Wiewiórka 

„Zwinne” i „nieśmiałe” to najprawdopodobniej najczęstsze słowa, którymi ludzie określają wiewiórki. Do tych określeń warto dodać również słowo „inteligentne” – potrafią one na przykład przez długi czas pamiętać, gdzie ukryły swoje zapasy jedzenia na zimę.

Są także bardzo pojętne. Naukowcy odkryli, że wiewiórki już po kilku próbach nauczyły się, jak znaleźć drogę do swojego pożywienia mimo znajdujących się na niej przeszkód.

Dobrze rozwinięte zmysły

Wiewiórki potrzebują wyostrzonych zmysłów, by przetrwać oraz by móc swobodnie i bezpiecznie poruszać się w swoim naturalnym środowisku. W tym zakresie natura była dla nich łaskawa – wiewiórki pod względem słuchu i węchu nie mają sobie równych.

Nic dziwnego, wiewiórki bowiem mają całą rzeszę naturalnych wrogów – są nimi nie tylko nasze domowe koty, ale również wiele dzikich zwierząt żyjących w lasach i na łąkach. Niebezpieczeństwo czai się również w powietrzu – wiewiórki muszą bardzo uważać na ptaki drapieżne. Aby w porę je zauważyć, bacznie obserwują swoimi dużymi oczami prawie całe otoczenie.

Ich zmysł dotyku również jest bardzo dobrze rozwinięty. Dzięki rozmieszczonym na całym ciele włoskom czuciowym (wibrysom) wiewiórki bezbłędnie lokalizują jedzenie i inne przedmioty.

Trzymający się razem samotnicy

Z zasady wiewiórki to raczej samotnicy. Tylko nieliczne, wyjątkowe sytuacje powodują łączenie się tych zwierząt w grupy. Ma to miejsce zwłaszcza wiosną, kiedy szukają potencjalnego partnera do rozmnażania, ale w grupach przebywają także w chłodniejszych porach roku, aby się wzajemnie ogrzewać i wspólnie przetrwać surową zimę.

Chociaż większość organizacji zajmujących się ochroną zwierząt sprzeciwia się trzymaniu wiewiórek w domu, w wielu krajach jest to dozwolone, pod warunkiem przestrzegania obowiązujących przepisów.

Odpowiednia woliera

Najlepszym domem dla wiewiórek będzie przestrzenna i wysoka woliera umieszczona na zewnątrz, w której wiewiórka będzie miała wystarczająco dużo miejsca do wspinaczki i skakania. Oczywiście nie może w niej zabraknąć drzew, gałęzi i kamieni. Można umieścić w niej także sznurki, po których zwierzę będzie mogło się wspinać.

Wybierając materiał na wolierę, należy pamiętać, że wiewiórki lubią podgryzać przedmioty, stąd też pręty wykonane z drewna czy innych miękkich materiałów w ich przypadku się nie sprawdzą.

W wolierze powinna znajdować się również odpowiedniej wielkości miska z wodą do kąpieli oraz picia.

Czy wiewiórki można oswoić?

Pomimo swojego puszystego futerka, wiewiórki to nie przytulanki i raczej stronią od ludzi. Jeśli więc chcesz, by wiewiórka jadła Ci z ręki, musisz uzbroić się w cierpliwość.

Na początku warto przyzwyczaić ją do swojej obecności. Usiądź spokojnie w wolierze i obserwuj jej poczynania, pamiętając, że pierwszy krok powinna zrobić wiewiórka, nie Ty.

Kiedy przyzwyczai się do Twojej obecności, możesz spróbować zwabić ją do siebie za pomocą jedzenia. Po kilku powtórkach wiewiórka będzie sama chętnie do Ciebie przychodziła, by dostać jakiś smaczny kąsek.

Wskazówka: W parkach dzikie wiewiórki często podchodzą bardzo blisko do ludzi. Pamiętaj jednak, że są to dzikie zwierzęta i nie powinno się ich dotykać.

Jedną z największych umiejętności wiewiórek jest znajdowanie i gromadzenie pożywienia. Są wszystkożercami, więc w ich jadłospisie nie brakuje ślimaków, owadów, orzechów, bukwi oraz owoców.

Lubią szyszki świerku i świeże pędy, ale także jajka i niewielkie ptaki.

Jak udaje się wiewiórkom przetrwać mroźną zimę?

Pomimo, że te puchate zwierzątka zamiast zapadania w sen zimowy przechodzą jedynie przez okres spoczynku (obejmujący fazy odpoczynku i aktywności, występujące naprzemiennie), i tak muszą gromadzić zapasy pożywienia na zimę. Aby dobrze się do niej przygotować, zaczynają ten proces już jesienią.

Wszystko, co znajdą do jedzenia chowają w koronach drzew, dziuplach, zakopują w ziemi lub ściółce, dokąd zimą doprowadzi je z powrotem ich wyśmienity węch. A gdyby zdarzyło się, że zapomną o zorganizowanej kryjówce, jest szansa, że z ukrytego pożywienia wyrośnie nowe drzewo.

Długość życia wiewiórek może być bardzo różna, ale średnio wynosi osiem lat. Około jedna piąta miotu jednak umiera przed ukończeniem pierwszego roku życia, głównie padając ofiarą drapieżników.

Podatność na pasożyty

Życie wiewiórek skracają także choroby. Szczególnie podatne są na atak pasożytów, takich jak wszy, pchły i kleszcze.

Zdarza się też, że giną w wyniku obrażeń spowodowanych spotkaniem z samochodem czy kotami.

Wiewiórki osiągają dojrzałość płciową w wieku około roku. Kiedy są gotowe do rozmnażania, samce gonią za samiczkami, skacząc za nimi z gałęzi na gałąź. Jeśli uda im się „upolować” partnerkę, po udanej kopulacji zaczynają budować gniazda wysoko w koronach drzew.

Ile młodych rodzi wiewiórka?

Po około 36 dniach samiczka rodzi od dwóch do pięciu młodych, które są ślepe i nagie i w całości zdane na mleko matki.

Po dwóch miesiącach młode wiewiórki nie odżywiają się już mlekiem matki, ale jeszcze przez jakiś czas pozostają blisko niej, opuszczając ją ostatecznie po osiągnięciu dojrzałości płciowej.