Nimfa This article is verified by a vet

Artykuł napisany przez Franziska G., Weterynarz
Papużki nimfy

Dwie cechy charakterystyczne nimfy widoczne są na pierwszy rzut oka: Pierzasty czubek na głowie i pomarańczowe plamki na policzkach.

Papugi nimfy mają określone wymagania dotyczące warunków utrzymania i żywienia. W poniższym artykule znajdziesz najważniejsze informacje na ten temat.

Charakterystyka nimfy

Nazwa: Nimfa (Nymphicus hollandicus)
Wielkość: ok. 30–35 cm
Długość życia: do 25 lat
Utrzymanie: przynajmniej w parach (mieszanych), nigdy pojedynczo
Socjalizacja: zasadniczo możliwa, ale tylko w wyjątkowych przypadkach
Klatka: wybieg zewnętrzny, oddzielny pokój lub woliera o minimalnych wymiarach 100 x 200 x 200 cm plus schronienie
Pokarm: ziarna, nasiona, świeże zioła (np. mniszek lekarski, pietruszka), warzywa organiczne (np. ogórki, marchew), okazjonalnie świeże owoce i pokarm wysokobiałkowy (np. jaja).
Poziom trudności: dla zaawansowanych

Wygląd: Typowe cechy

Dziko żyjące nimfy dorastają do około 30–35 centymetrów, mają szare upierzenie, a brzegi skrzydeł białe. W wyniku wielu krzyżówek na przestrzeni lat powstały odmiany różniące się od siebie wzorem ubarwienia.

Do najpopularniejszych z nich należą:

  • Płowe: Blado-cynamonowe lub płowe ptaki obu płci lub srebrno-białe z bladożółtą maską i szarymi plamkami na grzbiecie (samiczki) lub szarym grzbietem i jasnoszarą spodnią częścią (samce)
  • Perłowe: Szare, opalizujące upierzenie z żółtymi lub szarymi znaczeniami
  • Lutino: Żółte do prawie białych, ciemnoczerwone oczy
  • Białogłowe: Pozbawione pomarańczowo-czerwonej plamki na policzkach
  • Srokate: Nakrapiane
  • Cynamonowe: Cynamonowe upierzenie w różnych odcieniach

Poza wariantem białogłowym, cechą charakterystyczną przedstawicieli obu płci jest grzebień na głowie i pomarańczowe plamki na policzkach, pod oczami.

Dwie szare i jedna biała nimfa © rufar / stock.adobe.com
Nimfy żyją w stadach i dlatego nie nadają się do trzymania pojedynczo.

Jak rozpoznać płeć?

Podczas gdy płeć nowych krzyżówek można określić jedynie za pomocą badań genetycznych, dzikie papużki charakteryzuje dymorfizm płciowy. Samce mają żółtą maskę, która nie występuje ani u samic ani u młodych osobników. Samiczki mają natomiast żółto-czarne paski, przecinające spodnią część ogona.

Zachowanie

Nimfy są aktywne w dzień i nie lubią nudy. Im więcej możliwości do zabaw i dziobania oferujesz swoim papużkom, tym bardziej żywotne i zdrowe będą się stawały. W tym celu świetnie sprawdzą się samodzielnie wykonane lub kupione zabawki, drabinki i gałązki do skubania.

Poza tym, nimfy uwielbiają latać. Komuś, kto chociaż raz widział nimfę latającą wolno i wie, że jej krewni w ojczystej Australii pokonują codziennie wielokilometrowe odcinki w poszukiwaniu pożywienia, nigdy nie przyjdzie do głowy, by zamknąć nimfę na stałe w klatce, nie dając codziennie możliwości rozprostowania skrzydeł. Poza tym, obserwowanie tych papużek podczas szybkich i niezwykle eleganckich przelotów sprawia nie lada przyjemność.

Komunikowanie nastroju za pomocą grzebienia

Typowy dla nimf grzebień z piór na głowie nie tylko wygląda ciekawie, ale pełni też bardzo ważną funkcję – zdradza aktualny nastrój zwierzęcia. Wyprostowany oznacza czujność i uwagę, a jeśli zdenerwowanie jest szczególnie mocne, może nawet przechylić się do przodu. I odwrotnie – jeśli ptaki są zrelaksowane, grzebień również jest swobodny. Sygnałem alarmowym jest położony płasko na głowie grzebień, oznaczający agresję lub strach. Gdy go zaobserwujesz, zostaw ptaki w spokoju i pozwól im odpocząć.

