Łajka zachodniosyberyjska

Ciesząca się dużą popularnością w Rosji łajka zachodniosyberyjska nie tylko z wyglądu, ale również z zachowania podobna jest do wilka. Niemniej, za sprawą konsekwentnego szkolenia i odpowiedniej aktywności, łajka może być również doskonałym psem do towarzystwa.

Wygląd: Duże podobieństwo do wilka

Wytrzymałość, szybkość i spryt łajki można dostrzec w jej proporcjonalniej budowie ciała, charakteryzującej się mocnym kośćcem i dobrze rozwiniętymi mięśniami.

Przy wysokości w kłębie od 55 do 62 cm w przypadków psów i od 51 do 59 cm w przypadku suk, łajka zachodniosyberyjska należy do średnich i dużych ras. Nieco mniejszy wzrost jej przodków w hodowli zwiększono celowo, aby spełnić życzenie rosyjskich myśliwych.

Ile waży łajka zachodniosyberyjska?

Psy te ważą średnio od 18 do 25 kg.

Sierść

Aby móc przetrwać w ekstremalnych warunkach klimatycznych panujących w jej ojczyźnie, łajka ma gęstą sierść z dużą ilością podszerstka. Okrywa włosowa jest twarda i prosta oraz wodoodporna. Na ramionach, szyi i kłębie jest nieco dłuższa i tworzy typowy kołnierz.

U zazwyczaj mocniej owłosionych samców można zauważyć nawet swego rodzaju grzywę, przywołującą na myśl wilka. Z tym dzikim zwierzęciem łajka dzieli również wysoko osadzone, szpiczaste uszy, smukłą głowę w kształcie klina, niewielkie, skośne oczy oraz mocne zęby i często także wilcze umaszczenie – choć nie jedyne, w którym występuje. Ze względu na duży obszar występowania rasy i mnogość lokalnych odmian, maść ich może być różna – od biało-czarnej, przez pieprz i sól, wspomnianą wilczą, rudo-brązową, szarą, aż po łaciatą.

Charakterystyczną cechą wszystkich łajek zachodniosyberyjskich jest efektowny, mocno zawinięty ogon noszony nad grzbietem lub pośladkami.

Charakter: Polowanie ma we krwi

W swojej ojczyźnie – Rosji, przedstawiciele tej rasy od wieków hodowani są jako psy myśliwskie. Inaczej niż w przypadków wielu ras psów z tej grupy, do polowania łajka wykorzystuje wszystkie swoje zmysły, udowadniając, że dysponuje nie tylko doskonałym węchem, ale również słuchem i wzrokiem.

Jest także bardzo wszechstronna: Może być wykorzystywana do polowania na ptactwo wodne, głuszce i cietrzewie, wiewiórki i rysie, a nawet łosie, renifery czy niedźwiedzie.

Podobnie jak większość psów w tym typie, łajka zachodniosyberyjska jest w pewnym stopniu niezależna – nie tylko podczas polowań, ale również jako pies stróżujący, do towarzystwa czy zaprzęgowy czasami działa samodzielnie.

Nie oznacza to bynajmniej, że nie potrafi się dostosować do człowieka. Wprost przeciwnie: Łajka bardzo przywiązuje się do swojego opiekuna i szuka jego bliskości w każdej sytuacji. Nawet podczas polowania nie oddala się zanadto od swojego przewodnika i co 20–30 minut sprawdza czy podąża za nią.

Więź, jaką te psy budują z człowiekiem sprawia, że pomimo swoich pierwotnych korzeni, świetnie sprawdzają się w roli psów pasterskich, stróżujących czy zaprzęgowych.

Życie w rodzinie

Po zdobyciu zaufania łajki, można osiągnąć nawet najbardziej wymagające cele szkoleniowe. Ważne jest, aby od samego początku znała swoje miejsce w stadzie i mogła uczestniczyć w jego codziennym życiu.

Wówczas mocno przywiązuje się do swojego przewodnika, ale jest również cierpliwym i kochającym towarzyszem dla pozostałych członków rodziny, a zwłaszcza dzieci.

Jeśli przejdzie odpowiedni proces socjalizacji w młodym wieku, będzie na ogół potrafiła harmonijnie funkcjonować także z innymi psami i zwierzętami domowymi.

