Burmilla to młoda rasa kotów pochodząca z Wielkiej Brytanii, której powstanie owiane jest wieloma mitami. Jedno jest jednak pewne: Charakter tej srebrzystej piękności sprawia, że jest idealnym kotem rodzinnym. W poniższym artykule dowiesz się wszystkiego o jej charakterze, wyglądzie i wskazówkach dotyczących hodowli.
© SynchR / stock.adobe.com
Charakterystyczne dla burmilli są jej wyraziste oczy z czarną obwódką.
Burmilla powstała ze skrzyżowania kota burmskiego i kota perskiego. W kwestii budowy ciała Burmilli hodowcy dążą do maksymalnie jak największego podobieństwa do jej burmskich przodków – jej sylwetka jest jednocześnie muskularna i elegancka.
Klatka piersiowa burmilli jest szeroka, nogi szczupłe, a łapki drobne. Tylne łapy są nieco dłuższe od przednich, a głowa okrągła i ma kształt krótkiego, tępego klina.
Najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu burmilli jest połyskujące, srebrzyste futerko oraz specyficzny „make-up” wokół nosa, pyszczka i oczu. Oczy burmilli wyglądają tak, jakby ktoś użył bardzo dużo ciemnej konturówki do ich podkreślenia.
Ile waży burmilla? Przedstawiciele tej rasy są zwierzętami małych do średnich rozmiarów. Waga kotek waha się od 2,5 do 4,5 kilogramów, a koty mogą ważyć nawet 6,5 kilograma.
Jedwabiście lśniąca sierść burmilli ma delikatną, miękką strukturę i jest krótka lub średniej długości. Podstawowym kolorem jest srebrzysty i złocisty. Charakterystyczny jest tak zwany tipping w przypadku maści cieniowanej („shaded”) lub szynszylowej („shell”).
Warto wiedzieć: Tipping oznacza, że tylko końcówki włosów są zabarwione kolorem, a shaded lub shell określa intensywność zabarwienia. U kotów cieniowanych około jedna trzecia końcówek jest zabarwiona, a u mruczków szynszylowych jedna ósma.
Końcówki sierści występują w różnych odcieniach – od czerwonego przez czekoladowy po liliowy i czarny. Kotki występują także w trójkolorowej odmianie szylkretowej.
Jaki kolor oczu ma burmilla? Oczy kotów tej rasy mogą przybierać dowolny odcień zieleni, a szczególnie pożądana jest intensywna zieleń. U kotów rudawych i szylkretowych dozwolone są także odcienie bursztynowe.
© SynchR / stock.adobe.com
Burmilla cieszy się dużą popularnością wśród miłośników kotów nie tylko ze względu na wyjątkowy wygląd, ale przede wszystkim charakter. Rasa ta jest bardzo przyjacielska wobec człowieka i zwykle obdarza swojego opiekuna bezwarunkową miłością. Wyróżnia się towarzyskością, inteligencją i figlarnością.
Cecha szczególna: Ze wszystkimi członkami rodziny, nie tylko dwunożnymi, rozwija intensywne relacje. To samo dotyczy innych mruczków, dzięki czemu jest idealnym uzupełnieniem każdego gospodarswa domowego, zarówno bez, jak i z kotami.
Koty rasy burmilla mają dużą potrzebę bliskości i nieustannie domagają się, w sposób sympatyczny, uwagi człowieka. Jednocześnie posiadają również cechy stereotypowego kota: Potrafią być niezależne, wybredne i wymagające – cechy te dzielą z kotami rasy burmskiej.
Cechy, takie jak potrzeba uwagi i towarzyskość mieszają się u burmilli poniekąd ze spokojnym i wyważonym charakterem persów. Poza tym wyróżnia je wysoko rozwinięta empatia – wyczuwają, kiedy człowiekowi z ich otoczenia wiedzie się kiepsko i z chęcią poprawiają mu nastrój.
Obok wrażliwej i spokojnej strony charakteru burmilli istnieje także druga – rozbrykana strona. Chęć do zabawy towarzyszy burmilli do zaawansowanego wieku.
Burmilla sprawdzi się zarówno w rękach osób mieszkających w mieszkaniu w mieście, jak i rodzin posiadających dom z ogrodem. Ważne jest, aby miała zajęcie i nie musiała długo pozostawać sama.
Jeśli zamierzasz przygarnąć kota tej rasy, koniecznie weź pod uwagę fakt, że należy wygospodarować odpowiednią ilość czasu na zajmowanie się nim lub od razu zdecydować się na dwa koty.
Najlepszy rozwiązaniem w przypadku burmilli jest wspólne mieszkanie z innymi kotami – zwłaszcza, jeśli jej opiekun jest czynny zawodowo i często przebywa poza domem. Dobrze dogaduje się z pozostałymi mruczkami, innymi zwierzętami i dziećmi.
Koty rasy burmilla uwielbiają się bawić. Do zabaw nie potrzebują jednak bardzo dużej przestrzeni. Wystarczy mata do drapania lub drapak oferujący możliwości wspinaczkowe, a najlepiej oba. Powinny być one dostępne dla kota przez cały czas, by mógł na nich ostrzyć pazury i rozciągać mięśnie w dowolnym momencie.
