Kot burmski

Pielęgnacja i warunki utrzymania: Czego potrzebuje kot burmski?

Przedstawiciele tej rasy nie mają szczególnych wymagań, jeśli chodzi o warunki utrzymania, ale należy pamiętać, że nie lubią monotonii. Potrzebują zajęć, które zaspokoją nie tylko ich potrzeby fizyczne, ale również umysłowe. Trzymanie ich więc jako koty niewychodzące nie będzie najlepszym pomysłem.

Dlatego dom, w którym mieszka kot burmski musi dysponować ogrodem lub przynajmniej odpowiednio zabezpieczonym balkonem, gdzie bez przeszkód będzie mógł się wspinać, bawić i obserwować otoczenie.

Zarówno w mieszkaniu, jak i w domu nie może zabraknąć drapaków, dzięki którym zwierzę może dać upust swojej energii.

Czy kot burmski może być trzymany jako jedyny kot?

Burmy są bardzo towarzyskie i przywiązane do ludzi, ale nawet najbardziej liczna ludzka rodzina nie zastąpi im towarzystwa innych przedstawicieli gatunku. Koty te nie lubią samotności, dlatego nie są dobrymi kandydatami na jedynaka. Jeśli więc pracujesz zawodowo lub w inny sposób spędzasz dużo czasu poza domem, koniecznie musisz zapewnić swojemu podopiecznemu towarzystwo drugiego kota.

Ze względu na swoje orientalne korzenie, kot burmski ma również skłonności do dominacji, dlatego najlepiej będzie zsocjalizować go ze spokojniejszym, stabilnym emocjonalnie kotem lub jego bratem lub siostrą. Adopcja dwóch kotów z jednego miotu na pewno ułatwi im przejście przez proces zmiany otoczenia.

Zdrowie: Czy u kotów burmskich występują choroby genetyczne?

Wśród współczesnych ras kotów, koty burmskie z amerykańskich hodowli wyróżniają się najmniejszą różnorodnością genetyczną. Oznacza to, że burmy w typie amerykańskim są ze sobą blisko spokrewnione. Mimowolny chów wsobny i choroby dziedziczne mogą zatem występować u nich częściej niż w przypadku innych ras.

Warto wiedzieć
Aby wzbogacić pulę genów, w Stanach Zjednoczonych dozwolone jest krzyżowanie kotów burmskich z kotami bombajskimi i tonkijskimi.

Częste choroby genetyczne

U kotów burmskich mogą występować następujące choroby:

• Wrodzony zespół przedsionkowy: Ta dziedziczna choroba ucha środkowego prowadzi do nieprawidłowości w ramach znajdującego się w nim narządu równowagi, prowadzących do zaburzeń równowagi i głuchoty.
• Cukrzyca: Cukrzyca występuje często u kotów burmskich brytyjskiego typu i chociaż jest nieuleczalne, dzięki nowoczesnym metodom leczenia, nie jest już wyrokiem śmierci dla zwierzęcia.
• Hipokaliemia: W przypadku niektórych linii hodowlanych obserwuje się niedobór potasu, który często przekazywany jest kolejnym pokoleniom. Jeśli oboje rodzice mają predyspozycje do hipokaliemii, młode zwierzę z pewnością je odziedziczy. W zależności od nasilenia objawów, choroba może być nieszkodliwa lub śmiertelna.
• Fibroelastoza wsierdzia: W tej chorobie pogrubieniu ulega wsierdzie, co objawia się tachykardią, rytmem cwałowym, powiększeniem serca i dusznością. Występuje wyłącznie u młodych kotów.

Długość życia: Jak długo żyje kot burmski?

Jest też dobra wiadomość dla wszystkich miłośników kotów burmskich: Statystycznie są najdłużej żyjącą rasą kotów domowych. Ich średnia długość życia wynosi 17 lat.

Aby jednak Twój podopieczny zachował zdrowie i kondycję do późnych lat, nie możesz zapominać o corocznych wizytach u lekarza weterynarii, który podczas dokładnych badań zwierzęcia odpowie na wszystkie Twoje pytania i rozwieje ewentualne wątpliwości.

Historia i pochodzenie rasy

Pochodzenie kotów burmskich nie zostało jednoznacznie ustalone. Pewne jest natomiast, że pochodzą z Birmy, gdzie są jedną z 16 ras kotów świątynnych trzymanych przez mnichów.

