Koń norycki (noriker)

Jak wszystkie konie zimnokrwiste, konie tej rasy wyróżnia wrodzona siła i wytrzymałość, dlatego do dziś są chętnie wykorzystywane jako konie robocze czy pociągowe.

Noriker jako koń pociągowy

Zgodnie z tradycją, konie noryckie wykorzystywane były w Alpach do pracy w lasach i na polach, a także uczestniczyły w tradycyjnych paradach. W Austrii, konie zimnokrwiste wciąż wykorzystywane są do dostarczania piwa na wozach podczas festynów czy do przewożenia ludzi, w czym bez wątpienia pomaga im ich stoicki spokój i odporność psychiczna, dzięki czemu pozostają niewzruszone na panujący na nich zgiełk.

Noriker jako koń rekreacyjny

Z koniem noryckim można wykonywać niemal wszystkie elementy jazdy rekreacyjnej – pracę na cavalletti i ćwiczenia ujeżdżeniowe, spacery i wyjazdy w teren oraz naturalnie powożenie. Konie te są przywiązane do człowieka, nie lubią nudy i chętnie wykonują powierzone im zadania.

Masz ochotę na lekcję sztuki cyrkowej? Noriker to inteligentny koń, a jego spokój i zdolność szybkiego uczenia się sprawiają, że bez problemu przyswaja sobie rozmaite sztuczki cyrkowe.

Noriker jako koń roboczy

W dzisiejszych czasach maszyny rolnicze w przeważającej większości zastąpiły konie. Jednak dzięki swojej sile i wytrzymałości, koń norycki wciąż należy do najpopularniejszych koni roboczych na stromych górskich zboczach, gdzie pomaga człowiekowi usuwać z lasu pnie drzew.

Norikery są też popularnymi uczestnikami uroczystości organizowanych przez stowarzyszenia podtrzymywania tradycji ludowej. Ich siła pociągowa jest nieprzeciętna, a charakter łagodny, nic dziwnego więc, że można je spotkać na wielu festynach i imprezach.

Noriker jako towarzysz wędrówek

Jeśli szukasz konia do wyjazdów w teren, koń norycki będzie idealnym wyborem. Długodystansowe wędrówki konne są dyscypliną, która dziś prawie odeszła w zapomnienie, podczas gdy dawniej pokonywanie dłuższych dystansów w ciągu kilku tygodni na końskim grzbiecie nie było niczym wyjątkowym.

Do tego celu konie zimnokrwiste mają szczególne predyspozycje. Poruszają się pewnie w każdym terenie i przy każdej pogodzie, a na swoim mocnym grzbiecie oprócz jeźdźca bez problemu przetransportują także prowiant na drogę.

Norikery nie są skomplikowane w utrzymaniu. Najlepszym rozwiązaniem dla tych towarzyskich koni jest chów wolnowybiegowy, dzięki któremu będą miały stały kontakt z innymi wierzchowcami i możliwość nieskrępowanego ruchu, a świeże powietrze i zmienne warunki atmosferyczne przyczynią się do ich dobrego samopoczucia i zdrowia.

Przy wypuszczaniu norikerów na zielone pastwiska, należy zwracać uwagę na to, by nie jadły zbyt dużo trawy. Na zimno i niepogodę, te pochodzące z rejonów alpejskich konie nie są wrażliwe. Niemniej, należy zapewnić im schronienie przed deszczem czy słońcem oraz odpowiednie, wolne od błota podłoże, aby zapobiec chorobom kopyt.

Norikery uważane są za bardzo wytrzymałe. W końcu pochodzą z terenów alpejskich, gdzie również w zimie przebywają na zewnątrz, nawet podczas śnieżnej czy mroźnej aury. Konie tej rasy nie są podatne na choroby, natomiast źle tolerują niewłaściwe żywienie. Poza tym, podobnie jak w przypadku wszystkich innych koni, zwłaszcza zimnokrwistych, należy kontrolować stan ich kopyt.

Ile lat żyje koń norycki?

Norikery należą do długowiecznych koni. Bez problemu dożywają 20 lat, a przedstawiciele rasy cieszący się dobrym zdrowiem mogą żyć nawet 25 lat.

Tendencja do nadwagi

Norikery zachowały wiele cech pierwotnego konia alpejskiego, który żył na jałowych terenach górskich, a nie na obfitujących w pożywienie pastwiskach. Dlatego jest wrażliwy na przekarmienie i wynikające z niego egzemy czy ochwat.

Należy więc stale kontrolować menu naszego podopiecznego, aby zagwarantować mu dobre samopoczucie i kondycję. Lekka dieta o wysokiej zawartości błonnika oraz minerałów, siano i słoma będą dla niego najlepszym rozwiązaniem. W większości przypadków należy zrezygnować z podawania paszy treściwej.

Miopatia ze spichrzaniem polisacharydów

U norikerów można spotkać się z miopatią ze spichrzaniem polisacharydów, która jest chorobą genetyczną polegającą na tym, że spożyte węglowodany nie mogą być metabolizowane i odkładają się w mięśniach. Prowadzi to do sztywności mięśni, ograniczeń ruchowych i kulawizny.

Bardzo ważne jest, by dotknięte tym schorzeniem zwierzęta otrzymywały niskokaloryczne posiłki o niewielkiej zawartości węglowodanów. Jednak niestety nawet przy zastosowaniu odpowiedniego leczenia, cierpiące na tę dolegliwość konie będą w pewnym stopniu wykazywały ograniczoną sprężystość mięśni.

Wrażliwe kopyta i stawy kolanowe

Koń norycki to koń juczny i może ciągnąć duże ciężary. Jednak jego ciężar własny jest już dość imponujący i sam w sobie stanowi obciążenie dla kopyt. Dlatego powinny być one regularnie oglądane przez kowala, aby móc w porę zauważyć ewentualne zmiany patologiczne i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Podobnie sytuacja wygląda w przypadku stawów kolanowych. Przedstawiciele tej rasy mają genetyczne skłonności do ich zwichnięć, które są dla konia bardzo bolesne i mogą prowadzić do poważnych uszkodzeń więzadeł, a nawet wymagać interwencji chirurgicznej.

Z tego względu konie z chorymi stawami kolanowymi powinny regularnie nosić odpowiednie stabilizatory, dzięki czemu możliwe jest uniknięcie zaostrzenia choroby.

Weź pod uwagę, że kiedy Twój koń zaczyna nagle kuleć, przyczyną mogą być niedomagające stawy kolanowe. W takiej sytuacji koniecznie skonsultuj się z lekarzem weterynarii.

Noriker to stara, alpejska rasa koni z dawnego Noricum, a dzisiejszej Austrii. Wraz z przemieszczającymi się Rzymianami miało miejsce pierwsze krzyżowanie alpejskich koni zimnokrwistych z rzymskimi końmi bojowymi, a powstałe z takiej mieszanki wierzchowce okazały się bardzo wytrzymałe i w ciągu następnych stuleci zyskały popularność jako konie robocze i pociągowe w całych południowych Niemczech i północnych Włoszech.

W XVI wieku arcybiskupstwo w Salzburgu zaczęło hodować tę rasę w sposób uregulowany, a od początku XX wieku zarejestrowano około 10.000 jej przedstawicieli w Austrii i południowych Niemczech.