Brodawki nie są przypadłością typowo ludzką – występują również u czworonogów. Ale czy brodawki u psa są groźne i co zrobić w przypadku odkrycia tych małych zmian skórnych u naszego podopiecznego? Odpowiedzi na najważniejsze pytania w tym zakresie znajdziesz w niniejszym artykule.
Brodawki u psa 
Artykuł napisany przez Franziska G., Weterynarz
© nelladel / stock.adobe.com
Brodawki mogą pojawić się na każdej części ciała psa.
Spis treści
Czy brodawki u psa są niebezpieczne?
Brodawki są nieprawidłowym przerostem tkanki nabłonkowej, mogącym przybierać różne formy i kolory. W większości przypadków są niegroźne i znikają samoistnie.
Czy brodawki mogą być złośliwe?
Co prawda większość brodawek jest nieszkodliwa, ale może zdarzyć się, że ze względu na wielkość lub położenie będą psu przeszkadzały. Nie można także wykluczyć, że z czasem przekształcą się w złośliwego raka skóry, takiego jak rak płaskonabłonkowy.
Jeśli tak się stanie, może to mieć poważny wpływ na zdrowie zwierzęcia, zwłaszcza w przypadku brodawek na łapach.
Czy brodawki u psa pojawiają się z wiekiem?
Brodawki mogą wystąpić u każdego psa, bez względu na wiek, rasę czy płeć. Pewne jest jednak, że występują częściej u psów z osłabionym układem odpornościowym. Ponadto młode psy poniżej czwartego roku życia są szczególnie narażone na pojawienie się brodawczaków, które są spowodowane infekcją wirusową.
© Todorean Gabriel / stock.adobe.com
Brodawki u psa opisywane są często jako kalafiorowate narośle, które występują pojedynczo lub w grupach. Mogą się różnić kolorem i kształtem oraz konsystencją – mogą być miękkie lub twarde. Ponieważ tworzą się w lub na skórze, mogą się przemieszczać razem z nią.
Jeśli brodawkom będzie towarzyszyła infekcja bakteryjna, może ona wywołać stan zapalny, który objawia się obrzękiem, zaczerwienieniem, a także obecnością ropnej wydzieliny.
Jak duże są brodawki u psa?
Na początku brodawki pojawiają się w postaci grudek o wielkości od pół centymetra do centymetra. Z czasem mogą rozwinąć się w zmiany o wielkości około dwóch centymetrów.
Gdzie najczęściej pojawiają się brodawki?
Brodawki mogą występować w dowolnym miejscu na ciele – na uszach, kończynach lub poduszkach łap, ale także na błonach śluzowych w pysku lub przełyku czy na zewnętrznych narządach płciowych.
Kiedy należy skonsultować się z lekarzem weterynarii?
Ponieważ brodawki wyglądem przypominają inne nowotwory, każdą narośl powinien zobaczyć lekarz weterynarii, który oceni z jakiego typu zmianą mamy do czynienia.
Ze względu na charakterystyczny wygląd brodawek, opiekunowie psów czy lekarze weterynarii zazwyczaj szybko stawiają wstępną diagnozę. W celu jej potwierdzenia pobiera się próbkę zmienionej chorobowo tkanki i poddaje ją badaniu histopatologicznemu lub molekularnemu. Oznacza to, że próbki badane są pod mikroskopem lub przeprowadzany jest test PCR.
U młodych psów brodawki zazwyczaj znikają samoistnie w ciągu kilku tygodni lub miesięcy i w takim przypadku nie wymagają leczenia.
Usuwanie brodawek u psa
Jeśli brodawka znajduje się w miejscu, w którym ogranicza pewne funkcje organizmu psa, na przykład połykanie, może być konieczne jej usunięcie. Zadanie to należy bezwzględnie powierzyć lekarzowi weterynarii!
