Skąd pochodzi nazwa pieska preriowego?
Piesek preriowy (nieświszczuk) zawdzięcza swoją nazwę swojej ojczyźnie – preriom Ameryki Północnej, oraz wydawanym przez niego odgłosom, które przypominają szczekanie psa. W Polsce nie jest to jeszcze zbyt popularne zwierzątko domowe, jednak poprzez swoje zewnętrzne podobieństwo do świstaka zyskuje sobie coraz więcej miłośników. Nic dziwnego: Zwierzęta te są ufne i szybko nawiązują bliskie relacje ze swoimi opiekunami. Ich hodowanie jest wprawdzie bardzo czasochłonne, jednak samo odżywianie jest zupełnie nieskomplikowane.
Gatunki nieświszczuków
Występuje pięć gatunków z rodzaju nieświszczuków: meksykańskie, małe, płowe oraz czarno- i białoogonowe. Zarówno w środowisku naturalnym, jak i jako zwierzę domowe najpopularniejszym gatunkiem pieska preriowego jest czarnoogonowy.
Odżywianie pieska preriowego
W swoim naturalnym środowisku nieświszczuk odżywia się przede wszystkim trawami, liśćmi, korzeniami i nasionami. By pokryć zapotrzebowanie na białko, posila się także od czasu do czasu pasikonikami, dżdżownicami lub chrząszczami. Zdarza się, że wyrusza także na polowanie na myszy!
Ponieważ pieski preriowe mają tendencje do szybkiego przybierania na wadze, zbilansowane i zgodne z ich zapotrzebowaniem odżywianie jest kwestią niezmiernie istotną. Dieta nieświszczuka powinna cechować się wysoką zawartością błonnika oraz niską ilością białek i tłuszczów. W niewoli nieświszczuka karmić należy przede wszystkim, zwłaszcza latem, świeżą trawą oraz sianem. Do tego codziennie podawać mu można mniszek lekarski, sałatę, świeże owoce i warzywa.
Doskonałymi warzywami do podawania pieskowi preriowemu są marchewki, ogórki i pomidory, z kolei do zalecanych dla nich owoców zaliczają się jabłka, melony, winogrona i śliwki.
Specjalna karma sucha dla piesków preriowych może być mu podawana jedynie jako pożywienie uzupełniające. Naturalnie świeżą wodę pitną nieświszczuk musi mieć do dyspozycji cały czas.
