Ocelot

Oceloty żyją w pojedynkę. Polują głównie w nocy lub o zmierzchu, a w dzień śpią. W pochmurne, zimne dni czasami rozpoczynają polowanie jeszcze przed zachodem słońca.

Zazwyczaj jednak w ciągu dnia odpoczywają ukryte w dziuplach drzew lub wysoko wśród gałęzi. Potrafią doskonale wspinać się i pływać.

Na polowaniu

Oceloty wyruszają na łowy nocą. W poszukiwaniu pożywienia przemierzają wiele kilometrów, przy czym koty zapuszczają się dalej niż kotki. Wielkość ich terytorium może rozciągać się na odległość od 2 do 31 kilometrów kwadratowych – zazwyczaj jest większe w przypadku samców.

Ich granice oceloty znaczą moczem i kałem oraz zostawiają ślady swoich pazurów na drzewach. Rewiry kotów i kotek mogą się częściowo pokrywać, a przedstawiciele tej samej płci nie są na nich tolerowani.

W menu tych kotów znajdują się między innymi gryzonie takie jak aguti, jeżozwierzowce i susły, a także większe ssaki, np. wyjce, leniwce i mniejsze jelenie.

Chociaż są świetnymi wspinaczami, polują zazwyczaj na ziemi, aczkolwiek od czasu do czasu nie pogardzą również ptakami. Inne ofiary ocelotów to gady takie jak legwany, kajmany, węże oraz płazy, ryby, kraby i owady.

Polowanie zazwyczaj odbywa się w biegu, ale nie tylko – czasami cierpliwie czekają na swoją ofiarę w bezruchu. Niektóre oceloty celowo szukają nor aguti i czyhają przed nimi.

Koty i kotki spotykają się ze sobą tylko w celu kopulacji, która w chłodniejszych regionach odbywa się jesienią. Na obszarach tropikalnych natomiast nie ma ustalonego okresu rozrodczego.

Ciąża trwa u ocelotów około 80 dni, po czym samica rodzi młode, którymi opiekuje się samodzielnie. W tym celu wybiera sobie bezpieczne miejsce, takie jak dziupla w drzewie lub szczelina w skale.

Kocięta przychodzą na świat ślepe i ważą wówczas od 200 do 280 gramów. Po około dwóch tygodniach młode otwierają oczy, a tydzień później zaczynają chodzić.

Dorastanie ocelotów

Młode towarzyszą matce podczas polowań i stają się coraz bardziej samodzielne, aby w wieku około trzech miesięcy ją opuścić. Na swoim terytorium matka toleruje obecność potomstwa jeszcze przez kolejne dwa do trzech lat. Po tym czasie muszą znaleźć swoje własne rewiry łowieckie.

Do naturalnych wrogów ocelota zaliczamy większe koty drapieżne takie jak jaguary i pumy oraz duże węże i ptaki drapieżne.

Ofiary kłusownictwa i niszczenia środowiska

Największe zagrożenie stanowi dla nich jednak człowiek. W przeszłości zwierzęta te były obiektem szeroko zakrojonych polowań ze względu na swoją piękną sierść. Obecnie handel futrem ocelotów został zabroniony na mocy Konwencji Waszyngtońskiej (CITES). Mimo zakazu zdarza się jednak, że nadal się na nie poluje.

Większym zagrożeniem niż kłusownictwo jest niszczenie ich siedlisk. Aby ich polowania były skuteczne, zwierzęta potrzebują bowiem osłony zarośli i krzewów.

W gęsto zaludnionych regionach wiele z nich pada również ofiarą ruchu drogowego.

Ocelot nie jest aktualnie gatunkiem zagrożonym

Od czasu objęcia go ochroną, populacje ocelota w wielu miejscach udało się odbudować. Dzięki temu jest on klasyfikowany jako „niezagrożony”. Postępujące wylesianie lasów deszczowych i degradacja środowiska mogą jednak zniweczyć ten sukces.