Germański pies na niedźwiedzie może na pierwszy rzut oka wzbudzać respekt, jednak pomimo swoich pokaźnych rozmiarów, ma bardzo przyjazne usposobienie i jest idealnym towarzyszem aktywnych rodzin z dziećmi. Czego potrzebuje oprócz dużej dawki ruchu, dowiesz się z lektury poniższego tekstu.
© ManfredGrandis / stock.adobe.com
Germańskie psy na niedźwiedzie to spokojne zwierzęta, bacznie obserwujące swoje otoczenie.
Pies ten z wyglądu może przypominać niedźwiedzia – dlatego jego nazwa jest w pełni zasłużona. Osiągając wysokość w kłębie do 85 centymetrów, przewyższa on wzrostem wiele innych ras. Suki są mniejsze, dorastają bowiem do 65 centymetrów, ale są nie mniej imponujące.
Germański pies na niedźwiedzie jest masywny, muskularny i ma puszystą sierść. Psy ważą około 85 kilogramów, suki są lżejsze i ich waga waha się od 40 do 70 kilogramów. Za względu na swoją masę i wielkość, pies ten może przy pierwszym kontakcie onieśmielać, jednak przy bliższym poznaniu okazuje się, że zupełnie niesłusznie.
Już przy bliższym poznaniu ujawnia się jego przyjazna natura. Szeroka, kanciasta czaszka z zaokrąglonymi, wiszącymi uszami i krótką kufa przypomina bardziej pluszowego misia niż przerażającego olbrzyma.
Spojrzenie oczu w kształcie migdałów jest zrelaksowane i melancholijne. W jego przypadku nie ma mowy o żadnej dzikiej bestii. Piękne oczy tego wyjątkowego czworonoga podkreślają jego kochającą i łagodną naturę.
Co do zasady, w przypadku przedstawicieli tej rasy możliwe są wszystkie maści, chociaż najbardziej typowe kolory i cechy sierści są następujące:
© ManfredGrandis / stock.adobe.com
Kiedy germański pies na niedźwiedzie biegnie po salonie, trzeba uważać na filiżanki z kawą. Ten czasami niezgrabnie wyglądający psiak nie zawsze do końca panuje nad swoim szerokim ogonem i masywną klatką piersiową. Dlatego często sprawia wrażenie niezdarnego.
Germański pies na niedźwiedzie jest stosunkowo spokojny i przyjacielski. Dzieci szybko to wyczuwają i wszelki strach przed tym pokaźnych rozmiarów psem natychmiast znika.
Lubi pieszczoty i zabawy i potrafi znieść wiele, zanim będzie miał dosyć. A jeśli tak się stanie, z reguły po prostu dyskretnie się wycofa zamiast gryźć czy szczekać. Również w stosunku do innych zwierzęcych współlokatorów jest pokojowo nastawiony.
Co prawda zaliczamy go do psów stróżujących, ale nierzadko agresywnego, prowokacyjnego usposobienia przedstawicieli tej grupy próżno szukać u germańskiego psa na niedźwiedzie. Niemniej jest on czujny i z uwagą przygląda się swojemu otoczeniu.
Jego instynkt obronny przejawia się w odpowiednich do sytuacji, błyskawicznych reakcjach, gdy tylko wyczuje jakiekolwiek zagrożenie dla swojej rodziny. W mgnieniu oka wciska się wówczas między napastnika i jej członków, tworząc barierę nie do pokonania. Nie toleruje ataków na swoje stado, ale stając w jego obronie pozostaje zaskakująco spokojny. Agresji możemy spodziewać się po nim jedynie w absolutnie kryzysowych sytuacjach.
Zachowanie przedstawicieli tej rasy w dużej mierze zależy od cech indywidualnych, a to otwiera szerokie spektrum. Bardziej uparte czworonogi wymagają konsekwentnego szkolenia już od szczenięctwa.
Aby móc lepiej ocenić temperament naszego przyszłego podopiecznego, warto przyjrzeć się całej linii hodowlanej zanim jeszcze podejmiemy ostateczną decyzję co do wyboru malucha. Czasami czworonogi te krzyżowane są z przedstawicielami ras uznanych za niebezpieczne czy psami bojowymi, które wpływają na zachowanie zwierzęcia.
Warto wiedzieć: Ze względu na niekonsekwentną hodowlę, charakter psów jest bardzo zróżnicowany. Istnieją nieskomplikowane, ale również bardzo wymagające osobniki.
Różnice widać między innymi w instynkcie łowieckim: Niektóre czworonogi zupełnie go nie przejawiają, inne przy każdej nadarzającej się okazji znikają w lesie w pogoni za zwierzyną.
Stąd nasza rada: Dobrze poznajmy naszego pupila i dostosujmy szkolenie do jego indywidualnych cech.
