© olgagorovenko / stock.adobe.com
Za pomocą specjalnego czytnika lekarze weterynarii i schroniska dla zwierząt mogą odczytać dane zapisane na czipie, identyfikując psa.
Czipowanie jest prostym sposobem identyfikacji zwierząt. Implant pod skórą psa jest swego rodzaju dowodem osobistym, który potocznie nazywany jest mikroczipem. W większości krajów europejskich czipowanie psów jest obowiązkowe – Polska jest jednym z nielicznych, w których takiego obowiązku nie ma. Poniżej przedstawiamy więcej informacji na temat czipowania psów i zalet, jakie ze sobą niesie.
Mikroczip jest niewielkim urządzeniem wielkości ziarenka ryżu i zawiera 15-cyfrowy numer identyfikacyjny zwierzęcia, informujący o:
Mikroczip (zwany również transponderem) wszczepiany jest pod skórę psa przez lekarza weterynarii, aby później umożliwić odczytywanie jego numeru identyfikacyjnego za pomocą skanera. Numer ten jest ważny przez całe życie czworonoga. W takie urządzenia wyposażone są również schroniska dla zwierząt, aby móc łatwiej odnaleźć opiekunów trafiających do nich zwierząt.
Czipowanie jest obowiązkowe w przypadku zagranicznych podróży ze zwierzęciem. Jeśli więc wybierasz się ze swoim podopiecznym za granicę, musi on posiadać unijny paszport dla zwierząt domowych, w którym wpisany jest numer identyfikacyjny mikroczipa.
Obowiązek ten dotyczy wszystkich podróżujących zwierząt zidentyfikowanych po 3 lipca 2011. W przypadku starszych czworonogów wystarczy dotychczasowa metoda identyfikacji w postaci tatuażu.
Pies może zostać przypisany do opiekuna jedynie po wprowadzeniu numeru identyfikacyjnego do odpowiedniego rejestru. W Polsce mamy do dyspozycji kilka baz, przy czym najpopularniejszą jest Międzynarodowa Baza Danych SAFE-ANIMAL – w przypadku rejestracji przez lekarza weterynarii czy schroniska jest ona bezpłatna, ale także Centralna Baza Danych Zwierząt Oznakowanych Elektronicznie (CBDZOE) – w tym przypadku opłata wynosi 47 złotych i jest związana z aktywacją konta. Baza ta jest zintegrowana ze światowym spisem zwierząt posiadających mikroczip – WORLDPETNET.
Podczas rejestracji należy podać następujące dane:
Jeśli pies ucieknie podczas spaceru i zostanie odnaleziony, czip zostanie odczytany na przykład w schronisku dla zwierząt, a dzięki wpisowi do rejestru automatycznie zostanie zidentyfikowany jego opiekun.
© LIGHTFIELD STUDIOS / stock.adobe.com
W niektórych krajach czipowanie psów jest obligatoryjne, w innych jedynie zalecane. Jak już wspomnieliśmy Polska jest jednym z niewielu krajów, w których takiego obowiązku nie ma, jednak istnieje świadomość konieczności jego wprowadzenia i jest szansa, że stanie się to w najbliższym czasie.
W samych Niemczech na przykład regulacje są różne w zależności od landu. Podczas gdy w Badenii Wirtembergii obligatoryjnemu czipowaniu podlegają psy ras uznanych za niebezpieczne, w Brandenburgii jedynie czworonogi mierzące więcej niż 40 centymetrów i ważące ponad 20 kilogramów, a w Hamburgu wszystkie psy po ukończeniu trzeciego miesiąca życia.
Czip wszczepiany jest zazwyczaj w pierwszych tygodniach życia szczeniąt, najczęściej przy okazji pierwszego podstawowego szczepienia. Oznacza to, gdy kupujesz malucha od profesjonalnego hodowcy powinien on być już zaczipowany.
Piesek wydawany nowemu opiekunowi ma już wówczas swój paszport z wpisanym numerem identyfikacyjnym, który przekazywany jest wraz z innymi dokumentami. Z reguły również psy ze schronisk trafiają do nowych domów już zaszczepione i zaczipowane.
Koszt czipa dla psa zależy w dużej mierze od regionu, różni się również pomiędzy poszczególnymi gabinetami weterynaryjnymi i waha się od 50 do 150 złotych.
W większości przypadków wszczepienie czipa jest zupełnie bezbolesne. Można je porównać do zwykłego szczepienia. Transponder nie emituje oczywiście żadnego promieniowania i nie może być śledzony. Czipowanie psów służy wyłącznie celom identyfikacyjnym, zapewniając Tobie i Twojemu pupilowi bezpieczeństwo i pewność odnalezienia czworonoga w przypadku jego zaginięcia.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
