Ze względu na silnie rozwinięte zachowania społeczne gwarki, podobnie jak wiele innych ptaków egzotycznych, nie mogą być trzymane pojedynczo. Jeśli więc chcesz mieć w domu gwarka, musisz zdecydować się przynajmniej na dwa egzemplarze, a najlepiej na małą grupę.
Warunki i sposób utrzymania zwierząt ma decydujący wpływ na ich zdrowie i kondycję, a samotność może wywołać u nich silny stres, co z kolei może sprawić, że zaczną chorować.
Wielkość woliery
Do trzymania gwarków można wykorzystać wolierę zewnętrzną lub wewnętrzną (plus budka w przypadku woliery zewnętrznej) o minimalnych wymiarach 2 x 1 x 1,8 m, a najlepiej byłoby przeznaczyć dla nich jeden osobny pokój.
Okrągłe klatki należy omijać szerokim łukiem, niezależnie od tego, jak pięknie są ozdobione. Ich kształt bowiem uniemożliwia gwarkom latanie w naturalny sposób i stwarza ryzyko zranienia.
Wyposażenie
Rozstaw prętów woliery nie powinien być większy niż dwa centymetry. Aby gwarki czuły się w niej jak najbardziej komfortowo, należy wyposażyć ją w odpowiednie drążki do siedzenia wykonane z naturalnych gałęzi (np. bukowych lub niepryskanych drzew owocowych) i zaaranżować je tak, by ptaki mogły poruszać się „trójskokiem”.
Ze względu na zamiłowanie gwarków do kąpieli, trzeba zapewnić im duży basen ze świeżą wodą. Mały basen, z którego zadowolone są na przykład papużki faliste, będzie dla gwarków zdecydowanie niewystarczający.
Jeśli chodzi o obsadzanie woliery roślinami, w tym celu dobrze sprawdzą się bambusy, trzciny czy tuje, ale również wiele innych gatunków. Najważniejsze jest to, aby roślinność w wolierze była gęsta, tworząc klimat zbliżony do tego, w którym ptaki żyją na wolności.
Odpowiedni klimat
Gwarki potrzebują odpowiedniej temperatury otoczenia, wynoszącej co najmniej dziesięć stopni Celsjusza, przy czym należy pamiętać, aby bezwzględnie unikać silnego nasłonecznienia i przegrzania. Dlatego w wolierze zewnętrznej należy zapewnić im zacienione schronienie.
Ponadto, aby zachować rytm dnia i nocy właściwy gwarkom, należy naświetlać wolierę co najmniej dziesięć godzin dziennie światłem o natężeniu przynajmniej 200 luksów, po czym powinna nastąpić faza nocna, trwająca co najmniej sześć godzin.