Szwarcwaldzki koń zimnokrwisty

Pierwotnie, ten silny, ale zwinny koń zimnokrwisty był wykorzystywany do pracy w lesie. Górscy rolnicy ze Szwarcwaldu potrzebowali wytrzymałych koni, które poradziłyby sobie w trudnych warunkach panujących w regionie i potrafiły pracować w gęstym lesie. Zadaniem szwarcwaldzkiego konia zimnokrwistego było między innymi przenoszenie i transport drewna.

Dziś pracę tę przejęły w większości maszyny, a przedstawiciele tej rasy znaleźli nowe zastosowanie jako konie wierzchowe i zaprzęgowe.

Bardzo dobrze sprawdzają się również w:

• jeździe w stylu western,
• skokach przez przeszkody oraz
• pracy z ziemi.

Równie chętnie uczą się elementów ujeżdżeniowych i sztuczek cyrkowych. Ze względu na swój spokojny charakter i cierpliwość, są także wykorzystywane w hipoterapii.

Szwarcwaldzkiemu koniowi zimnokrwistemu nie straszny jest śnieg czy niskie temperatury, może być więc bez przeszkód trzymany na zewnątrz, pod warunkiem, że zapewni mu się suche i czyste schronienie.

Żywienie: Odpowiednia dieta

Ze względu na swoje pochodzenie, konie szwarcwaldzkie są przyzwyczajone do skromnych posiłków. Dlatego podawanie im paszy treściwej na ogół nie jest koniecznie. Do pokrycia ich zapotrzebowania energetycznego zazwyczaj wystarcza pasza objętościowa.

Pasza treściwa może być zasadna u przedstawicieli rasy, którzy wykonują ciężka fizyczną pracę oraz tych, którzy widocznie tracą na wadze.

Wagę koni należy regularnie kontrolować i w przypadku zaobserwowania tendencji do nadwagi, zmniejszyć dawkę żywieniową lub zwiększyć ilość ruchu.

Zasadniczo, szwarcwaldzki koń zimnokrwisty uważany jest za wytrzymałego i odpornego. Niemniej, istnieją pewne choroby, których występowanie można u niego zaobserwować. Należą do nich na przykład choroba mięśni – miopatia ze spichrzaniem polisacharydów (PSSM), gruda, choroba zwyrodnieniowa stawów i infekcje dróg oddechowych. Jako rasa dobrze przyswajająca paszę, ma również skłonność do ochwatu.

Jak długo żyje koń szwarcwaldzki?

Przy zapewnieniu mu właściwej opieki i warunków utrzymania, koń ten żyje średnio od 25 do 30 lat. Ponieważ jednak zwierzęta te były pierwotnie wykorzystywane jako konie pociągowe do transportu ciężkich ładunków, czasami pojawiają się u nich problemy z grzbietem. Jeśli więc grzbiet wierzchowca jest zbyt słabo umięśniony, jego jeździec powinien zadbać o odpowiednią gimnastykę, aby go wzmocnić.

Koń szwarcwaldzki to bardzo stara rasa zwierząt gospodarskich. Już w średniowieczu hodowano go do ciężkich pracy leśnych.

Powstał ze skrzyżowana rodzimych klaczy z silnymi ogierami ardeńskimi i noryckimi. Pod koniec XIX wieku w miejscowości St. Märgen założono związek hodowlany koni szwarcwaldzkich. Do dziś rasa ta znana jest również jako St. Märgener Fuchs.

Druga wojna światowa oraz utrata przydatności w rolnictwie w wyniku postępującej motoryzacji miały bardzo duży wpływ na jej losy. Pod koniec lat 70-tych zarejestrowano jedynie 159 klaczy.

Co zrobiono dla zachowania rasy?

W celu odświeżenia puli genów, od kilku lat do hodowli włącza się ogiery ras noriker i freiberger, które z wyglądu i charakteru przypominają szwarcwaldzkiego konia zimnokrwistego i mają za zadanie zapewnić dolew świeżej krwi.

Obecnie ich populacja uważana jest za stabilną, ale mimo tego rasa została wpisana na listę obserwacyjną czerwonej listy zagrożonych rodzimych ras zwierząt gospodarskich w Niemczech.