Intensywnie niebieskie oczy i charakterystyczna sierść dla wielu są rozpoznawalnymi natychmiast cechami wyglądu psa rasy Husky i przywodzą na myśl zimowe krajobrazy i sanie z psimi zaprzęgami. Coraz częściej ta północna rasa spaceruje jednak także po południowych obszarach, a nawet zdaje się odnajdować dobrze w miastach. Dowiedz się, co należy uwzględnić w utrzymaniu tego czworonoga.
Husky’ego syberyjskiego rozpoznają z reguły od razu nawet najwięksi laicy ze względu na jego charakterystyczny wygląd psa zaprzęgowego. Sierść chroni go optymalnie przed mrozem – jest dwuwarstwowa: delikatny podszerstek jest z reguły całkowicie lub w znacznej części w kolorze białym i raz lub dwa razy do roku podlega całkowitej wymianie. Tarcie o siebie drobnych włosków w trakcie ruchu wytwarza ciepło, natomiast leżąca nad podszerstkiem szata magazynuje je. Średniej długości włos okrywowy przejawia różne umaszczenia, od białego po czerwienie i czernie. Większość syberyjskich Husky’ich zdobią rozległe oznaczenia w części grzbietowej, które na brzuchu i klatce piersiowej przechodzą w odcienie bieli, natomiast na łbie przybierają formę tak zwanej „maski”.
Gęsto owłosione uszy są średniej wielkości, umieszczone są blisko siebie, wysoko na łbie. Poza najpowszechniej chyba kojarzonymi niebieskimi tęczówkami syberyjskie Huskies mają również bursztynowe lub dwie różne tęczówki (jedną niebieską i jedną brązową). Ogon Husky nosi w kształcie sierpowatego łuku. Ogon nie posiada podszerstka i spełnia dodatkowy praktyczny cel, na przykład podczas zamieci śnieżnych: Pies zwija się w kłębek i wtyka nos pod ogon, który służy jako filtr powietrza i ociepla je. Także łapki Husky’ego przystosowane są do syberyjskich mrozów: Są mniejsze niż u innych psów średniej wielkości, dzięki czemu tracą mniej ciepła. Husky’ego pomylić można z inną rasą zaprzęgową Alaskan Malamute, przypominającego go w umaszczeniu i proporcjach sylwetki, jednak ważącego nawet do 43 kg, podczas gdy dorosły Husky waży od 15 do 28 kg przy wysokości w kłębie 50-60 cm.
Mówiąc o historii Huskies należy odnieść się od ich syberyjskich przodków. Byli oni nieodzownymi kompanami ówczesnych tamtejszych ludów koczowniczych. Te wytrzymałe i odporne na mróz zwierzęta zyskały popularność w roku 1909, kiedy to pochodzący z Syberii sprzedawca futer William Goosak wziął ze swoimi psami udział w wyścigach psich zaprzęgów „All Alaska Sweepstakes“. Prawdopodobnie został wyśmiany ze względu na wielkość swoich psów w porównaniu do znanych Alaskan Malamutes, jednak po 408 km wymagającego wyścigu nastawienie widzów musiało ulec zmianie: Jego zaprzęg dotarł do mety jako trzeci. W kolejnych latach psy syberyjskiego pochodzenia również zajmowały czołowe miejsca, dlatego też zainicjowano ich pierwszą oficjalną hodowlę. Norweg Leonhard Seppala założył ją na Alasce „pożyczając“ psy od Williama Goosaka.
Linki do produktów pokazanych w filmie znajdziesz w opisie video w serwisie YouTube.
Długoletnia kariera psa zaprzęgowego
Chyba żadna inna rasa nie jest tak zespolona z właściwym sobie przeznaczeniem jak syberyjski Husky. Trudno się temu dziwić, bo Huskies to mistrzowie w ciągnięciu zaprzęgu: Mogą ciągnąć dziewięciokrotność własnej masy ciała i posiadają niesamowity zmysł orientacji w trudnym terenie – jakże ważny przy zaśnieżonym otoczeniu – co czyni je do dziś ważnymi zwierzętami użytkowymi Eskimosów. Niemniej jednak czworonogi te należą najczęściej do rodziny i wychowywane są w domu, przez co wykazują dalekie przywiązanie do człowieka i radość z życia rodzinnego. Syberyjski Husky jest dziś ponadto często wykorzystywany jako kompan w zajęciach sportowych, również w wyścigach zaprzęgów. Poganiacz pomaga swojemu zaprzęgowi, wydając polecenia. Kluczową rolę odgrywa pies przewodzący zaprzęgiem, który polecenia pana musi wdrażać bez zwłoki i pomyłki. Zaprzęg może obejmować od 4 do 20 psów, w zależności od długości trasy i ukształtowania terenu, przez który przebiega. W całej Europie istnieją związki psich zaprzęgów, które organizują wyścigi – startują w nich naturalnie bardzo często Siberian Huskies.
