanie zaleca się odwiedzanie szkoły dla psów.

Zdrowie

Czy mieszańce są automatycznie zdrowsze niż psy rasowe? To sofizmat, który niestety da się słyszeć często. W przypadku labradoodli zarówno pudle, jak i labradory mogą być obciążone genetyczne, zwłaszcza wówczas, gdy rodowód tych zwierząt jest niejasny. Zwierzęta przeznaczone do rozrodu powinny być zawsze badane pod kątem dysplazji stawu biodrowego oraz łokciowego, a także postępującego zaniku siatkówki oka. Różnorodne struktury włosia pudla i labradora mogą u ich potomków powodować różne problemy skórne. Kolejnym problemem wynikającym z połączenia tych dwóch ras jest kształt kufy – u labradora znacznie szerszej niż u pudla, co czasami prowadzi u labradoodli do wad zgryzu.

Pożywienie dla labradoodla

Ponieważ labradory mają skłonności do łapczywego jedzenia oraz nadwagi, koniecznie już od szczenięcia pilnuj codziennych racji pokarmowych labradoodla. Nie wzmacniaj pozytywnie odpowiednich zachowań labradoodla tylko przysmakami, ale też na przykład zabawą lub pieszczotami. Sięgaj wyłącznie po wysokiej jakości, zbilansowane i pełnowartościowe karmy dla psów, ze składem o dużej zawartości mięsa i niezawierającym zbóż. Pamiętaj, że wytyczne producenta odnośnie dziennych racji pokarmu są jedynie orientacyjne: czworonogi, które dużo się ruszają mogą chudnąć mimo podawanych im według wytycznych porcji – potrzebują one więc większej ilości karmy. W dziennym zapotrzebowaniu kalorycznym psa uwzględniaj także wszystkie podawane mu smakołyki. Jeśli chcesz zaoferować swojemu psu radość płynącą z gryzienia przysmaku, podaj mu najlepiej niskotłuszczowe uszy wołowe lub kości do żucia wykonane ze skóry wołowej. Cukier nie powinien znajdować się w składzie żadnego pokarmu podawanego labradoodlowi. Nie można naturalnie zapomnieć o zagwarantowaniu psu stałego dostępu do świeżej wody pitnej.

Nasza propozycja: Wolf of Wilderness Adult, kurczak i kaczka

• Wysoka zawartość delikatnego mięsa kurczaka i kaczki
• Całkowicie pozbawiona zbóż receptura

Pielęgnacja sierści

Sierść hybrydowej rasy labradoodle jest bardzo różnorodna, jednak jedną cechę posiada zawsze: wymaga regularnej, złożonej pielęgnacji. Szata okrywowa labradoodla jest zwykle bardzo bujna, dlatego musi być porządnie szczotkowana przynajmniej raz na dwa dni, by sierść się nie kołtuniła. Pudel jest rasą nieliniejącą, natomiast labrador zrzuca mnóstwo sierści. Która z opcji dotyczyć będzie danego labradoodle, nie da się przewidzieć. Wielu opiekunów psów tej rasy regularnie odwiedza salony fryzjerskie dla psów, by tam je ostrzyżono. Nie przy każdej strukturze sierści jednak takie wizyty są wskazane.

W większości przypadków brud zalegający na sierści labradoodla możesz pozostawić do wyschnięcia, a potem usunąć podczas szczotkowania. Jeśli musisz jednak wykąpać swojego podopiecznego, używaj wyłącznie delikatnych szamponów dla psów. Zarośnięte sierścią uszy labradoodla powinny być regularnie czyszczone specjalnymi środkami, ponieważ często w przeciwnym razie wkrada się do nich zakażenie.

Odpowiednie zajęcia ruchowe

Zarówno labrador retriever, jak i pudel stworzone zostały z myślą o pomocy myśliwym. Obie te rasy wykorzystywano do zadań związanych często z wodą, przez co labradoodle chętnie pływają. Są ponadto doskonałymi kompanami do długich pieszych wędrówek, a dorosłe osobniki po odpowiednim treningu mogą uczestniczyć również w wycieczkach rowerowych i przejażdżkach konnych. Zanim sprawisz, czy Twojemu labradoodle odpowiada któryś z psich sportów, udaj się do weterynarza, by zasięgnąć jego opinii. Niektóre labradoodle mogą być zbyt mało skoczne, by cieszyć się sportami, takimi jak na przykład Agility. Aportowanie czy nauka sztuczek także mogą stanowić miłe urozmaicenie codzienności psa. Labradoodle sprawdzają się ponadto jako psy terapeutyczne oraz przewodnicy niewidomych – są to głównie te psy, które wywodzą się z profesjonalnych hodowli oraz są odpowiednio przeszkolone i zrównoważone.

Czy labradoodle to odpowiedni pies dla mnie?

Labradoodle mogą być szczęśliwe zarówno na wsi, jak i w mieście, o ile mają możliwość zaspokojenia niemałej potrzeby ruchu, jaka je cechuje. Najlepszą opcją jednak byłby zabezpieczony ogród, w którym żywotny czworonóg mógłby się wyszaleć. Zrównoważone, zsocjalizowane labradoodle z profesjonalnych hodowli dobrze rozumieją się z innymi psami. Dzieci także mogą stanowić dla niego pożądane towarzystwo, o ile potrafią obchodzić się należycie z psem. Nigdy jednak nie zostawiaj małych dzieci sam na sam z psem! Jeśli labradoodle był socjalizowany z kotami od szczenięcia, powinien całkiem grzecznie zachowywać się w ich towarzystwie. Mniejsze zwierzęta jednak, takie jak świnki morskie czy chomiki, mogą aktywować u psa tej rasy pierwotne instynkty łowcze jego przodków. Aktywna rodzina z dziećmi czy samotny senior, początkujący czy doświadczony opiekun: labradoodle pasuje do wielu miłośników psów, którzy są tylko gotowi spędzać z nim trochę czasu na łonie natury.

Masz uczulenie na sierść psa i szukasz hipoalergicznej rasy?

Niestety nie ma gwarancji, że labradoodle to taka rasa. Istnieje bowiem prawdopodobieństwo, że będą znacznie linieć. Bezpieczniejszym wyborem dla alergików będzie mimo wszystko pudel, który nie linieje. Należy jednak wziąć koniecznie pod uwagę, że alergeny nie znajdują się na sierści psa, ale w jego ślinie. Dlatego najlepiej zapoznaj się z psem przed jego adopcją i przekonaj się, jak reagujesz na jego obecność.