W tym celu zazwyczaj zastosuje on następuje metody:
- leczenie farmakologiczne z wykorzystaniem środków takich jak bleomycyna czy tabletki zawierające azytromycynę
- krioterapię, laser czy wycięcie zmian
Autoszczepionka (szczepionka własna) przeciwwirusowa
W ciężkich przypadkach wywołanych przez wirus brodawczaka można zastosować tak zwaną autoszczepionkę.
Aby ją wyprodukować lekarz weterynarii usunie kilka brodawek i wyśle je do specjalistycznego laboratorium w roztworze soli fizjologicznej, gdzie zostanie opracowana szczepionka zwalczająca patogen odpowiedzialny za chorobę.
Brodawki u psa mogą powstawać w wyniku infekcji wirusowej lub być uwarunkowane wiekiem.
Brodawczakowatość wywoływana przez wirusa
Brodawki u psa są często wynikiem infekcji wirusowej. Tak zwana brodawczakowatość psów (Caninen Papillomatose) jest chorobą zakaźną, występującą głównie u psów poniżej drugiego roku życia.
Wywołują ją różne wirusy brodawczaka psów (CPV), np. CPV-1. Czas między zakażeniem a rozwojem choroby wynosi około dwóch do sześciu miesięcy.
- Jak psy zarażają się wirusem CPV? Wirusy brodawczaka przenoszone są z psa na psa w sposób bezpośredni, na przykład, gdy zwierzęta wzajemnie się liżą. Ponieważ wirusy te są zdolne do przeżycia w środowisku przez długi czas, możliwe jest również zakażenie pośrednie, na przykład, gdy pies bawi się skażoną zabawką i wirusy dostaną się do błony śluzowej jamy ustnej.
- Czy ludzie mogą zarazić się CPV? Wirusy brodawczaka są bardzo specyficzne, dlatego nie stanowią zagrożenia dla człowieka.
Brodawki uwarunkowane wiekiem
Brodawki mogą pojawić się u psa również wówczas, gdy nie miał kontaktu z wirusem – tak zwane „brodawki starcze” często występują u ras takich jak cocker spaniel i kerry blue terrier.
W większości przypadków rokowania są dobre. U młodych psów brodawczaki zwykle znikają samoistnie.
Wskazówka: Po zakażeniu CPV chory pies wytwarza odporność. Ochrona ta jest jednak skuteczna tylko wobec konkretnego szczepu wirusa.
Profilaktyka: Czy brodawkom u psa można zapobiec?
Istnieją różne środki, które można podjąć, by zmniejszyć ryzyko infekcji wirusem brodawczaka. Aby pies nie zaraził się nim, należy pamiętać o następujących kwestiach:
- Unikanie kontaktu z młodymi psami posiadającymi brodawki: Aby pies nie zaraził się wirusem brodawczaka, nie powinien mieć kontaktu z psami, które mają brodawki. Czasami jednak nie jest to możliwe, na przykład, gdy w domu mieszka drugi pies cierpiący na tę przypadłość. W takim przypadku podstawą jest właściwa higiena. Dlatego należy przechowywać zabawki dla psów oraz miski na wodę i jedzenie oddzielnie, lub czyścić je tak często, jak to możliwe.
- Sprawny układ odpornościowy psa: Gdy układ odpornościowy psa jest osłabiony, staje się on bardziej podatny na pojawienie się brodawek. Dlatego pamiętajmy o prawidłowym żywieniu i odpowiednich warunkach utrzymania. Poza tym należy regularnie wybierać się z psem na wizyty kontrolne do lekarza weterynarii.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
Podziel się swoją opinią
Czy artykuł był pomocny?
Najczęściej polecane
9 min
347
Kastracja psa
Poznaj wszystkie za i przeciw.
7 min
171
Cieczka u suczki
Wszystko, co powinni wiedzieć opiekunowie suczek o „tych dniach”.
3 min
131
Ciąża urojona u suczki
Poznaj objawy i przyczyny, a także sposoby leczenia i zapobiegania ciąży urojonej u suczek.