Owczarek z Krasu (owczarek kraski)

Owczarek z Krasu jest umiarkowanie aktywnym psem, ale nie lubi nudy. Musi mieć jakieś zadania do wykonania. Jako czujny stróż ma swój teren stale na oku, a jeśli nie ma pod opieką stada zwierząt, z chęcią będzie pilnował domu i podwórka.

Czy owczarek z Krasu może być trzymany w mieszkaniu?

Dlatego dla dobrego samopoczucia potrzebuje domu z ogrodem i możliwości swobodnego poruszania się i przebywania na zewnątrz i wewnątrz wtedy, gdy ma na to ochotę. Uwielbia spędzać czas na świeżym powietrzu, a dzięki swojej odpornej na warunki atmosferyczne sierści nie straszna mu żadna pogoda.

Niemniej, należy zapewnić mu schronienie w postaci budy, do którego będzie mógł się w razie potrzeby wycofać. Nuda jest w jego przypadku absolutnie niewskazana – jeśli nie będzie miał zadań do wykonania, może stać się agresywny. Nie dla niego jest również życie w mieście.

Mantrailing z owczarkiem kraskim

Przedstawiciele tej rasy nie znajdują przyjemności w klasycznych psich sportach czy aportowaniu. Ze względu na swoją niezależną naturę, bardziej do gustu przypadnie im tropienie, np. mantrailing.

Próby wykorzystania owczarka z Krasu w pracy w policji czy wojsku były w dużej mierze skazane na niepowodzenie. Pies ten bowiem podporządkowuje się tylko swojemu przewodnikowi i nie wykonuje poleceń nikogo innego. Z tego względu nie nadaje się do pracy z rotującym personelem w systemie zmianowym.

Ponieważ kraški ovčar linieje cały rok, powinien być codziennie szczotkowany – zwłaszcza, gdy dużo czasu spędza w domu. Jego długi włos okrywowy i gęsty podszerstek są bardzo trudne do usunięcia z mebli, dywanów i legowiska.

Ponadto, należy regularnie sprawdzać jego oczy, zęby i uszy, które ze względu na swoją strukturę są bardzo wrażliwe i szybko dochodzi w nich do rozwoju stanów zapalnych. Jego wilcze pazury, które nie dotykają podłoża podczas poruszania się należy w razie potrzeby przycinać.

Właściwe żywienie owczarka z Krasu

Ze względu na obszar, z którego pochodzi, położony w słoweńskich górach, rozwinął on wręcz mistrzowskie umiejętności zdobywania pożywienia. Nie jest więc wymagający w kwestii żywienia. Nie ma wrażliwego żołądka, ani skłonności do alergii pokarmowych.

Decyzja o wyborze barfowania czy podawania mokrej lub suchej karmy jako sposobu żywienia zależy od indywidualnych czynników. W każdym przypadku jednak ważne jest, aby po posiłku zapewnić psu odpoczynek, aby zminimalizować ryzyko zagrażającego życiu skrętu żołądka, do którego duże psy mają skłonności.

Zasadniczo, owczarek z Krasu cieszy się dobrym zdrowiem. Jednak również w jego przypadku może pojawić się dysplazja stawu łokciowego i biodrowego.

Od czasu do czasu obserwuje się u niego także porażenie jamnicze. Jest to bolesne schorzenie kręgosłupa, które dotyczy przede wszystkim zwierząt o długich grzbietach.

Ile lat żyje owczarek z Krasu?

Przy zapewnieniu im dobrej opieki przedstawiciele tej rasy mogą żyć od 10 do 12 lat.

Przodkowie owczarka z Krasu prawdopodobnie towarzyszyli plemieniu Ilirów, którzy niegdyś przewędrowawszy Istrię i wyspy Dalmacji osiedlili się w słoweńskich górach Kras, gdzie ten odważny pies przez wieki ochraniał pasące się tam zwierzęta gospodarskie.

Pierwsze pisemne wzmianki o rasie pochodzą z XVII wieku. Do połowy lat 20-tych ubiegłego wieku, kraški ovčar z masywu Kras i jego bliski krewny sarplaninac z położonej na południu Szarskiej Planiny były traktowane jako jedna rasa i nazywane owczarkami iliryjskimi.

Narodowy pies Słowenii

W 1968 roku podjęto decyzję o uznaniu obu psów za odrębne rasy, pomimo ich dużego podobieństwa.

W wyniku wojen jugosłowiańskich w latach 90-tych owczarek z Krasu był bliski wyginięcia. Aby temu zapobiec, do hodowli wykorzystywano nowofundlandy, którym owczarki te zawdzięczają ciemne umaszczenie.

W swojej ojczyźnie, owczarek z Krasu jest popularnym psem stróżującym oraz do towarzystwa i uważany jest za narodowego psa Słowenii. Przez Słoweńców nazywany jest kraševec.