Konie fryzyjskie uważane są za jedną z najstarszych ras koni w Europie i pochodzą z holenderskiej prowincji Friesland.
Początki tej rasy sięgają ponad 1000 lat wstecz. Już Juliusz Cezar i rzymski historyk Tacyt wspominali te wyjątkowe konie w swoich pracach.
Krzyżowanie z końmi iberyjskimi
Decydujący wpływ na rozwój dzisiejszych fryzów miały konie iberyjskie, z którymi krzyżowano je podczas hiszpańskiej okupacji Holandii. W XVI i XVII wieku zaczęto łączyć konie hiszpańskie z holenderskimi końmi zimnokrwistymi, tym samym kładąc podwaliny pod współczesną hodowlę fryzów.
Konie fryzyjskie zawdzięczają andaluzom na przykład swoją łukowatą szyję i wysoką akcję kolan, a ich elegancki, pełen ekspresji ruch sprawił, że stały się reprezentacyjnymi końmi zaprzęgowymi dla szlachty.
Ocalony przed wyginięciem
W XVIII wieku zainteresowanie holenderską rasą koni drastycznie zmalało, sprawiając, że fryzy praktycznie wymarły. Oficjalna księga stadna rasy istnieje od 1879 roku, a w 1913 roku zarejestrowane w niej były jedynie trzy ogiery hodowlane.
W związku z tym hodowcy podjęli ogromne wysiłki by uratować tę rasę i rozpowszechnić ją w całej Europie. W międzyczasie postawiono na hodowlę koni czystej krwi: Od czasu, gdy konie fryzyjskie skrzyżowano z andaluzyjskimi, zrezygnowano z dolewu krwi jakichkolwiek innych ras.
Wyjątek stanowią konie arabo-fryzyjskie, które hodowane są od lat sześćdziesiątych i mają pewną domieszkę krwi konia arabskiego, który uczynił z barokowego fryza bardziej sportowego i silniejszego wierzchowca. Na podstawie cech zewnętrznych odróżnienie konia fryzyjskiego i arabo-fryza jest praktycznie niemożliwe.