© Vera Kuttelvaserova / stock.adobe.com
Chomiczniki dżungarskie uchodzą za bardzo ufne i inteligentne.
Chomicznik dżungarski znany jest już od 1773 roku i jest jednym z najbardziej popularnych chomików. Czemu zawdzięcza tę popularność? Poniżej przybliżamy jego sylwetkę.
Chomicznik dżungarski (Phodopus sungorus) znany jest również jako „chomik rosyjski karłowaty”. Obok chomika Campella i chomika Roborowskiego zaliczany jest do tak zwanych krótkoogonowych chomików karłowatych.
Ponieważ te małe zwierzątka przyzwyczajone są do życia w zimniejszych regionach, ich łapy porasta sierść, co jest zresztą ich cechą charakterystyczną.
Podstawowym ubarwieniem chomicznika dżungarskiego jest szaro-brązowe, przy czym krótka i gruba sierść porastająca jego brzuch jest biała.
Można rozpoznać go również po czarnej prędze biegnącej wzdłuż grzbietu.
Sierść dziko żyjących osobników zmienia się w chłodniejszych miesiącach na białą. Pod opieką człowieka proces ten jednak nie zachodzi.
Wielkość i waga tych małych gryzoni zależą od płci – podczas gdy samice dorastają do około dziesięciu centymetrów i ważą około 40–45 gramów, samce mierzą około jedenastu centymetrów, a ich waga waha się od 50 do 55 gramów.
Podobnie jak większość chomików, również chomicznik dżungarski jest aktywny o zmierzchu i w nocy, i wówczas potrafi być bardzo głośny. W dzień śpi.
Najlepiej czuje się w samotności – samce rzadko pozostają z samicą, aby wychowywać młode.
Warto wiedzieć: Pod opieką człowieka chomiki nie zapadają w sen zimowy.
Przy pierwszym kontakcie chomiki są zazwyczaj nieśmiałe. Jednak, jeśli masz wystarczająco dużo cierpliwości i zachowujesz się wobec nich spokojnie, bez problemu pozwalają się oswoić. Chomiczniki dżungarskie uważane się za dużo bardziej ufne niż inni przedstawiciele gatunku.
Uwaga: Nawet oswojone chomiki nie przepadają za dotykaniem i głaskaniem. Dlatego nie sprawdzą się jako zwierzęta domowe dla dzieci.
Za sprawą swoich bardzo dobrze rozwiniętych zmysłów słuchu, dotyku i węchu te małe gryzonie doskonale odnajdują się w ciemności.
Mają jednak jedną słabość: Są krótkowzroczne i mają problem z rozróżnianiem kolorów.
Ten rosyjski chomik jest samotnikiem i nie powinien być trzymany razem z innymi przedstawicielami gatunku. Mają one bowiem skłonność do rywalizacji, a walki o terytorium wywołują u nich duży stres i mogą być przyczyną poważnych obrażeń.
Co do zasady, im więcej miejsca mają do dyspozycji zwierzęta, tym lepiej. Minimalna powierzchnia wynosi jednak pół metra kwadratowego.
Chomiczniki dżungarskie to bardzo aktywne zwierzęta i doskonali wspinacze. Aby wspierać ich naturalne zachowania, klatka powinna być wyposażona w akcesoria do zabawy i aktywności.
Aby utrzymać go w dobrym zdrowiu i kondycji, o lokum chomika należy odpowiednio dbać – codziennie wymieniać wodę pitną oraz usuwać z niej resztki jedzenia.
Poza tym zaleca się jej całkowite opróżnienie i wyczyszczenie około trzech do czterech razy w roku.
W porównaniu do chomiczka syryjskiego chomiczek dżungarski potrzebuje większej ilości białka i mniej tłuszczu. Z tego powodu z jego diety należy wyeliminować tłuste orzechy czy nasiona słonecznika.
Oprócz gotowych mieszanek pokarmowych, gryzoniowi temu można podawać niewielkie nasiona, siano i świeże warzywa (np. sałatę) oraz zioła (np. mniszek lekarski), od czasu do czasu również brokuły, paprykę lub pomidory, a także pokarm białkowy w postaci na przykład suszonych mączników.
Średnia długość życia tego rosyjskiego chomika wynosi od roku do trzech lat. To, do jakiego wieku dożyje zależy w dużej mierze od warunków utrzymania i diety.
Większość dolegliwości w jego przypadku spowodowanych jest bowiem wpływem środowiska.
Króliki mają specyficzny układ pokarmowy, a w przypadku hałasu czy innych niecodziennych okoliczności szybko się stresują. Do najczęstszych dolegliwości w ich przypadku zaliczamy:
Jeśli Twój podopieczny zacznie odmawiać jedzenia lub będzie przejawiał inne oznaki choroby, nie zwlekaj z wizytą u lekarza weterynarii.
Już w 1773 roku Peter Simon Pallas opisał chomicznika dżungarskiego jako „Mus sungorus“. Ten niezwykle popularny obecnie gatunek chomika pochodzi z zimnych regionów Eurazji.
Jego obszar występowania rozciąga się od chińskiej Mongolii po tundrę zachodniej Syberii.
Zgodnie z Czerwoną listą gatunków zagrożonych prowadzoną przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), od 2016 roku chomicznik dżungarski jest gatunkiem „najmniejszej troski”, i tym samym nie jest zagrożony.
Ze względu na jego popularność, znajdziemy go w prawie wszystkich dobrze zaopatrzonych sklepach zoologicznych.
Czasami można go spotkać również w schroniskach dla zwierząt.
Tego małego gryzonia można nabyć już za cenę kilkudziesięciu złotych. Do tego należy jednak doliczyć bieżące koszty utrzymania związane z pokarmem oraz opieką weterynaryjną.
© Roman / stock.adobe.com
Gryzoń ten jest popularny nie bez powodu. W przeciwieństwie do innych gryzoni jest bardzo ufny i inteligentny.
Nie należy jednak zapominać, że tak jak każde zwierzę domowe, ma swoje wymaganie związane z warunkami utrzymania i żywieniem. Ponieważ jest aktywny w nocy, a w dzień śpi, nie będzie odpowiedni dla rodzin z dziećmi. Zdecydowanie lepiej czuje się w cichym i spokojnym otoczeniu.
| Nazwa: | Chomicznik dżungarski (Phodopus sungorus), zwany również rosyjskim chomikiem karłowatym |
| Wielkość: | 10 cm (samice), 11 cm (samce) |
| Waga: | 40–45 g (samice), 50–55 g (samce) |
| Długość życia: | 1–3 lata |
| Rytm dobowy: | aktywne o zmierzchu i w nocy |
| Pokarm: | wysokobiałkowy, niskotłuszczowy (siano, nasiona, świeże warzywa, białko zwierzęce) |
| Pochodzenie: | Chiny i Rosja |
| Utrzymanie: | pojedynczo |
| Stopień trudności: | łatwy do średniego |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
