Szpic mały i szpic średni

Sport i aktywności: Zajęcia dla szpica małego i szpica średniego

Małe szpice ruszają się chętnie, ale nie są urodzonymi sportowcami. Lubią długie spacery po parku – nawet podczas wietrznej i nieprzyjemnej pogody. Szpic mały i szpic średni są z natury figlarne i lubią bawić się ze swoimi opiekunami, z innymi psami również, o ile uda im się zdobyć zaufanie szpica.

Do codziennej rutyny warto wpleść także pewne wyzwania umysłowe, takie jak na przykład agility dla małych psów, nauka sztuczek czy Dog Dancing. Ponieważ jednak szpic zawsze zachowuje swoją niezależność, należy położyć większy nacisk na wspólną zabawę niż na rywalizację i uczestniczenie w zawodach.

Zdrowie: Prawie żadnych problemów zdrowotnych

Szpic mały i szpic średni to wytrzymałe, odporne na choroby psy, jednak przed dopuszczeniem danego osobnika do hodowli profesjonalni hodowcy zlecają badanie jego stawów kolanowych, aby wykluczyć zwichnięcie rzepki.

Niektóre, choć nieliczne szpice, mają dziedziczne predyspozycje do utraty sierści, której pierwsze objawy występują między drugim i szóstym rokiem życia. W miejscach dotkniętych tym schorzeniem skóra ma często czarną pigmentację, dlatego „alopecja X” znana jest również pod nazwą „choroby czarnej skóry”. Badacze z Brna pracują nad wyizolowaniem odpowiedzialnego za nią genu, dzięki czemu w niedalekiej przyszłości prawdopodobnie będą dostępne badania genetyczne pod tym kątem.

Zadbajmy o dobrej jakości żywienie i prawidłową wagę – pod włochatym płaszczem powinna być wyraźnie widoczna talia zwierzęcia. Szpice będące w dobrej formie zachowują swoją sprawność i wesołość do późnej starości.

Ile lat żyją szpic mały i szpic średni?

Średnia długość życia tych czworonogów waha się od 13 do 15 lat.

Dowiedz się wszystkiego, co należy wiedzieć o odpowiedniej karmie dla psów.

Wskazówki dotyczące zakupu szpica małego i szpica średniego

Podczas, gdy szpic mały jest nieco bardziej popularny, szpic średni należy do zagrożonych ras zwierząt domowych.

Szpic niemiecki: Jedna rasa, pięć odmian

Szpic niemiecki od wieków jest typowym psem gospodarczym. Długo uważano, że psy tej rasy są potomkami psa torfowego. Dzisiaj jednak uznano tę teorię ją za nieaktualną.

Z biegiem lat ze szpica niemieckiego wyewoluowało pięć różnych odmian: szpic mały, szpic średni, szpic duży, jeszcze większy szpic wilczy oraz najmniejszy z nich – szpic miniaturowy, zwany również Pomeranianem.

Szpic duży i szpic średni znajdują się na liście niemieckiego Towarzystwa Starych i Zagrożonych Ras Zwierząt Domowych (Gesellschaft für alte und gefährdete Haustierrassen (GEH)), przy czym szpic duży uznany został za skrajnie zagrożoną rasę, a szpic średni „jedynie” za silnie zagrożoną.

Zakup szpica małego lub szpica średniego

Przy odrobinie cierpliwości u naszych zachodnich sąsiadów, będących ojczyzną rasy, można znaleźć profesjonalną hodowlę tych czworonogów. Według statystyk niemieckiej organizacji kynologicznej (Verband für das Deutsche Hundewesen (VDH)), w 2019 roku na świat przyszło 125 szczeniąt szpica małego i 91 szpiców średnich w hodowlach zarejestrowanych w VDH.

Podczas poszukiwań szczeniąt tej rasy w kraju unikajmy ogłoszeń w Internecie, w których oferowane są szczenięta w korzystnej cenie – wybierajmy zawsze te od hodowców zarejestrowanych w Związku Kynologicznym w Polsce (ZKwP). Niektórzy z nich skupiają się na dwóch odmianach rasy, inni koncentrują się wyłącznie na jednej.

Chcesz się odpowiednio przygotować do rozmowy z hodowcą? Dowiedz się o co koniecznie trzeba go zapytać.

Szpic mały lub szpic średni – cena

Planując zakup psa tej rasy musimy przygotować się na wydatek rzędu 3000–5000 zł.

Alternatywne rasy

Jeśli interesuje nas szpic mały i szpic średni, prawdopodobnie uznamy za ciekawego także szpica dużego. Jest to jednak pies przede wszystkim dla osób, które dysponują dużą przestrzenią. Nie będzie czuł się najlepiej w mieszkaniu bez ogrodu i możliwości wybiegania się.

Doskonałą alternatywą będzie również biały szpic japoński – przesympatyczny pies do towarzystwa – lub szpic miniaturowy. Są one jednak uważane za nieco mniej wytrzymałe i bardziej podatne na choroby niż ich kuzyni.