Absolutnie nie należy lekceważyć wielkości i wynikającej z niej siły tych zwierząt. Nawet jeśli nasz podopieczny jest dobrze wychowany i posłuszny, nie zapominajmy, że pies ważący 80 kilogramów dysponuje ogromną siłą. Jeśli więc pociągnie nas na smyczy w sposób niekontrolowany, nie będziemy mieć z nim większych szans.
Posłuszeństwo i dyscyplina są więc niezbędne, aby utrzymać nad nim przewagę. Dlatego priorytetem powinno być solidne szkolenie.
Gęsta sierść germańskiego psa na niedźwiedzie jest bardzo miła w dotyku. Aby jednak taka pozostała, wymaga regularnej pielęgnacji. Podczas zabaw na świeżym powietrzu i spacerów brud szybko się w nią wplątuje.
Najlepiej zatem szczotkować ją codziennie odpowiednią szczotką. W przypadku mocnych zabrudzeń, zalecana jest kąpiel, po której ciężką, mokrą sierść należy wytrzeć do sucha ręcznikiem, aby psa nie wyziębić.
Germański pies na niedźwiedzie najbardziej komfortowo czuje się na zewnątrz, dlatego najlepszym rozwiązaniem w jego przypadku jest dom z ogrodzonym ogrodem oraz budą, w której będzie mógł się schronić. Jego sierść zapewnia mu ciepło nawet w trudnych warunkach pogodowych. Poza tym, lubi mieć na oku swój dom i członków swojego stada.
Szczególnie ważna jest dla niego przestrzeń. Ze względu na jego gabaryty, trzymanie go wyłącznie w mieszkaniu zupełnie nie wchodzi w grę. Ponadto, potrzebuje dużo aktywności.
Pomimo swojego spokojnego z pozoru charakteru, pies ten musi regularnie zażywać ruchu. Bycie typowym psem rodzinnym i pokonywanie trasy ze świetlicy na boisko do piłki nożnej to dla niego zdecydowanie za mało.
Najlepiej byłoby zaoferować mu dom w wiejskiej okolicy z dużym ogrodem i możliwością wychodzenia na długie spacery na łonie natury.
Decydując się na germańskiego psa na niedźwiedzie, musimy zaplanować sobie odpowiednio dużo czasu na wspólne aktywności.
Należy jednak zachować ostrożność, zwłaszcza gdy pies jest jeszcze młody. Nie pozwalajmy mu wówczas pokonywać schodów i unikajmy skakania oraz forsownych ćwiczeń. O psich sportach możemy pomyśleć dopiero, gdy lekarz weterynarii da nam zielone światło.
Jak długo rośnie germański pies na niedźwiedzie? Niektóre czworonogi tej wielkości są w pełni rozwinięte fizycznie dopiero w wieku trzech lat. Do tego czasu nie należy więc nadmiernie obciążać ich układu mięśniowo-szkieletowego.
Zwierzęta te są uważane za stosunkowo spokojne, które lubią spokojniejsze sporty. Ze względu na gabaryty, dyscypliny, takie jak flyball czy dogdancing będą dla nich mniej odpowiednie. Świetnie odnajdują się natomiast w zabawach węchowych, np. treningu z dummy czy w roli psów ratowniczych.
Odpowiednie są także sporty wytrzymałościowe, takie jak:
© ManfredGrandis / stock.adobe.com
Germański pies na niedźwiedzie nie ma specjalnych wymagań jeśli chodzi o jedzenie. Świeże mięso smakuje mu równie dobrze, co wysokiej jakości karma w puszkach – ważne, żeby zawierała jak najmniej zbędnych dodatków.
W przypadku dużych psów należy także zwrócić uwagę na to, aby po posiłku pies mógł w spokoju odpocząć. W przeciwnym razie bowiem, może mu grozić niebezpieczny skręt żołądka. W lecie natomiast pamiętajmy o zapewnieniu naszemu pupilowi chłodnego miejsca, w którym będzie mógł się skryć przed upałem i unikajmy intensywnego wysiłku fizycznego podczas wysokich temperatur.
Germański pies na niedźwiedzie to bardzo duży i ciężki pies, który lubi aktywne spędzanie czasu. W związku z tym, jego zapotrzebowanie na kalorie jest odpowiednio wysokie.
W porównaniu do innych dużych czworonogów, musimy liczyć się z koniecznością dostarczania mu podwójnej porcji jedzenia. Zauważymy to również pod koniec miesiąca, ponieważ podwójna ilość jedzenia oznacza również podwójny wydatek.
Jeśli przeszło nam przez myśl wypróbowanie biologicznie odpowiedniej surowej diety (BARF), w przypadku germańskiego psa na niedźwiedzie jest to dobry pomysł. Samodzielne przygotowywanie posiłków z najwyższej jakości składników ma wiele zalet.
Niemniej, dieta typu BARF jest czaso- i pracochłonna, co zniechęca wielu opiekunów do jej stosowania.
Jeśli chodzi o żywienie, w przypadku rosnących psów dużych ras szczególnie ważny jest zbilansowany skład karmy, aby szczenię nie przybierało na wadze szybciej niż mogą sobie z tym poradzić jego stawy i szkielet.