Utrzymanie: Samotnicy czy zwierzęta stadne?

Nimfa to typowy ptak stadny, zawsze szuka bliskiego kontaktu z innymi przedstawicielami swojego gatunku.

Wpływ samotności na papugi

Jeśli jednak nie ma takiej możliwości, będzie próbowała zrekompensować sobie ten brak kontaktem z człowiekiem. Początkowo być może ucieszy Cię, że ptak do Ciebie lgnie, jednak, gdy tylko przestaniesz poświęcać mu całą swoją uwagę, szybko zrobi się nieprzyjemnie – będzie próbował wymusić Twoją uwagę przenikliwie głośnym krzykiem.

Krzyk taki w Australii, ojczyźnie nimfy, służy do wzajemnego nawoływania się w stadzie i jest instynktowny. Dla Twoich sąsiadów może jednak stać się dużym obciążeniem i niedogodnością.

Należy również pamiętać, że samotność może mieć niekorzystny wpływ na psychikę ptaków, prowadząc do zmian w zachowaniu, takich jak agresja u samców czy apatia i zrezygnowanie u samic.

Wskazówka: Niektórzy opiekunowie papużek umieszczają w ich klatkach lustro – nie zastąpi to jednak w żadnym wypadku zwierzęcego partnera!

Idealny dom: Wielkość i wyposażenie

Nimfy są bardzo aktywne i dlatego potrzebują dużej woliery lub, jeszcze lepiej, własnego pokoju. Dla dwóch do czterech osobników, jego powierzchnia powinna wynosić co najmniej 100 x 200 x 200 centymetrów, przy czym co przynajmniej jedna trzecia przestrzeni powinna pozostać wolna, by zapewnić ptakom odpowiednią swobodę ruchów.

Aranżują dla nich przestrzeń, należy wziąć pod uwagę następujące kwestie:

  1. Woliera: Nimfy uwielbiają się wspinać, dlatego pręty woliery muszą być ułożone poziomo. Wolierę wewnętrzną należy umieścić w jasnym i możliwie cichym miejscu, najlepiej bezpośrednio przy ścianie, z dala od głośnych urządzeń (np. telewizora czy wentylatorów) oraz przeciągu.
  2. Pokój dla ptaków: Jeszcze lepszym rozwiązaniem jest oddzielny pokój. Aby jednak zapobiec wlatywaniu papużek w szyby okienne, należy zasłonić je jasnymi zasłonami lub moskitierami. Na ścianach pokoju nie powinno również być tapet. Nimfy lubią bowiem skubać elewacje.
  3. Wybieg zewnętrzny: Najbardziej odpowiednim rozwiązaniem w przypadku nimf będzie obszerny wybieg zewnętrzny, na którym znajdzie się nie tylko woliera, ale również ogrzewana część wewnętrzna (np. szopa ogrodowa). Jeśli chcesz stworzyć swoim podopiecznym warunki jak najbardziej zbliżone do naturalnych, obsadź wybieg roślinami. Pamiętaj również o zorganizowaniu odpowiedniej osłony, aby ptaki nie uciekły i były chronione przed warunkami atmosferycznymi.

Podłoże może składać się z kamyków, naturalnego drewna lub piasku. Przymocowane do ścian klatki gałązki będą pełniły rolę żerdzi do siedzenia. Bardzo dobrym pomysłem jest umieszczenie huśtawek lub lin, które papużki chętnie wykorzystają do zabawy.

Socjalizacja z innymi gatunkami ptaków

Różne gatunki ptaków komunikują się w odmienny sposób, dlatego może zdarzyć się tak, że Twoje nimfy nie będą potrafiły znaleźć wspólnego języka z przedstawicielami innego gatunku. Socjalizuj je zatem tylko wówczas, gdy jest to absolutnie niezbędne lub gdy masz w tym zakresie doświadczenie.

Nimfy są co do zasady pokojowo nastawione i łagodne, i dobrze dogadują się z np. z papużkami falistymi czy modrolotkami.

