Posokowiec hanowerski jest popularnym towarzyszem myśliwych i służb ratunkowych. Zawdzięcza to głównie swojemu wysublimowanemu węchowi i zamiłowaniu do tropienia, a jeśli akurat nie jest zajęty węszeniem, pokazuje swoją spokojną, zrównoważoną i przyjazną naturę. W opracowanym przez nas portrecie rasy dowiesz się co powinnyśmy mu zaoferować w zamian za jego niewątpliwe zalety i niestrudzoną pracę.
© Constantin / stock.adobe.com
Posokowiec hanowerski jest doskonałym kompanem myśliwych i doświadczonych opiekunów psów.
| Metryczka: | Posokowiec hanowerski jest średniej wielkości, silnym psem myśliwskim, który oddaje się pracy psa tropiącego z całą swoją siłą, wytrzymałością i poświęceniem. Jest spokojny i przyjazny. |
| Wielkość: | 48–55 cm |
| Waga: | 25–40 kg |
| Średnia długość życia: | 10–14 lat |
| Cena: | ok. 4000 zł |
| Usposobienie: | silnie rozwinięty instynkt łowiecki, spokojny, przyjazny, inteligentny, przywiązany |
| Sierść: | krótka i gruba |
| Kolor sierści: | jasna do ciemnej czerwieni jeleniej, mocniej lub słabiej pręgowana, z maską lub bez |
| Trudność w wychowaniu: | niewielka |
| Pielęgnacja: | mało wymagający |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Niemcy |
Lekko pomarszczone czoło, ciemne, połyskujące oczy o mocnym wyrazie: Posokowiec hanowerski ma z reguły poważny wyraz pyska, co jednak nie powinno dziwić – w końcu psy tej rasy mają ważną pracę do wykonania – są fachowcami od tropienia rannej zwierzyny. Pomaga im w tym między innymi szeroki nos z szeroko otwartymi nozdrzami.
Posokowiec hanowerski należy do psów średniej wielkości. Osiąga wzrost w kłębie od 48 do 55 centymetrów, a jego waga waha się od 25 do 40 kilogramów.
Ponieważ do jego zadań należy również bieganie, budowa posokowca hanowerskiego jest proporcjonalna i mocna. Kończyny są silnie umięśnione, klatka piersiowa szeroka i głęboka, aby podczas pokonywania dużych odległości w lesie nie zabrakło mu tchu.
Charakterystyczne dla psów tej rasy są także wysoko osadzone uszy, zwisające blisko głowy i zaokrąglone u dołu.
© Constantin / stock.adobe.com
Typowym umaszczenie dla tej rasy psów jest czerwień – od jasnej po ciemną jelenią, z mniej lub bardziej pręgowaną sierścią. Posokowiec hanowerski może mieć czarną maskę i niewielkie białe znaczenia na piersi, a jego okrywa włosowa jest krótka, gęsta i twarda, nieco dłuższa jedynie na wewnętrznej części ud i spodniej części ogona, który jest wysoko osadzony i lekko wygięty.
Psy tej rasy zawdzięczają swoją nazwę terminowi „posoka”, oznaczającemu krew ustrzelonego lub zranionego zwierzęcia. Ich zadanie polega na podjęciu tropu posoki i pomaganie myśliwemu w odnalezieniu zwierzyny po jej ustrzeleniu.
Posokowiec hanowerski jest inteligentnym psem myśliwskim z krwi i kości. Swoją pracę wykonuje z pasją i pełnym zaangażowaniem, w czym pomaga mu doskonała umiejętność koncentracji i bardzo dobrze rozwinięty instynkt łowiecki. Poza tym cechuje go spokojna i pewna osobowość.
Nie oznacza to jednak, że posokowce nie potrafią myśleć o niczym innym niż polowanie. Wprost przeciwnie: Po skończonej pracy chętnie oddają się pieszczotom swojego opiekuna i szukają bliskości człowieka.
W stosunku do obcych posokowiec hanowerski jest raczej powściągliwy i wybredny, nie każdemu pozwoli się pogłaskać. Wobec innych czworonogów jest jednak przyjazny i otwarty.
Dzięki wrodzonej inteligencji i opanowaniu psów tej rasy, ich wychowanie nie nastręcza większych problemów. Spokoju, którym same emanują, oczekują również od swoich opiekunów w procesie szkolenia, zresztą podobnie jak sporej dawki doświadczenia w tym zakresie. Dla amatorów pozbawionych zacięcia łowieckiego, ten profesjonalny pies myśliwski nie będzie więc dobrym wyborem.
© Constantin / stock.adobe.com
Posokowiec hanowerski jest łatwy w pielęgnacji nie tylko ze względu na swoje zgodne usposobienie. Obsługę tego czworonoga ułatwia również jego krótka sierść:
W sklepie internetowym zooplus znajdziesz duży wybór produktów pielęgnacyjnych dla Twojego psa.
Jego spokój i zrównoważony charakter czynią go dobrym kandydatem na nowego członka rodziny, ale tylko wówczas, gdy jesteśmy w stanie sprostać jego szczególnym wymaganiom.