Hodowla: Rzadki okaz

Surowe wymagania hodowlane i ścisła selekcja sprawiły, że wszystkie dobre cechy psów myśliwskich, takie jak choćby wyostrzone zmysły, zostały zachowane do dziś.

Jednocześnie nacisk kładziony na użyteczność sprawił, że wygląd stał się drugorzędny – hodowla wyłącznie ze względów estetycznych została im więc oszczędzona.

W przeciwieństwie do hodowców wielu innych ras psów, Rosjanie od samego początku mieli sprecyzowane wyobrażenia na temat cech użytkowych przedstawicieli tej rasy. W krótkim czasie hodowla łajki zachodniosyberyjskiej została objęta wnikliwą kontrolą i była prowadzona w centralnych, uznanych przez państwo hodowlach.

Aby utrzymać doskonałe zdolności myśliwskie, wprowadzono oficjalne egzaminy, a psy, które nie spełniały wysokich wymagań użytkowych były konsekwentnie wykluczane z hodowli.

Zakup: Pragnienie odrobiny dzikości

Z natury zdrowe i wytrzymałe łajki spełniają pragnienie wielu miłośników psów o posiadaniu w domu części dzikiej natury. Przypominające wyglądem wilki łajki wydają się spełniać to życzenie doskonale. Za sprawą swojej naturalnej urody, w połączeniu z doskonałymi cechami myśliwskimi, rasa ta już w 1960 stała się jedną z najpopularniejszych w byłym Związku Radzieckim.

Ile kosztuje łajka zachodniosyberyjska?

W Europie niełatwo jest znaleźć hodowlę psów tej rasy. Poza Rosją bardzo trudno jest kupić rasową łajkę ze sprawdzonej linii hodowlanej. Dlatego chcąc ją nabyć, musisz liczyć się z daleką podróżą i wysoką ceną szczeniąt – kwoty rzędu 5000–6000 zł nie należą do rzadkości. Nawet jeśli uda Ci się znaleźć odpowiedniego hodowcę, może się zdarzyć, że odradzi Ci zakup szczenięcia.

Nie zdziw się, jeśli podczas rozmowy hodowca będzie zadawał Ci osobiste pytania. Profesjonalni hodowcy bowiem chcą dowiedzieć się jak najwięcej o osobie, której powierzają swoich podopiecznych – ich dobro jest dla nich dużo ważniejsze niż zysk, a hodowla tak wymagającego zwierzęcia wymaga dużo czasu, doświadczenia i przestrzeni.

Historia rasy: Prosto z Uralu

Jak sama nazwa wskazuje, łajka zachodniosyberyjska pochodzi z Uralu i zalesionych terenów zachodniej Syberii, gdzie od wieków stanowi integralną część życia rosyjskich myśliwych i spełnia się jako pies pracujący i myśliwski.

Jej przodków znajdziemy wśród rdzennych psów plemion żyjących na północ i wschód od Uralu – Mansów oraz Chantów.

Selektywna hodowla rozpoczęła się w połowie lat dwudziestych XX wieku w Swierdłowsku, Moskwie i innych miastach byłego Związku Radzieckiego. W 1947 roku Rosja ustanowiła wzorzec rasy dla czterech odmian łajki.

Łajki w FCI

Od 1980 roku, wśród ras uznanych przez FCI znajdują się oprócz łajki zachodniosyberyjskiej łajka rosyjsko-europejska oraz łajka wschodniosyberyjska. Łajka jakucka została tymczasowo uznana przez FCI w 2019 roku. Pozostałe odmiany łajki, takie jak łajka chantejska, nieniecka łajka pasterska czy karelo-fińska nie zostały dotychczas uznane na arenie międzynarodowej.

W ramach FCI trzy rasy łajki zaliczane są do grupy 5: Szpice i psy ras pierwotnych. Wraz z elkhundem szarym i karelskim psem na niedźwiedzie należą do sekcji 2 – Nordyckie psy myśliwskie.

Poznaj inne rasy z grupy V FCI (sekcje 1,2 i 3 – psy zaprzęgowe i północne):

• Fiński lapphund
• Alaskan malamute
• Karelski pies na niedźwiedzie
• Husky syberyjski
• Samojed