Burunduk syberyjski

Burunduk syberyjski nazywany jest również wiewiórką syberyjską lub azjatycką. Ten pasiasty gryzoń o uroczych oczkach przyprawia o szybsze bicie serca wielu miłośników małych zwierząt. Niestety wwóz do Europy i hodowla burunduka zostały zakazane w 2016 r.

Zakaz wwozu i hodowli w UE

Trzeciego sierpnia 2016 r. wydano w UE rozporządzenie zakazujące wwożenia i hodowli burunduka. Od tego momentu zwierzęta te uznawane są za gatunek inwazyjny w całej Unii Europejskiej.

Oznacza to, że jego przedstawiciele nie mogą być wwożeni ani przewożeni na terenie Unii Europejskiej. Nie mogą być też hodowani na jej terytorium, chociaż istnieją pewne wyjątki dla egzemplarzy już przebywających w Europie.

Zasady dotyczące trzymania zwierząt

Ten, kto już ma wiewiórkę syberyjską pod opieką, może ją zachować aż do momentu jej naturalnej śmierci. Należy przy tym zapewnić jej warunki uniemożliwiające ucieczkę

oraz brak możliwości rozmnażania – na przykład poprzez sterylizację. A jeżeli już trzeba zabrać ją z prywatnych rąk, można ją oddać na przykład do azylu. W takim przypadku zakaz transportu nie obowiązuje.

Gdzie spotkamy burunduka w Europie?

Niewielkie populacje przedstawicieli tego gatunku można spotkać na przykład w Niemczech w miejscowości Aschaffenburg. Wywodzą się one z egzemplarzy, które uciekły z hodowli lub zostały porzucone. Również w Brukseli, Genewie i Weronie można natknąć się na dziko żyjące burunduki.

Od 2016 r. gatunek znajduje się na „Liście inwazyjnych gatunków obcych” Unii Europejskiej. Obejmuje ona gatunki zwierząt i roślin umyślnie lub nieumyślnie wwiezionych do UE, w przypadku których istnieje obawa, że przyczynią się do szkód w środowisku, takich jak wyparcie gatunków rodzimych.

Co warto wiedzieć o burunduku?

Burunduki występują naturalnie w Chinach, na północy Japonii, w Mongolii i na Syberii. W przeważającej mierze żyją tam w lasach mieszanych i iglastych, gdzie zamieszkują jamy i norki.

Burunduki to wprawni wspinacze

Burunduk potrafi świetnie się wspinać, do czego używa opuszek śródręcznych i pazurków oraz, jako dodatkowej podpory, ogona.

Większą część dnia burunduk spędza na poszukiwaniu pożywienia, głównie pączków lub nasion, a białko zwierzęce uzupełnia zjadając owady.

Rozród i odchów młodych

Burunduk wybiera sobie terytorium, którego później zaciekle chroni. Tylko w okresie godowym toleruje inne wiewiórki w swoim rewirze.

Krótko po przebudzeniu ze snu zimowego rozpoczyna się okres godowy, podczas którego samice sygnalizują gotowość do parowania wydając głośne odgłosy przypominające gwizd. Po trwającej od 29 do 31 dni ciąży na świat przychodzi zazwyczaj od 3 do 8 młodych. Po upływie około ośmiu tygodni młode opuszczają matkę.

Jak długo żyją burunduki?

Średnia długość życia burunduka w niewoli to siedem lat. W naturze żyją znacznie krócej. Do naturalnych wrogów tego gatunku wiewiórek należą przede wszystkim ptaki drapieżne, kuny, lisy, żbiki i rysie.

Zachowanie: Aktywny w ciągu dnia samotnik

Burunduki syberyjskie aktywne są w dzień i są z reguły samotnikami. Nie tolerują innych przedstawicieli swojego gatunku na ich terytorium. Jeśli stworzenia te żyją w grupie, prędzej czy później dochodzi do krwawych potyczek pomiędzy nimi.

Uwaga na zranienia

Na jesień burunduki robią zapasy pożywienia, czemu również może towarzyszyć agresja wobec właściciela. Gryzienie i drapanie nie są w tym czasie rzadkością.

Zimowy odpoczynek

W zimie wiele wiewiórek zapada w zimowy sen lub odpoczywa – sporadycznie wychodzi na zewnątrz, spacery po pokoju czy wolierze są znacznie rzadsze.

