Pomimo swoich słynnych przodków, kotów burmskich i syjamskich, koty tonkijskie są stosunkowo rzadką rasą kotów. Jednocześnie ten piękny kot o smukłym, muskularnym ciele i aksamitnej, krótkiej sierści łączy w sobie wiele pozytywnych cech swoich przodków. Czuły, towarzyski i ciekawski, jest wspaniałym kotem dla rodzin, które chcą spędzać z nim dużo czasu.
Znawcy kotów odkryją w pięknych kotach tonkijskich wiele cech, które znają z kotów burmskich i syjamskich. Nic dziwnego, ponieważ kot tonkijski jest wynikiem skrzyżowania tych dwóch ras, które pochodzą z Tajlandii. Podobnie jak kot burmski, kot tonkijski jest bardzo żywy i gadatliwy – choć zwykle miauczy nie aż tak głośno jak burmski. Jednocześnie jest niezwykle czuły i zorientowany na ludzi, zatem pod tym względem bardzo podobny do kota syjamskiego, który żartobliwie nazywany jest „psem wśród kotów”.
Ciekawska natura i chęć uczestniczenia we wszystkich aktywnościach opiekuna jest w przypadku kotów tonkijskich widoczna od razu. Dużymi, migdałowymi oczami obserwują otoczenie czujnie i z zaciekawieniem, jakby ciągle szukały nowych przygód i uwagi swoich opiekunów. Miłośnicy kotów rozpływają się nad muskularnym, smukłym i pełnym gracji ciałem kota tonkijskiego, jego dużymi, wyrazistymi oczami i jedwabistą, lśniącą krótką sierścią. Wielkość ciała i waga są w zdrowej proporcji, także nogi, korpus i głowa tworzą harmonijną całość.
Kot tonkijski jest średniej wielkości i waży od trzech do pięciu kilogramów, przy czym kotki są zazwyczaj nieco lżejsze od kotów. Jego średniej długości nogi są smukłe i sprawiają wrażenie aktywnych i sportowych. Tylne nogi są nieco dłuższe niż przednie. Krótka sierść ściśle przylega do ciała i mieni się jedwabiście miękko. Występuje w podstawowych kolorach: naturalnym, niebieskim, czekoladowym i liliowym, ale standard dopuszcza również warianty: czerwony, kremowy, tabby i tortie. Są one przyporządkowane do następujących trzech typów kolorystycznych:
Mink: Najczęściej spotykanym umaszczeniem (zwłaszcza w USA) jest mink. Wong Mau, praprzodek wszystkich kotów tonkijskich i burmskich, również był umaszczenia brązowo-minkowego. U odmiany mink uszy, maska, nogi i ogon mają ciemniejszy odcień niż reszta ciała, która płynnie przechodzi w jaśniejszy odcień. Kolor oczu kotów mink jest niebiesko-zielony lub zielonkawo-niebieski.
Sepia: U kotów typu sepia korpus wykazuje tylko nieco jaśniejsze cieniowanie koloru punktów. Dlatego też gradient kolorystyki od ciemniejszych do jaśniejszych tonów jest mniej wyraźny niż w przypadku wariantu mink i point. Kolor oczu wszystkich kotów odmiany sepia, takich jak Chocolate Sepia, Brown Sepia czy Lilac Sepia jest zielono-żółty do żółtego.
Point: Kontrast pomiędzy kolorem ciała a punktami jest najsilniejszy u kota tonkijskiego odmiany point. W przeciwieństwie do sepii i mink, ciemniejszy kolor uszu, maski, nóg i ogona silnie kontrastuje z pozostałym, znacznie jaśniejszym kolorem ciała. Oczy kotów odmiany point powinny pojawić się w czystym kolorze niebieskim, przy czym odcienie mogą wahać się od jasnoniebieskiego do intensywnej ultramaryny.
Charakter
Żywy i uczuciowy jednocześnie
Podobnie jak jego przodkowie, kot tonkijski najlepiej czuje się w towarzystwie. Oczywiście szczególnie ceni sobie interakcje z przedstawicielami własnego gatunku, ale uwielbia też przebywać ze swoimi ludźmi: Zabawa i przytulanie się do nich oraz poświęcanie im pełnej uwagi jest najwspanialszą rzeczą dla towarzyskich i zorientowanych na ludzi kotów tonkijskich. Podobnie jak kot syjamski, jego zachowanie przypomina czasem zachowanie psa, który chce się przypodobać swoim opiekunom i najchętniej podążałby za nimi, gdziekolwiek by się nie udali. Ciekawski i figlarny kot tonkijski lubi też uczyć się drobnych sztuczek. Najważniejsze, aby był w centru działań i aby poświęcało mu się wystarczająco dużo uwagi.
