Południowoniemiecki koń zimnokrwisty

W przeszłości, w swojej południowoniemieckiej ojczyźnie konie te były głównie końmi roboczymi w rolnictwie i leśnictwie, na przykład w wyrębie lasu.

Jednak ze względu na postępującą industrializację i technologizację rolnictwa, są coraz rzadziej wykorzystywane jako konie juczne.

Dobroduszny i wszechstronny

Zamiast tego, przedstawiciele tej wszechstronnej rasy są chętnie użytkowani jako konie rekreacyjne i rodzinne. Doskonale sprawdzają się w różnych dyscyplinach jeździeckich, takich jak jazda w stylu western czy ujeżdżenie, a za sprawą swojego przyjaznego usposobienia również w hipoterapii.

Południowoniemiecki koń zimnokrwisty w tradycji i reklamie

Ponadto, nawet dziś zdarzają się sytuacje, w których ten muskularny koń zimnokrwisty wykorzystywany jest jako koń pociągowy, na przykład podczas przejażdżek bryczką i tradycyjnych parad.

Jest częścią bawarskiej tradycji, bierze udział w pokazach i reklamach.

Jego utrzymanie jest równie nieskomplikowanie i niewymagające jak jego charakter. Najlepiej będzie się czuł trzymany w systemie wolnowybiegowym lub stajennym z dużą ilością codziennego ruchu w towarzystwie innych przedstawicieli gatunku.

Te mało wymagające zwierzęta dobrze wykorzystują paszę i nie są wybredne w kwestii żywienia, którego podstawę stanowi trawa lub siano. Podawanie paszy treściwej konieczne jest zazwyczaj jedynie wówczas, gdy wykorzystywane są do ciężkiej pracy.

Południowoniemiecki koń zimnokrwisty to wytrzymała rasa, mało podatna na choroby. W hodowli dużą wagę przywiązuje się do zdrowia kopyt, dlatego na przykład grudę spotyka się u nich bardzo rzadko.

Niemniej, podobnie jak u innych ras zimnokrwistych, coraz częściej obserwuje się tak zwaną miopatię ze spichrzaniem polisacharydów (PSSM). Jest to zwyrodnieniowa choroba mięśni, która powoduje ich ból, sztywność i osłabia wydolność organizmu.

Predyspozycje do tej choroby można wykryć za pomocą badań genetycznych.

Jak długo żyje południowoniemiecki koń zimnokrwisty?

Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi od 16 do 20 lat. W porównaniu do innych typów i ras koni, nie są wyjątkowo długowieczne.

Południowoniemiecki koń zimnokrwisty jest blisko spokrewniony z austriackim koniem noryckim. Obie rasy mają tych samych przodków – konie hodowane niegdyś w rzymskiej prowincji Noricum. Obejmowała ona tereny dzisiejszej Słowenii, Bawarii i Austrii.

W Bawarii z linii hodowlanej koni noryckich ostatecznie rozwinęła się samodzielna rasa o własnych założeniach hodowlanych. Obecną nazwę rasa nosi od połowy XX wieku, a do dziś przedstawiciele obu ras wykazują znaczne podobieństwa pod względem charakteru i użytkowości.

Pewne różnice jednak występują: Południowoniemiecki koń zimnokrwisty jest ogólnie nieco wyższy, lżejszy i smuklejszy niż typowy noriker.

Hodowla w Bawarii i Badenii-Wirtembergii

W hodowli dba się o czystość rasy, przy czym dopuszczalny jest dolew krwi ciężkich koni saksońsko-turyńskich, koni pełnej krwi angielskiej i koni noryckich. Istnieje kilka stadnin, hodujących południowoniemieckiego konia zimnokrwistego – mieszczą się one głównie w Bawarii i Badenii-Wirtembergii.

W przeciwieństwie do niektórych innych ras zimnokrwistych, południowoniemiecki koń zimnokrwisty nie jest zagrożony.