Warto rozważyć gotową karmę dla młodych przedstawicieli dużych ras, która dostarcza im wszystkich najważniejszych składników odżywczych. Zwróćmy przy tym uwagę na zawartość mięsa – powinno znajdować się na szczycie listy składników.
Hodowla germańskiego psa na niedźwiedzie nie jest standaryzowana, dlatego trudno jest ocenić, jak pod względem zdrowotnym będą rozwijać się szczenięta.
Podczas zakupu zachowajmy więc szczególną ostrożność i dokładnie przeanalizujmy daną linię hodowlaną. Tylko w ten sposób zorientujemy się, jakie problemy zdrowotne mogą wystąpić u wybranego przez nas czworonoga.
Ze względu na zmienność hodowlaną, nie istnieją wiarygodne źródła czy statystyki dotyczące chorób typowych dla rasy.
Jednak zdrowy rozsądek podpowiada nam, że już same pokaźne rozmiary i waga psa stanowią poważne obciążenie dla układu mięśniowo-szkieletowego psa i tym samym są jego słabym punktem. Duże rasy często cierpią na problemy z biodrami i stawami. Zużycie stawów w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów może szczególnie uwidaczniać się wraz z wiekiem.
Pod warunkiem, że cieszą się dobrym zdrowiem, psy te dożywają zazwyczaj około dwunastu lat. Dlatego bardzo ważne są regularne kontrole u lekarza weterynarii w każdym wieku.
Nazwa rasy prawdopodobnie nie ma historycznego znaczenia. Hodowla tych czworonogów rozpoczęła się bowiem dopiero w 1990 roku. Podsumowuje ona raczej cel hodowlany: Hodowcy starają się tworzyć rasę bliską molosowatym, które towarzyszyły plemionom germańskim podczas ich wędrówek około 1600 lat temu.
Psy w podobnym typie były również bardzo popularne wśród innych ludów, takich jak Rzymianie, którzy wykorzystywali je do polowań i jako psy gospodarskie. Jednak wysokość w kłębie znalezionych szkieletów psów za czasów germańskich, wynosząca od 62 do 68 centymetrów, jest mniejsza niż u wielu dzisiejszych psów na niedźwiedzie.
Niemniej, nie można udowodnić stopnia podobieństwa czworonożnych towarzyszy plemion germańskich do ich współczesnych odpowiedników.
Pierwsze stowarzyszenie hodowców germańskich psów na niedźwiedzie powstało w 1995 roku i określiło wówczas standardy hodowli. Początki nowoczesnej hodowli germańskich psów na niedźwiedzie sięgają lat 70. XX wieku i opierają się na kojarzeniu bernardyna z bliżej nieokreślonym białym psem pasterskim.
Pierwszy hodowca chciał w ten sposób stworzyć nową rasę. Nazwa „germański pies na niedźwiedzie” jest dość wymowna, ponieważ sugeruje, że mamy do czynienia z imponującym i pierwotnym typem zwierzęcia.
Zgodnie ze współczesnym wzorcem, w hodowli nie można wykorzystywać kangala, kuvasza, leonbergera, nowofundlanda czy owczarka kaukaskiego. Niestety jednak nadal linie hodowlane są niespójne, dlatego rasa nie została oficjalnie uznana przez FCI.
Jeśli myślimy o zakupie przedstawiciela tej rasy, musimy liczyć się z wydatkiem rzędu około 6000 złotych. Możemy znaleźć również korzystniejsze oferty, ale wówczas konieczne będzie przystanie na pewne kompromisy w kwestii hodowli. Kontakt do profesjonalnych hodowców możemy uzyskać bezpośrednio w związkach germańskich psów na niedźwiedzie.
Czworonogi te są bardziej spokojne niż mógłby sugerować ich imponujący wygląd. Niemniej, są wyjątkowe i ich zakup powinien być dokładnie przemyślany.
Poniższa lista pomoże nam podjąć ostateczną decyzję:
Jeśli na którekolwiek z pytań odpowiedzieliśmy negatywnie, germański pies na niedźwiedzie prawdopodobnie nie będzie dla nas dobrym wyborem. We wszystkich pozostałych przypadkach w rasie tej znajdziemy wiernego, łagodnego i wizualnie imponującego towarzysza.
| W skrócie: | Inteligentny pies stróżujący o imponującym wyglądzie, nieuznany przez FCI |
| Wysokość w kłębie: | psy: 75–85 cm; suki: 65–80 cm |
| Waga: | psy: 50–85 kg, suki: 40–70 kg |
| Średnia długość życia: | 10–12 lat |
| Cena: | od 6000 zł |
| Charakter: | spokojny, kochający dzieci, czujny |
| Sierść: | średnia do długiej |
| Kolor sierści: | każdy, z wyjątkiem białego i czarnego |
| Trudność w wychowaniu: | średnia |
| Pielęgnacja: | średnio wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Niemcy |
| Wymagania: | średnie |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