W Tajlandii znane są pod nazwą Maeo Thong Daeng (miedziany kot). Inna nazwa, którą się je określa brzmi Suphalak (okaz doskonały).

Syjamski czy nie?

Prawdopodobnie na początku lat 30. XX wieku jeden z kotów przybył do San Francisco wraz z lekarzem marynarki wojennej USA. Z wyglądu przypominał jasnobrązowego kota syjamskiego. Jednak naukowcy i hodowcy odkryli, że „Wong Mau” był odrębną rasą.

Skrzyżowano go z Tai Mau – kotem syjamskim o umaszczeniu sealpoint. W wyniku kolejnej krzyżówki z synem Wong Mau urodziły się ciemnobrązowe kocięta – przodkowie współczesnej rasy burmskiej.

Kot burmski został oficjalnie uznany za odrębną rasę w 1954 roku. W 1958 roku Amerykańska organizacja United Burmese Cat Fanciers (UBCF) ustanowiła własny wzorzec rasy, który od tamtej pory pozostaje niezmieniony.

Z USA do Europy

W 1952 roku rasa została uznana także w Wielkiej Brytanii przez organizację United Kingdom’s Governing Council of the Cat Fancy (GCCF). Jednak tamtejszy standard rasy różni się od wzorca amerykańskiego. Z Anglii przedstawiciele tej rasy trafili do Niemiec, gdzie w 1970 roku na świat przyszły pierwsze kocięta.

Na marginesie: Koty burmskie przyczyniły się także do powstania kolejnych ras kotów, zwłaszcza kota tonkijskiego i Burmilli.

Birmany uchodzą za zdrowe i odporne, niemające tendencji do problemów zdrowotnych.

Wyjątkiem jest tak zwana hipomielinizacja – wada genetyczna często występująca u kotów birmańskich. W wyniku zaburzeń w komunikacji międzykomórkowej, cierpiące na nią zwierzęta mają skłonności do silnych drgawek i napadów skurczów.

Objawy mogą pojawiać się już od trzeciego tygodnia życia. Kocięta dotknięte tym zaburzeniem poruszają się w nieskoordynowany i spastyczny sposób, pojawia się nietypowe, nasilające się z czasem drżenie (tzw. tremor). Często wraz z tymi objawami idą w parze utrata słuchu lub krótsza przewidywana długość życia.

W szczególnych przypadkach powyższe objawy ustępują po upływie fazy wzrostu, dlatego też często nie traktuje się ich poważnie… a to naprawdę ogromny błąd! Hipomielinizacja jest chorobą dziedziczną i może być przekazywana kolejnym pokoleniom, nawet jeśli u danego osobnika nie występują już objawy.

Poza tym, mimo całej swoje wytrzymałości, koty z Birmy nie są odporne na „normalne” kocie przypadłości czy inwazję pasożytów. Dlatego należy pamiętać o niezbędnych szczepieniach i corocznych konsultacjach z lekarzem weterynarii.

Jak długo żyje kot birmański?

Troskliwa opieka, regularne wizyty u lekarza weterynarii i miłość opiekuna to najważniejsze elementy na drodze do długiego kociego życia. Zdrowie koty birmańskie żyją od dwunastu do piętnastu lat, a niektórzy przedstawiciele rasy osiągają nawet wiek dwudziestu lat.

Historia i hodowla: Skąd pochodzi kot birmański?

W przeciwieństwie do tego, co sugeruje ich nazwa, koty tej rasy nie pochodzą z Azji, a z Francji, gdzie hodowane są regularnie od 1925 roku. W 1964 roku kot birmański został uznany przez Międzynarodową Federację Felinologiczną (FiFe).

Angielska nazwa kotów tej rasy brzmi „Sacred Birman“, a francuska „Chat Sacré de Birmanie“. Ze względu na podobieństwo nazw, łatwo pomylić je z pochodzącym z Tajlandii kotem burmskim.

Dlaczego kot birmański jest nazywany świętym?

Istnieje wiele legend o pochodzeniu kotów birmańskich: Niektóre źródła mówią o przemysłowcu, który w 1919 roku przywiózł ze sobą z Dalekiego Wschodu parę kotów syjamskich. Kocur nie przetrwał podróży, dlatego też potomstwo kotki sparowano z kotami perskimi.

Zgodnie z inną historią, przodkami kotów tej rasy były świątynne koty z Birmy – stąd też ich nazwa. Tak czy inaczej, kot birmański wygląda niezaprzeczalnie jak krzyżówka kota syjamskiego i perskiego.