Parka nimf siedząca na gałęzi © Martina Berg / stock.adobe.com
Nimfy potrzebują bliskiego kontaktu z innymi papużkami.

Żywienie: Co jedzą papugi nimfy?

Nimfy żywią się przede wszystkim ziarnami i nasionami (np. proso, słonecznik). W naturze spożywają około siedmiu gramów pokarmu dziennie, w dwóch posiłkach – krótko po wschodzie słońca i około półtorej godziny przed zachodem.

Ziarna i zielony pokarm

Oprócz wysokiej jakości mieszanek należy podawać nimfom świeży zielony pokarm – szczególnie upodobały sobie warzywa, takie jak ogórki, paprykę, sałatę i cukinię oraz owoce, np. jabłka, gruszki i śliwki – które należy podawać zdecydowanie rzadziej ze względu na zawarty w nich cukier.

W okresie pierzenia, czy gdy wykorzystywane są do hodowli, rację pokarmową należy odpowiednio dopasować. Dobrym źródłem białka są jajka i kiełki, które mogą być spożywane przez ptaki raz w tygodniu.

Żwirek dla lepszego trawienia

W celu usprawnienia trawienia, warto podawać im żwirek, szkielety mątw oraz wapń. Równie ważne jest codzienne usuwanie z wybiegu resztek pokarmowych i zapewnienie papużkom stałego dostępu do świeżej wody pitnej.

Hodowla: Jak rozmnażają się nimfy?

Jeśli rozważasz powiększenie swojego stadka, musisz zasięgnąć szczegółowych informacji na temat sposobu rozmnażania jego członków. Ponieważ nimfy są ptakami lęgowymi, niezbędna będzie odpowiednia budka lęgowa. Parka powinna mieć również zapewnione schronienie, w którym będzie mogła się ukryć – w okresie lęgowym ptaki mogą być agresywne.

Przygotowywanie budki lęgowej przez samca oznacza początek okresu godowego. Od kopulacji do złożenia jaj mija około dwóch tygodni, a po trzech z jaj wykluwają się pisklęta.

Zdrowie: Jaka jest średnia długość życia nimfy?

Pod opieką człowieka papużki te żyją od 15 do 20, a niektóre nawet 25 lat, o czym należy pamiętać przed zakupem. Na wolności natomiast dożywają nie więcej niż 10–14 lat.

Ponieważ kluczowym dla zdrowia ptaków jest sposób ich utrzymania, należy skrupulatnie przestrzegać wszystkich zaleceń w tym zakresie. W przeciwnym razie bowiem odbije się to negatywnie na ich zdrowiu, tym samym skracając długość ich życia.

Do typowych chorób dotykających nimfy należy neuropatyczne rozszerzenie żołądka gruczołowego (ang. Proventricular Dilatation Disease, PDD) oraz dolegliwości wynikające z niewłaściwych warunków utrzymania, takie jak inwazja wszołów.

Pochodzenie: Jakie jest naturalne środowisko nimf?

Dzikie nimfy pochodzą z suchych regionów Australii, położonych z dala od wybrzeży i tropików. Aby na tak rozległych obszarach znaleźć wystarczającą ilość pożywienia i wody, muszą przemierzać duże odległości. Odpoczywają wśród drzew i krzewów, które zapewniają im schronienie.

Zakup: Gdzie można kupić nimfy?

Pierwszym wyborem zawsze powinni być oficjalni hodowcy. Ponieważ jednak są to bardzo popularne ptaki ozdobne, warto rozejrzeć się także w schroniskach dla zwierząt, gdzie na nowy dom czekają również papużki.

Ile kosztuje nimfa?

Nimfy są stosunkowo atrakcyjne cenowo. Koszt zakupu jednego osobnika to wydatek rzędu około 150 zł, który może oczywiście różnić się w zależności od hodowli czy odmiany barwnej.

Pamiętaj, że do ceny zakupu należy doliczyć bieżące koszty związane w utrzymaniem i karmieniem zwierząt. W przypadku pary papużek mogą one oscylować w granicach od 50 do 100 zł, bez uwzględniania kosztów opieki weterynaryjnej.


Franziska G., Weterynarz
Profilbild von Tierärztin Franziska Gütgeman mit Hund

Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.


Najczęściej polecane