Oprócz zajęć fizycznych, ważne są również te, które angażują je umysłowo. Jako że wykazują niemałą inteligencję, z łatwością można nauczyć je wykonywania rozmaitych sztuczek.
Sierść burmilli w zasadzie nie jest skomplikowana w pielęgnacji. Starszym zwierzakom można pomóc, używając szczotki, jeśli zauważymy, że nie są w stanie samodzielnie dotrzeć do niektórych partii ciała. Jednak również młode koty lubią być czesane.
Szczotkowanie zapobiega kołtunieniu się szaty, rozprowadzając po niej tłuszcz skórny. Szczotkować pupila należy regularnie, najlepiej raz w tygodniu.
Warto wiedzieć: Zła kondycja sierści może stanowić symptom poważnych schorzeń, takich jak cukrzyca, inwazja pasożytów, alergia czy choroby autoimmunologiczne.
© tomáš ryant/EyeEm / stock.adobe.com
Zasadniczo burmille cieszą się dobrym zdrowiem. Jedynie alergie występują u nich częściej niż u innych kotów. Wywoływać je mogą alergeny wszelkiego rodzaju. Do najczęstszych należą ugryzienia pcheł i alergeny pochodzące ze środowiska, takie jak pyłki, roztocza kurzu domowego czy zarodniki pleśni.
Dowiedz się więcej na temat alergii u kota z lektury magazynu zooplus.
Kolejną chorobą, która może dotknąć burmille, jest wielotorbielowatość nerek (polycystic kidney disease, PKD). Ponieważ dolegliwość ta często występuje u kotów perskich, ich potomstwo również może na nią zachorować. Można ją wykryć za pomocą USG i testów genetycznych. Odpowiedzialni hodowcy wykluczają chore zwierzęta z hodowli, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia choroby.
Przy zapewnieniu im odpowiedniej pielęgnacji i warunków utrzymania, a także przy założeniu braku problemów zdrowotnych, przedstawiciele tej rasy żyją około 17 lat.
Hodowców tych kotów jest niewielu. Aby znaleźć przedstawiciela tej rasy, trzeba więc uzbroić się w cierpliwość. Przyszli opiekunowie nie powinni pochopnie podejmować decyzji o zakupie kota. Aby adoptować zdrowe zwierzę, ważne jest znalezienie profesjonalnego hodowcy.
Warto również rozejrzeć się w schroniskach dla zwierząt – są pełne futrzaków, które szukają kochającego domu – być może czeka tam na Ciebie kot w typie rasy burmilla.
Cena za kocię tej rasy waha się między 3000 a 5000 zł, w zależności od hodowli.
Decyzja o przygarnięciu kota zapadła? W sklepie internetowym zooplus znajdziesz wszystko, czego potrzebuje Twój podopieczny.
Burmilla pochodzi z Wielkiej Brytanii, a nazwa rasy odnosi się do obu mających swój udział w powstaniu burmilli ras: Kota burmskiego oraz perskiego. Historia burmilli miała swój początek w 1981 roku, kiedy kotka rasy burmskiej o imieniu Faberge spotkała się z szynszylowym kocurem rasy perskiej, który nosił imię Sanquist.
Para doczekała się potomstwa – miotu pierwszych kotków rasy burmilla. Powstałe z przypadkowego skojarzenia kocięta były silnymi zwierzętami o imponująco srebrzystej sierści, która później stała się ich znakiem rozpoznawczym.
Na początku 1984 roku powstał klub rasy burmilla. Wówczas rasa zaczęła się powoli, ale systematycznie popularyzować. W 1989 roku została uznana przez jedną z najstarszych europejskich organizacji zrzeszających kluby kotów, Governing Council of the Cat Fancy, a w 1994 roku przez Fédération Internationale Féline.
Poza swoją ojczyzną burmilla jest rzadko spotykana, dlatego warto zwrócić uwagę na podobne rasy:
Poszukiwanie kota rasy burmilla stanowi wprawdzie pewne wyzwanie, ale wysiłek ten opłaca się osobom, które szukają kota rodzinnego, mającego „to coś”. Ten wyjątkowo komunikatywny kot o aksamitnej, srebrzystej sierści zachwyca zarówno młodych, jak i starszych.
| Cechy szczególne: | Burmilla to młoda rasa kotów z Wielkiej Brytanii, będąca potomkiem kota perskiego i burmskiego, idealna dla rodzin. |
| Charakter: | przywiązana do człowieka, zrównoważona, chętna do zabawy, inteligentna |
| Wielkość: | mała do średniej |
| Waga: | kotki: ok. 2,5–3,5 kg koty: ok. 3,5–6,5 kg |
| Kolor oczu: | odcienie zieleni, w zależności od sierści również bursztynowego |
| Umaszczenie: | podstawowa maść srebrzysta lub złota, tipping dozwolony w przypadku odmian cieniowanych i szynszylowych |
| Sierść: | aksamitna, lśniąca i miękka, krótka lub średniej długości |
| Pielęgnacja sierści: | niewymagająca, szczotkowanie raz w tygodniu |
| Długość życia: | ok. 17 lat |
| Typowe choroby: | alergie, wielotorbielowatość nerek |
| Cena: | ok. 3000–5000 zł |
| Pochdzenie: | Wielka Brytania |