W mieszkaniu w mieście posokowiec nie będzie szczęśliwy. Potrzebuje on bowiem środowiska, w którym będzie mógł oddawać się swojemu ulubionemu zajęciu. Krótko mówiąc: Najszczęśliwszy będzie w pobliżu lasów i w otoczeniu przyrody, gdzie będzie mógł wykonywać zadania, do których został stworzony.
Posiadające doświadczenie w pracy z psem rodziny myśliwych, policjantów lub członkowie zespołów psów ratowników to odpowiedni opiekunowie dla przedstawiciela tej rasy. Mogą oni bowiem zapewnić mu codzienną pracę i poziom aktywności, którego potrzebuje.
Posokowce hanowerskie to specjaliści od polowania, szkoleni przez swoich hodowców na psy tropiące. Aby nie wyszły z wprawy, muszą znaleźć się w odpowiednich rękach osób, które zapewnią im realizowanie się w tym zakresie.
Oprócz wyzwań dotyczących tropienia, posokowce hanowerskie potrzebują dużej dziennej dawki ruchu. Aby wykonywać fizycznie wymagające zadania podczas polowań czy akcji ratowniczych, zarówno pies, jak i jego opiekun muszą być w dobrej formie, którą mogą utrzymać uprawiając psie sporty, takie jak na przykład mantrailing.
Ponieważ ich praca wymaga od nich dużego wysiłku, hodowcy psów tej rasy zwracają bardzo dużą uwagę na ich zdrowie. Choroby dziedziczne często występujące u innych ras, w przypadku posokowca hanowerskiego są praktycznie nieznane.
Aby zagwarantować zdrową hodowlę, hodowcy regularnie badają swoich podopiecznych między innymi pod kątem dysplazji stawów biodrowych i do rozrodu dopuszczają wyłącznie zdrowe osobniki.
Przy zapewnieniu odpowiednich warunków utrzymania i sumiennej opieki, długość życia posokowca hanowerskiego wynosi od 10 do 14 lat. Najczęściej jednak posokowce żyją około 12 lat.
Posokowiec hanowerski to rasa psów pochodząca z Niemiec, która wyewoluowała w praktycznie niezmienionej formie z tak zwanego Leithunda – średniowiecznej rasy psów myśliwskich uchodzących za posiadaczy wyjątkowo wrażliwych nosów. Dziś jednak przyjmuje się, że były to raczej psy gończe.
Kiedy broń palna stała się nieodłącznym elementem polowania, zmieniły się wymagania stawiane przed psami myśliwskimi. Aby je spełnić, wyhodowano posokowca, który od tamtej pory wykorzystywany był do tropienia ustrzelonej zwierzyny.
W XVII wieku łowczy z dworu króla hanowerskiego założyli szkołę, w której zarówno myśliwi jak i psy myśliwskie uczyli się sztuki polowania. Tam też dalej rozwijano rasę, która od 1894 roku znajduje się pod opieką klubu Verein Hirschmann, zajmującego się hodowlą i dbającego o czystość rasy. Krótko po założeniu tego klubu, psom tym nadano nazwę posokowców hanowerskich.
W wyniku skrzyżowania posokowców hanowerskich z psami gończymi powstał posokowiec bawarski. Co prawda wygląda prawie identycznie jak posokowiec hanowerski, ale ta południowoniemiecka odmiana posokowca jest lżejsza i bardziej aktywna, dzięki czemu lepiej sprawdza się w pracy w górach.
W ojczyźnie psów tej rasy, klasyczna droga do ich kupna wiedzie przez klub Verein Hirschmann, jednak, jeśli chcemy kupić tam szczenię, musimy uzbroić się w cierpliwość: Zainteresowane strony muszą między innymi:
Ważne: Psy wydawane są tylko osobom posiadającym doświadczenie myśliwskie. Laicy nie mają niestety szans na stanie się dumnymi posiadaczami szczenięcia posokowca hanowerskiego.
Aktualnie za szczenię posokowca hanowerskiego w wyżej wspomnianym klubie musimy zapłacić kwotę 1.000 Euro, w zamian za którą otrzymamy wytrzymałego psa o silnym charakterze, w pełni zgodnego z wzorcem rasy.
Co prawda na drodze do własnego posokowca hanowerskiego istnieją pewne trudności, które trzeba pokonać i choć te czworonogi są łatwe w pielęgnacji oraz wdzięczne w szkoleniu, mają wysokie wymagania w zakresie warunków utrzymania.
Jeśli jednak mamy doświadczenie w pracy z psami myśliwskimi lub psimi ratownikami i jesteśmy w stanie zapewnić naszemu podopiecznemu regularną aktywność, w której będzie mógł realizować swój instynkt łowiecki, posokowiec hanowerski będzie wspaniałym towarzyszem dla nas i naszej rodziny.
Zwierzęta towarzyszą jej odkąd pamięta – nie posiada prawie żadnego zdjęcia z dzieciństwa bez papużki falistej na głowie lub kota na kolanach. Od ponad dziesięciu lat pisze jako redaktorka na różne tematy, od ubezpieczeń zdrowotnych po posiadanie kota. Towarzyszy jej kotka Mimi, która jest najlepszym źródłem inspiracji dla wielu tekstów i zawsze wie, kiedy jest odpowiedni czas na przerwę w pisaniu.