Charakter: przyjacielski pies rodzinny z dużą potrzebą ruchu
Husky syberyjski jako pies stróżujący? Kiepski pomysł. Te wytrzymałe czworonogi są z reguły nastawione przyjaźnie do każdego. Uwarunkowane jest to celową hodowlą zakładającą, że zwierzęta te mają być posłuszne właściwie każdemu poganiaczowi zaprzęgu. Do płodzenia potomków wykorzystywane były te osobniki, które najchętniej współpracowały z ludźmi. Jednak większość przedstawicieli rasy Husky cechuje jednocześnie niezależność i dość silnie rozwinięty zmysł łowczy: królik w zasięgu wzroku – pogoń gwarantowana! Niestety niewykluczone, że Husky nawoływania właściciela wówczas zignoruje. Przy wychowaniu należy zwrócić na to uwagę, gdyż nie u każdego Husky’ego da się wykształcić reagowanie na każde zawołanie i nauczenie chodzenia bez smyczy. Syberyjskie piękności szczekają tyle co wcale, mogą jednak zwracać na siebie uwagę wyciem i skomleniem. Huskies cechuje bardzo duża potrzeba ruchu – niewyżyty fizycznie Husky sam znajdzie sobie rozrywki, co może prowadzić do problemów wychowawczych.
Żelazne zdrowie
Syberyjskie Huskies to wytrzymałe zwierzęta, niewykazujące żadnych chorób czy obciążeń zdrowotnych typowych dla rasy. U psa o tak wydajnym układzie mięśniowo-szkieletowym i tak dobrej kondycji ważne jest, by nie przeciążać go mimo wszystko fizycznie – zwłaszcza w fazie intensywnego wzrostu. Mięśnie na biegi długodystansowe, na przykład podczas Twoich wycieczek rowerowych lub przy ciągnięciu sań zaprzęgowych, muszą zostać odpowiednio wytrenowane i to dopiero po osiągnięciu przez psa ostatecznych rozmiarów. Przy zakupie szczenięcia od hodowcy dowiedz się koniecznie, czy przodkowie pieska byli badani pod kątem dysplazji stawu biodrowego. Siberian Huskies mają też tendencję do dermatozy cynkozależnej, przy której jelita nie przyjmują z pożywienia wystarczającej ilości cynku przez co dochodzi między innymi do problemów skórnych. Przeciętna długość życia Husky’ego wynosi od 10 do 14 lat.
Piękny wygląd oraz żywotna, przyjacielska natura syberyjskiego Husky’ego sprawia, że rasa ta ma wielu fanów. Jednakże każdy z nich powinien przed przygarnięciem Husky’ego zadać sobie pytanie, czy sprosta wymaganiom rasy. Huskies przystosowane są do życia w mroźnym klimacie i czują się najlepiej w temperaturach, podczas których właściciele zakładają już czapki i rękawiczki. Jeśli szukasz kompana, który zimą będzie najchętniej siedział przy rozpalonym kominku, a latem hasał w upale, przemyśl raczej przygarnięcie innej rasy. Husky nie jest także psem, który nadawałby się do życia w regionach nieustannie ciepłych. Psy zaprzęgowe są wytrawnymi biegaczami – należy o tym pamiętać niezależnie od przeznaczenia psa, zwłaszcza w wychowaniu psów rodzinnych. Dorosły pies chętnie pobiegnie na przykład za Twoim rowerem, doceni długie i intensywne spacery lub jogging – zwłaszcza w chłodniejsze dni. Kto mimo pierwszych jesiennych słot chętnie wychodzi na zewnątrz, dzieli z pewnością z Husky’m już choć jedno hobby. Miłośnicy kotów, którzy chcą przygarnąć Husky’ego powinni socjalizować go z kotem od szczenięcia – dorosłe osobniki ze względu na instynkt łowczy w kocie dostrzegą najczęściej jedynie potencjalną zdobycz. Optymalny do trzymania psa rasy Husky będzie dom lub mieszkanie z dużym z ogrodem, gdzie pomiędzy spacerami pies będzie mógł się wyszaleć. Miłośników zadbanych trawników lojalnie ostrzegamy, że wiele Husky’ich lubi kopać w ziemi, dlatego przed przygarnięciem psa tej rasy będą musieli oni zadać sobie pytanie o swoje priorytety.
Lista zadań do odhaczenia: co przed wprowadzeniem się psa rasy Husky?
Jesteś już pewny, że chcesz, żeby syberyjski Husky należał do Twojej drużyny? Wspaniale! Przed jego wprowadzeniem się pozostaje jednak kilka kwestii do ustalenia, na przykład, kto zajmie się zwierzęciem podczas Twojej dłuższej nieobecności, oraz, czy będziesz mógł zorganizować urlop razem z psem. W tym ostatnim przypadku najlepiej zawczasu dowiedz się, gdzie są odpowiednie hotele i weź pod uwagę, że destynacje w gorącym klimacie nie nadają się na urlop z pochodzącym z północy czworonogiem. Jeśli do rodziny Husky’ego będą należeć dzieci, koniecznie ustal z nimi jasne reguły dotyczące obchodzenia się z psem. Przemyśl również kwestię finansową: Do kosztów podstawowego wyposażenia – smyczą, legowiskiem, szczotką, nożycami do pazurów, kocami, transporterem do samochodu itd. – dochodzą wydatki regularne na pożywienie dla psa oraz wizyty u weterynarza, które przy ewentualnej chorobie psa mogą być częstsze i bardziej kosztowne. Upewnij się też, że żaden z członków rodziny nie reaguje alergicznie na psy.