Najważniejsze, aby zawsze być razem
W związku z tym, towarzyski kot tonkijski dobrze czuje się w towarzystwie ludzi, którzy mają dla niego czas i wiedzą jak zapewnić mu zajęcie – zarówno umysłowe, jak i fizyczne. Nie jest kotem, którego można trzymać „samemu sobie” i zostawiać samego na cały dzień – za bardzo lubi być w centrum uwagi. Potrafi jednak dobrze dostosować się do swoich ludzi i ich codziennego życia i nie daje się przeciążyć nawet burzliwemu życiu rodzinnemu. Zamiast uciekać, gdy dzieci głośno się bawią – jak zrobiłoby to wielu jego kuzynów – kot tonkijski woli przyłączyć się do zabawy i szaleństwa. Ze względu na jego przyjazny, czuły i chętny do zabawy charakter, idealnie nadaje się do rodziny z dziećmi – pod warunkiem, że wszyscy członkowie rodziny poświęcą mu wystarczająco dużo uwagi i sprawią, że poczuje się jak jej „pełnoprawny członek”.
Historia kotów tonkijskich jest bardzo podobna do historii kotów burmskich, ponieważ obie rasy wywodzą się od kotki Wong Mau. Amerykański lekarz okrętowy Joseph C. Thompson odkrył kota o niezwykłym umaszczeniu (ciepły brąz przechodzący w ciemniejsze punkty (points) na uszach, masce, ogonie i nogach) w Rangunie (Birma, obecnie Mjanma) i przywiózł go do swojego domu w San Francisco w 1930 roku. Początkowo myślał, że to kotka syjamska i sparował ją z kocurem syjamskim. Wynikiem tej krzyżówki nie był jednak – wbrew oczekiwaniom – czysty miot syjamski, lecz barwna mieszanka kociąt przypominających dzisiejsze koty burmskie, syjamskie i tonkijskie.
Wong Mau – matka kotów tonkijskich
Jak się okazało, Wong Mau nie była kotką syjamską, a raczej przedstawicielem specjalnej rasy kotów świątynnych. W USA kontynuowano hodowlę, uzyskując potomstwo, które uosabiało dzisiejszy typ burmski. Koty typu tonkijskiego były przy tym raczej zaniedbywane. Z kolei w Kanadzie wariant ten spotkał się z rosnącym zainteresowaniem. To kanadyjscy hodowcy byli pierwszymi, którzy specjalnie wyhodowali typ kota tonkijskiego, znany również jako „złoty kot syjamski”. W 1965 roku rasa została ostatecznie uznana przez Kanadyjski Związek Hodowców. W USA i w Europie nie jest jeszcze przez wszystkie stowarzyszenia kotów uznawana za odrębną rasę. Chociaż związki takie jak „World Cat Federation” (WCF) i „The International Cat Association” (TICA) wymieniają ją jako odrębną rasę, FIFé (Fédération Internationale Féline) do tej pory nie poparła tego wyróżnienia.
Hodowla kotów tonkijskich
Hodowla kotów tonkijskich nie jest łatwa, ponieważ przy kojarzeniu dwóch tonkijczyków w miocie zawsze pojawiają się koty syjamskie i burmskie. Inaczej jest w przypadku krzyżowania kotów burmskich i syjamskich: Tutaj, bez wyjątku, pojawią się na świecie koty tonkijskie. Takie kojarzenie kotów burmskich z syjamskimi wymaga jednak dokładnej znajomości linii i może być dokonywane tylko z zachowaniem dużej ostrożności. Co więcej, parowanie dozwolone jest tylko w pierwszym pokoleniu. Począwszy od drugiego pokolenia, hodowcy mogą parować koty tonkijskie tylko między sobą.
Dlaczego należy kupić kota tonikijskiego od sprawdzonego hodowcy?
