Roztocza u psów 

Swędzik jesienny jest pasożytem wielkości główki od szpilki, rzucającym się w oczy przede wszystkim ze względu na swój pomarańczowo-czerwony kolor. Na obszarach endemicznych występuje głównie latem i jesienią i czai się w trawie, czekając na swojego żywiciela.

Stadia rozwoju tego pasożyta obejmują jajo, larwę, nimfę oraz dorosłe roztocze. Dorosłe roztocza żywią się materiałem roślinnym, ale ich larwy do przeżycia potrzebują płynu limfatycznego zwierzęcia-gospodarza.

W przypadku psów, larwy najczęściej występują na łapach między palcami, na brzuchu i na głowie. U wrażliwych zwierząt ugryzienie larwy powoduje reakcję alergiczną, objawiającą się silnym świądem, a nawet poważnymi podrażnieniami skóry, które mogą utrzymywać się również po wyeliminowaniu pasożyta.

Roztocza uszne to bardzo wyspecjalizowane pasożyty, bytujące w zewnętrznym przewodzie słuchowym, rzadziej na skórze wokół ucha. Typowym objawem inwazji świerzbowca usznego jest silny świąd, z towarzyszącym mu stanem zapalnym w uszach oraz brązowo-czarną, kruchą wydzieliną, przypominającą fusy z kawy.

Drapieżne roztocza są bardzo zaraźliwe – ich gospodarzami mogą być psy, koty, króliki, a nawet ludzie.

Ich cykl rozwojowy odbywa się na zwierzęciu. Przenoszą się w wyniku bezpośredniego kontaktu z zainfekowanym zwierzęciem, ale możliwe jest również „złapanie” ich poprzez skażone środowisko lub przedmioty.

Drapieżne roztocza żyją na powierzchni skóry psa, przemieszczają się między włosami i żywią płynami tkankowymi, powodując świąd o różnym nasileniu.

Ponadto, charakterystyczne w przypadku inwazji tych pasożytów są małe, suche łuski, znajdujące się głównie na grzbiecie psa. Swoją drogą, same roztocza wyglądają bardzo podobnie do łusek.

Drapieżne roztocza wykrywa się, pobierając próbki chorobowo zmienionej skóry za pomocą skalpela lub pasków samoprzylepnych i badając je pod mikroskopem.

Świerzbowiec drążący występuje głównie u psów, ale również u lisów i kun. Przenosi się w wyniku bezpośredniego kontaktu z innymi zainfekowanymi zwierzętami lub pośrednio przez środowisko. Świerzbowce drążące są wyjątkowo zakaźne.

Jak sama nazwa wskazuje, samica tego pasożyta drąży tunele w skórze psa, w których składa jaja i odchody. Podczas drążenia odżywia się martwymi komórkami naskórka i płynem tkankowym, powodując podrażnienia skóry i nierzadko wywołując reakcje alergiczne, w wyniku czego u psów rozwija się trudny do zniesienia świąd.

Pierwszymi objawami inwazji pasożytów drążących są czerwone plamy na brzuchu i łokciach. Następnie dochodzi do tego wypadanie sierści i łupież, spowodowane drapaniem. Skóra staje się zgrubiała najpierw na uszach, a w końcu na całym ciele.

Lekarz weterynarii może wykryć roztocza drążące, pobierając zeskrobiny skóry. Ponieważ jednak nawet bardzo mała liczba roztoczy może powodować silny świąd, ich występowanie nie zawsze można potwierdzić w ten sposób. W takim przypadku można zastosować leczenie na podstawie podejrzewanej przyczyny – jeśli przyniesie poprawę, infekcję uznaje się za potwierdzoną.

Nużeniec zwyczajowo bytuje na skórze ssaków owłosionych, czyli także u psa. W niewielkiej ilości nie wywołuje żadnych objawów. Żyje i rozmnaża się w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych, a poza nimi nie jest w stanie przetrwać.

Odżywa się również odpadami komórkowymi i płynem tkankowym. Aby uniknąć reakcji immunologicznej i alergicznej u psa, swoje odchody przechowuje we własnych komórkach.

Ten gatunek roztoczy przenosi się z matki na szczenię bezpośrednio po narodzinach, podczas ssania. Natomiast nadmierne namnażanie się nużeńca może wywołać chorobę zwaną demodektozą.

Poprzez ostrożne zeskrobanie górnych warstw skóry psa za pomocą skalpela, lekarz weterynarii wykona tak zwane powierzchowne zeskrobanie skóry. Z kolei przy głębokim zeskrobaniu skóry drapie głębiej, aby wykryć głębiej leżące gatunki roztoczy, takie jak roztocza nużeńca.

Następnie bada próbkę pod mikroskopem.

Weterynarz przyciska pasek samoprzylepny do sierści i skóry psa. Następnie bada przylegający materiał pod mikroskopem.

Metoda ta nadaje się na przykład do wykrywania roztoczy drapieżnych.

Wymaz z ucha jest przydatny, jeśli podejrzewa się, że pies może mieć roztocza.

Następnie lekarz weterynarii obejrzy go pod mikroskopem, aby rozpoznać małe roztocza.