Pielęgnacja syberyjskiego Husky’ego nie jest specjalnie wymagająca: Sierść czesze się gładko, jednak w okresach linienia należy to robić często, by lepiej kontrolować wypadanie włosia, którego te północne psy w okresie linienia tracą bardzo dużo. Kąpanie Husky’ego nie jest konieczne, gdyż brud da się z reguły wytrzeć suchym ręcznikiem lub wyczesać. Jeśli jednak bez kąpieli się nie obejdzie, użyj jak najdelikatniejszego szamponu dla psa.
Sportowiec gotowy na wyzwania
Jasne, że Husky syberyjski chce się jak najwięcej ruszać. W lecie jednak właściciele tych psów powinni koniecznie uważać, żeby wysiłku na słońcu nie było za dużo, oraz powinni zadbać dla niego o chłodne miejsce do wypoczynku. Husky chętnie towarzyszyć Ci będzie podczas wycieczek rowerowych czy joggingu. Dog Dancing czy Agility nie są być może sztandarowymi dyscyplinami tej rasy, jednak zawsze może trafić się wyjątek potwierdzający regułę. Na spokojnie spróbuj wywnioskować, co sprawia Twojemu pupilowi przyjemność, a przy czym może wyżyć się fizycznie. Wiele Husky’ich ceni sobie wysoce możliwość przebywania w (zabezpieczonym na wypadek próby ucieczki) ogrodzie – w takim wypadku najlepszym rozwiązaniem jest posiadanie dwóch psów, gdyż poza ruchem Husky docenia bardzo towarzystwo. Psy zaprzęgowe ponadto przyzwyczajone są do towarzystwa sfory – przebywanie w pojedynkę najczęściej nie przypada im do gustu, czemu często dają wyraz głośnym skomleniem. Dwa psy mogłyby zajmować się wspólną zabawą podczas nieobecności domowników. Huskies naturalnie wciąż nadają się doskonale do ciągnięcia sań – możesz zaczerpnąć informacji, czy w Twojej okolicy jest możliwość uprawiania tego sportu. W wielu, zwłaszcza górskich, miastach Polski istnieją związki psów zaprzęgowych. Treningi odbywają się nie tylko zimą na śniegu, ale także w cieplejsze miesiące na asfalcie za sprawą specjalnie w tym celu przygotowanych pojazdów.
Jeśli szukasz psa rasy Husky syberyjski, koniecznie rozejrzyj się za sprawdzonym i godnym zaufania hodowcą. Znalezienie takiego oznacza jednocześnie znalezienie konsultanta na przyszłość, gdyż poważnie traktujący swoją działalność hodowca zawsze chętnie i wyczerpująco odpowiada na wszelkie pytania właścicieli odnośnie zdrowia, żywienia i wychowania zwierząt. Przed adopcją powinieneś poznać swoje szczenię w domu hodowcy. Niewykluczone, że hodowca także będzie zadawał Ci wiele pytań i bardzo dobrze, wszakże on również musi poznać potencjalnych właścicieli swojego podopiecznego, by zyskać pewność, że oddaje go w dobre ręce. Zwróć oczywiście uwagę, czy hodowca przynależy do związku hodowców, nie kupuj psa rasowego bez rodowodu! Niestety hodującym psy rasowe bez rodowodów najczęściej chodzi o szybki zysk, nie dbają przy tym o dobro zwierząt. Korzystając z atrakcyjnej oferty cenowej takiego hodowcy, narażasz się najprawdopodobniej na późniejsze koszty związane z utrzymaniem zdrowia pieska. Poza tym szczenięta takie często nie są odpowiednio zsocjalizowane, a ich rodzice odpowiednio utrzymywani; nie ma też mowy o doborze rodziców na podstawie zdrowia, cech charakteru czy standardu rasy. Dobrego hodowcę można znaleźć między innymi przez krajowe organizacje zrzeszające. Jeśli nie szukasz szczenięcia lub zadowoli Cię mieszanka innej rasy z Husky’im, szukaj w organizacjach pomocy zwierzętom lub schroniskach. Często pracownicy takich miejsc są w stanie przybliżyć charakter takiego zwierzęcia i pomogą Ci zdecydować, czy do siebie pasujecie.
Życzymy fantastycznych przygód z Twoim Siberian Husky!
Zachęcamy do zapoznania się z ofertą naszego sklepu dla psa!