Jeśli nie mieszkasz w Kanadzie, być może będzie trzeba przebyć długą drogę, aby zdobyć kota tonkijskiego, ponieważ liczba hodowców w Europie jest wciąż dość mała. Należy jednak zdecydowanie trzymać się z dala od podejrzanych sprzedaży internetowych, gdzie oferowane są słodkie kocięta po okazyjnych cenach. Stoją za tym przede wszystkim podejrzani hodowcy, którzy kojarzą zwierzęta bez dokładnej znajomości linii i badań zdrowotnych. Rezultatem są często chore lub słabe zwierzęta, które mają niewiele wspólnego z prawdziwym kotem tonkijskim, który jest silny, zdrowy i towarzyski.
Jeśli chcesz dmuchać na zimne, musisz skontaktować się z renomowanym hodowcą kotów tonkijskich, który ma wieloletnie doświadczenie w hodowli tej rasy. Poważni hodowcy dbają o to, aby koty już na starcie swojego życia były zdrowe, mogły dorastać przez pierwsze tygodnie życia w otoczeniu swojego stada i rodziny hodowlanej oraz były odpowiednio socjalizowane. Hodowca oddaje kocięta najwcześniej w 10 do 12 tygodniu życia, po kilkakrotnym odrobaczeniu i po przeprowadzeniu wymaganych szczepień. Ponadto, koty z renomowanej hodowli posiadają rodowód i zaświadczenie o dobrym stanie zdrowia od weterynarza.
Jeśli nie chcesz czekać tak długo na młodego kota tonkijskiego od hodowcy, możesz oczywiście alternatywnie rozejrzeć się w pobliskim schronisku dla zwierząt, gdzie wiele kotów czeka na nowy dom. Przy odrobinie szczęścia, może nawet znajdzie się wśród nich rzadki kot tonkijski.
Ile kosztuje kot tonkijski od renomowanego hodowcy?
Kocię tej rasy w zależności od renomy hodowli może kosztować od 25oo do 3000 złotych.
Zdrowie i pielęgnacja kota tonkijskiego
Prawdziwe koty tonkijskie są bardzo wytrzymałe i nie wykazują żadnych znanych chorób typowych dla rasy. Średnia długość życia wynosi od 15 do 18 lat, więc jest stosunkowo wysoka. Oczywiście, odpowiedzialność za zdrowe życie kota nie kończy się na profesjonalnym hodowcy. Następnie zdrowie zwierzęcia jest w rękach jego opiekuna. Regularne rutynowe badania u weterynarza, jak również regularna pielęgnacja i kontrola uszu i zębów są częścią obowiązkowego programu zdrowotnego i zapewniają, że zapalenie lub inna choroba mogą być wcześnie wykryte i tym samym łatwo wyleczone. Nie ma się o co martwić: Krótka sierść kota tonkijskiego jest bardzo łatwa w pielęgnacji. Kilka razy w tygodniu wyczesuj ją miękką szczotką lub krótko przecieraj wilgotną szmatką – w ten sposób piękny połysk sierści utrzyma się przez całe życie kota.
Żywienie
Właściwy pokarm dla kota tonkijskiego
Również żywienie ma decydujący wpływ na kondycję, zdrowie i długość życia kota. Prawdopodobnie masz świadomość tego faktu, jednak niepewność wciąż jest wielka – bo która karma spośród licznych dostępnych produktów jest właściwa dla mojego kota? Czy stosować karmę suchą czy mokrą? Co przemawia na korzyść metody BARF? Przede wszystkim: Nie daj się zwariować innym opiekunom kotów i rzekomym ekspertom żywieniowym. Decyzja o tym, która karma jest najlepsza dla Twojego kota, zależy wyłącznie od Ciebie i Twojego kota. W końcu każdy domowy tygrys – tak jak jego opiekun – jest indywidualnością, a jego potrzeby i preferencje są różne. Jeden kot jest bardzo aktywny, bo jest wychodzący, drugi dużo śpi, jeden jest przewlekle chory, inny ma tendencję do nadwagi, jeden jest młody, drugi stary – tę listę można by ciągnąć w nieskończoność. Nie inaczej sytuacja wygląda w przypadku opiekunów kotów: Jeden ma dużo czasu na przygotowywanie świeżych posiłków, drugi woli zamawiać gotowe jedzenie przez internet, jeden ma więcej pieniędzy, inny mniej.
