Istnieje wiele chorób, które mogą zaatakować papugi, papużki faliste i inne ptaki, a o których każdy opiekun powinien wiedzieć. Tylko posiadając odpowiednią wiedzę podstawową, można uchronić papugi przed ewentualnymi chorobami. Przedstawiamy najczęstsze choroby papug – jak je rozpoznać i wyleczyć.
© CHRISTINE / stock.adobe.com
Istnieje wiele chorób papug, które na pierwszy rzut oka nie są rozpoznawalne.
Aspergiloza jest prawdopodobnie jedną z najbardziej znanych chorób papug. Gdy Twoja papuga wdycha powietrze z otoczenia, w którym znajdują się zarodniki grzyba Aspergillus fumigatus, te dostają się do jej dróg oddechowych i tworzą tam niebezpieczną grzybnię.
Zazwyczaj u papug dotkniętych chorobą występują problemy z oddychaniem (np. oddychanie przez dziób), a czasami objawy neurologiczne (np. skurcze, drgawki).
Po wykryciu aspergilozy, na przykład za pomocą badania rentgenowskiego, lekarz weterynarii rozpocznie leczenie papugi lekami przeciwgrzybiczymi (antymikotykami). Skuteczność terapii zależy od stopnia rozwoju infekcji grzybiczej.
Jak już zdradza jej nazwa, choroba papuzia jest również jedną z najpoważniejszych chorób u papug. To bakteryjna choroba zakaźna podlegająca obowiązkowi zgłoszenia. Wywoływana jest przez drobnoustrój Chlamydia psittaci.
Chlamydie dostają się do organizmu różnych gatunków ptaków różnymi drogami i w momencie wybuchu choroby wywołują objawy grypopodobne.
Choroba ta może jednak zaatakować również inne zwierzęta, a także ludzi. Wówczas mówi się o ornitozie.
W przypadku podejrzeń lekarze weterynarii wysyłają próbki wymazów do laboratorium, które hoduje bakterie lub wykrywa je za pomocą metod biologii molekularnej. Jeśli badanie laboratoryjne potwierdzi podejrzenie, lekarz weterynarii poda papudze antybiotyki. Ponadto należy stosować strategie zwalczania choroby zaproponowane przez lekarza weterynarii.
Chorobę Pacheco wywołują u papug herpeswirusy. Po zakażeniu ptaka wirusami chorobotwórczymi przez powietrze lub dziób, wirusy atakują przez krew liczne narządy. Jednak większość papug i papug długoogonowych choruje tylko wtedy, gdy cierpi z powodu stresu. Aczkolwiek w przypadku wystąpienia u nich objawów, często umierają w ciągu kilku dni.
Przed śmiercią ptaków ich stan ogólny jest zły i występują u nich dolegliwości żołądkowo-jelitowe. Weterynarze mają więc mało czasu na wykrycie wirusów za pomocą próbek wymazów. Dlatego diagnozę stawia zwykle najpierw patolog.
Papugi i papużki faliste zarażają się śmiertelną chorobą PBFD – zwaną również chorobą dzioba i piór papug – poprzez infekcję kropelkową wywołaną przez cirkowirusy. Te osadzają się w mieszkach włosowych piór, skórze, przełyku i wolu. W zależności od wieku zakażonego ptaka, choroba może mieć charakter bardzo ostry (bardzo szybki początek), ostry lub przewlekły.
PBFD zazwyczaj powoduje zmiany w upierzeniu i kościach Twojego egzotycznego pupila. Jeśli lekarz weterynarii wykrył cirkowirusy za pomocą testu PCR, może on jedynie podać papudze leki wspomagające, takie jak środki przeciwbólowe lub witaminy. Niestety, nie ma jeszcze lekarstwa na tę groźną chorobę papug.
Naukowcom nie udało się jeszcze dokładnie wyjaśnić, co powoduje neuropatyczne rozszerzenie żołądka gruczołowego (PDD) u ptaków. Podejrzewają jednak, że czynnikiem wywołującym tę zagrażającą życiu chorobę układu nerwowego są wirusy Borna.
Papugi, papugi długoogonowe i inne gatunki ptaków zarażają się poprzez kontakt ze skażonym kałem lub puchem. W organizmie ptasie, tj. najczęściej zarażające ptaki wirusy Borna, wywołują stan zapalny tkanki nerwowej.
Zarażone ptaki stopniowo tracą na wadze. Śmierć następuje w wyniku pęknięcia żołądka gruczołowego. Dwie typowe cechy rozpoznawcze PDD to rozszerzenie żołądka i ścieńczenie ścian żołądka. Obecnie lekarze weterynarii nie dysponują żadnym lekarstwem, dlatego leczenie opiera się wyłącznie na środkach wspomagających.
Poliomawirusy atakują głównie papużki faliste, więc nie są zaliczane do chorób papug w ścisłym tego słowa znaczeniu. Jednakże lekarze weterynarii odnotowali również przypadki zachorowań u niektórych gatunków papug (np. ar czy barwnic). Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z zanieczyszczonymi odchodami lub puchem. Wirusy wędrują następnie przez krew do układu nerwowego, skóry i narządów wewnętrznych (np. wątroby).
Przebieg i objawy kliniczne zakażenia poliomawirusami zależą w dużym stopniu od tego, w jakim wieku jest zakażona papuga. W przypadku podejrzenia zakażenia lekarz weterynarii może wykryć wirusy bezpośrednio lub pośrednio za pomocą różnych próbek. Obecnie nie jest znane żadne lekarstwo na poliomawirusa, dlatego weterynarze mogą jedynie łagodzić objawy choroby.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