Niektóre burunduki przesypiają kilka tygodni w swoim gnieździe. W tym czasie nie należy im przeszkadzać! Ich metabolizm spowalnia i każde wybudzenie może go niepotrzebnie osłabić.

Warunki utrzymania: Jakie warunki należy zapewnić burundukowi?

Wolny wybieg w mieszkaniu

Po okresie aklimatyzacji trwającym 4 do 6 tygodni burunduk powinien zażywać codziennego wybiegu. Powinien być również całkowicie oswojony, by nie chciał chować się w najgłębszy kąt przy każdym Twoim ruchu.

Wybieg powinien trwać około godziny, ale naturalnie im dłużej, tym lepiej. Jeśli pozwalasz wiewiórce na swawole w pokoju, usuń z niego wszystkie niebezpieczne przedmioty: trujące rośliny, detergenty, kosmetyki, kable, ostre narzędzia itp.

Trzymanie w dużej wolierze

Potrzeba ruchu tych małych zwierzątek jest jednak w pozostałych okresach ogromna! Dlatego burunduk syberyjski powinien być trzymany w przestronnej wolierze o wielkości podłoża co najmniej 1 x 1 m oraz wysokości około 2 m.

Ważne: Pomieszczenie dla burunduka łatwo może okazać się za małe, ale nigdy za duże.

Wyposażenie klatki

Zaoferuj swojemu pupilowi dwa lub trzy gniazdka jako miejsce do spania. W klatce nie powinno zabraknąć także gałęzi do wspinaczek.

Tylną ścianę woliery można uczynić znacznie atrakcyjniejszą dla burunduka, zakładając na nią matę z konopi lub matę kokosową. Dodatkowe opcje do ukrycia się możesz podarować burundukom wkładając im do woliery gniazda z trawy, doniczki z kwiatami, małe amfory, rury z korka czy grubsze gałęzie drzew.

Punkty widokowe i kąpiel

W roli platformy widokowej, na której gryzoń będzie mógł obserwować otoczenie, zrelaksować się lub jeść sprawdzą się deseczki lub drewniane półki do siedzenia.

Większość burunduków swoje potrzeby fizjologiczne załatwia w jednym miejscu. By ułatwić sobie sprzątanie, umieść w nim kuwetę z siankiem lub piaskiem.

Do pielęgnacji futerka i ze względu na naturalny popęd burunduków przydadzą się tunele i jamy oraz ziemia, w której zwierzę będzie mogło się „kąpać”. Funkcję wanny może spełniać niewielkie akwarium lub większa doniczka, natomiast glebę może zastąpić wolna od nawozów ziemia do kwiatów lub brykiet włókna kokosowego.

Żywienie: Jedzenie jako zajęcie

Rynek zoologiczny oferuje dostęp do różnorodnych mieszanek paszowych dla małych zwierząt, które z powodzeniem można podawać udomowionym burundukom. Poza tym gryzonie te chętnie skuszą się na włośnicę ber, kardi, mozgę kanaryjską, len zwyczajny czy owies w postaci kłosów. Ten ostatni nie stanowi jedynie urozmaicenia w diecie, ale zapewnia także zajęcie przy obieraniu ziaren.

Orzeszki i owady stanowią dobre uzupełnienie diety

Ponadto, dwa do trzech razy dziennie burunduki należy karmić różnymi rodzajami orzechów. Białka można zaoferować im, podając na przykład larwy owadów, świerszcze lub chrząszcze. Dwa razy w tygodniu zrezygnuj w ich diecie z pokarmów białkowych.

Codziennie natomiast serwuj swojej wiewiórce owoce lub warzywa, ale unikaj kapusty i sałat! Powodują wzdęcia i utrudniają funkcjonowanie układu pokarmowego.

Woda i składniki mineralne

By zapewnić burundukowi odpowiednie ilości składników mineralnych, w jego wolierze powinny znaleźć się kolby mineralne czy skorupki mięczaków.

Wodę w pojniku wymieniaj codziennie na świeżą, zwierzę wówczas samo będzie uzupełniało płyny w organizmie. Zwróć jednak uwagę na to, czy burunduk w ogóle wie, jak pobrać wodę z poidełka oraz czy przekonał się do niego na tyle, by komfortowo z niego korzystać. Najlepiej zawsze daj mu do dyspozycji dodatkową miskę z wodą.