Zapotrzebowanie na składniki odżywcze to bardzo indywidualna kwestia
Najlepsza karma dla Twojego kota nie musi być najdroższa. Dużo ważniejsze od ceny, marki czy formy (tj. czy jest to karma sucha, mokra czy surowa) jest to, czy karma zaspokaja zapotrzebowanie Twojego kota na składniki odżywcze. Zanim więc zdecydujesz się na jakiś pokarm, zadaj sobie pytanie, czego naprawdę potrzebuje Twój kot tonkijski. Czy jest bardzo aktywny i dużo przebywa na świeżym powietrzu? Wtedy prawdopodobnie potrzebuje karmy bardziej bogatej w energię niż koty niewychodzące. Czy kot jeszcze rośnie, czy należy już do grupy starszych osobników? Również w tym przypadku zapotrzebowanie na składniki odżywcze jest bardzo różne. Tabele wartości odżywczych i składników odżywczych mogą być pomocne w określeniu dokładnej ilości. Wskazana jest również szczegółowa konsultacja z hodowcą lub godnym zaufania weterynarzem, aby poznać indywidualne wymagania żywieniowe kota.
Na początku brzmi to bardziej skomplikowanie niż jest w rzeczywistości: Na szczęście jest dziś wielu dostawców, którzy produkują pełnowartościowe karmy dla danego wieku, dla danych ras lub specjalnych nietolerancji pokarmowych (np. bezzbożowe, niskoalergiczne), którymi można karmić w prosty, ale zdrowy sposób, także kota tonkijskiego. Zawartość mięsa w zbilansowanej karmie dla dorosłego, zdrowego kota powinna wynosić około 60–70%. Udział owoców i warzyw, które oprócz białka zwierzęcego dostarczają niezbędnych witamin, błonnika pokarmowego i węglowodanów, powinien wynosić od 20 do 30 procent. Z kolei zboża w postaci pszenicy, owsa, żyta, jęczmienia, kukurydzy czy prosa są kotom praktycznie niepotrzebne, ponieważ koty mają trudności z ich trawieniem i wykorzystaniem zawartych w nich węglowodanów.
Czy kot tonkijski jest dla mnie odpowiedni?
Jedno jest pewne, kot tonkijski ze swoim unikalnym umaszczeniem i dużymi, wyrazistymi oczami przyciąga wzrok i z pewnością przyprawi o szybsze bicie serca niejednego miłośnika kotów. Jego różne pozytywne cechy, towarzyska i zorientowana na ludzi natura, pewność siebie i zdolność do adaptacji czynią go również interesującymi dla przyszłych opiekunów kotów. Zanim jednak zaczniesz szukać hodowcy, musisz zastanowić się, czy jesteś w stanie poświęcić niezbędny czas na utrzymanie kota w sposób odpowiedni dla jego rasy.
Zalecane jest wypuszczanie na zewnątrz i towarzystwo innych kotów
Koty tonkijskie nie są zwierzętami, które będą chodziły krok w krok za Tobą, ale chcą być zauważane przez swoich ludzi i są szczęśliwe tylko wtedy, gdy pozwala im się być „w centrum akcji”. Chcą, by okazywano im czułość – czy to w formie zabawy, czy pieszczot. Jednocześnie bardzo cenią sobie możliwość wyjścia na zewnątrz. Życie na wsi, gdzie jest miejsce na wypady i gdzie w bezpośrednim sąsiedztwie nie ma niebezpiecznych wielopasmowych dróg, odpowiada temu kotu rasowemu jak najbardziej. Osoby, które mieszkają w mieście, ale nadal chcą mieć kota tonkijskiego, mogą trzymać go tylko w domu jako osobnika niewychodzącego, ale powinny upewnić się, że kot będzie miał wystarczająco dużo ruchu i urozmaicenia. Powinien mieć do dyspozycji zabawki dla kotów, konstrukcję do wspinania i drapak, a w najlepszym wypadku towarzysza zabaw w postaci drugiego kota. Musisz też upewnić się, że Twój kot tonkijski będzie zawsze sam w domu jedynie przez krótki czas. Koty tonkijskie są niezwykle towarzyskie i czują się dobrze w towarzystwie innych kotów i bliskich osób.
Jeśli mieszkasz w spokojnej okolicy, masz kilka godzin dziennie na spędzenie czasu ze swoim pupilem i nie widzisz problemu w pomyśle przygarnięcia drugiego kota, kot tonkijski jest z pewnością idealnym towarzyszem dla Ciebie i wniesie wiele radości w Twoje codzienne życie dzięki swojemu uroczemu charakterowi.
