Aegidienberger

Twoja waga lub wzrost nie pozwalają Ci na jazdę na koniu islandzkim, ale chcesz spróbować jak to jest jeździć toltem? Szukasz nieskomplikowanego wierzchowca o eleganckim eksterierze? Znajdziesz to wszystko u aegidienbergera.

Przedstawiciele tej rasy świetnie sprawdzają się we wszelkich formach rekreacji, w jeździe terenowej i na czworobokach, a także w sporcie.

Tolt: Magiczny czwarty chód

To co wyróżnia tę rasę, to jej chody. Natura obdarzyła aegidienbergery umiejętnością poruszania się oprócz standardowych chodów takich jak stęp, kłus i galop, również toltem. Jest to czterotaktowy, obszerny chód, podobny do szybszego stępa, w którym kopyta wirują w górę i w dół, robiąc wyjątkowe wrażenie. Ponieważ w chodzie tym nie występuje faza zawieszenia, jeżdżąc toltem można odnieść wrażenie unoszenia się w powietrzu – jeździec siedzi na grzbiecie konia, praktycznie nie odczuwając żadnych wstrząsów. Jazda na koniach poruszających się w takim chodzie jest sztuką samą w sobie i wymaga specjalnego treningu.

Warto wiedzieć: Niektóre aegidienbergery potrafią również poruszać się inochodem. Ten piąty chód nie jest jednak głównym celem hodowlanym w przypadku tej rasy.

Aegidienberger to wytrzymała i zdrowa rasa koni. Płynąca w jego żyłach krew paso peruano pomaga mu odnaleźć się w naszych szerokościach geograficznych, dzięki czemu dobrze znosi wysokie temperatury. Geny koni islandzkich natomiast, którym zawdzięcza grubą sierść, chronią go przed zimnem i wilgocią.

Prawidłowe warunki utrzymania

Najlepszym rozwiązaniem w przypadku tych koni jest chów wolnowybiegowy, który zapewnia stały dostęp do świeżego powietrza, ruch i kontakt z innymi końmi.

Jak zawsze w przypadku chowu bezstajennego, należy upewnić się, że podłoże, na którym przebywają konie jest suche i że zwierzęta mają zapewnione schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi.

Aegidienberger został obdarzony bardzo dobrym zdrowiem. Nie są znane w jego przypadku praktycznie żadne choroby typowe dla rasy.

Tak jak każdy koń potrzebuje regularnej pielęgnacji, w tym szczotkowania długiej grzywy i ogona.
Sierść przedstawicieli tej rasy nie jest tak gęsta jak sierść koni islandzkich, w związku z czym nie trzeba poświęcać jej aż tak dużo uwagi. Niemniej, zwierzęta będą Ci wdzięczne, jeśli wesprzesz je w okresie wiosennej zmiany okrywy włosowej.

Oczywiście ich kopyta powinny być pod stałą kontrolą kowala, który będzie je regularnie werkował lub, w razie potrzeby, podkuwał.

Czy aegidienberger jest podatny na egzemę letnią?

Gdy tylko robi się cieplej, koniom zaczyna dolegać uporczywy świąd. Wiele koni islandzkich reaguje wrażliwie na ukończenia meszek i zaczynają drapać się, pocierając grzywą, ogonem i głową o przedmioty.

Aegidienberger również ma w sobie islandzką krew i nie obca jest mu egzema letnia. Jednak predyspozycje do tej dolegliwości w jego przypadku zdecydowanie straciły na sile. Z reguły ten irytujący problem zdrowotny jest mu obcy.

Jak długo żyje aegidienberger?

Konie te są długowieczne i nierzadko dożywają nawet trzydziestu lat.

Obie rasy użyte w hodowli aegidienbergera nie są wymagające pod względem odżywiania. Aegidienberger zatem również dobrze radzi sobie z nisko energetyczną czy ubogą w składniki odżywcze paszą. Podawanie siana i słomy oraz, w razie potrzeby, minerałów, powinno w zupełności wystarczyć w większości przypadków.

W miesiącach letnich zwierzęta można wypuszczać na pastwiska, pod warunkiem, że nie są zbyt zasobne w roślinność. Pasza treściwa w ich przypadku nie jest koniecznością, ale jej podawanie może być zasadne w przypadku dużego obciążenia pracą.

Dlatego plan żywienia należy zawsze układać indywidualnie, dopasowując go do potrzeb żywieniowych i aktywności zwierzęcia.

Wielu miłośników koni patrząc na aegidienbergera zastanawia się, co to za niezwykły koń islandzki? Przedstawiciele tej rasy rzeczywiście są bardzo podobni do islanderów, ale za sprawą genów paso peruano różnią się od nich wzrostem i elegancją.

Jak powstała ta niezwykła mieszanka?

Aegidienberger pochodzi z Niemiec, a dokładniej z Nadrenii Północnej-Westfalii. W 1981 roku w stadninie Aegidienberger niedaleko Kolonii, Walter Feldmann wyhodował pierwszego konia, będącego krzyżówką konia islandzkiego i paso peruano.

Stworzył wierzchowca, który połączył w sobie najlepsze cechy konia islandzkiego (nienaganny charakter, wytrzymałość i siła) z zaletami paso peruano (odporność na wysokie temperatury, szlachetny wygląd, wzrost).

Przedstawiciele obu ras poruszają się w czterech chodach, a więc stępem, kłusem, galopem oraz toltem.

Program hodowlany

W hodowli aegidienbergerów stosuje się zasadę pięciu ósmych, która jest powszechna w rolnictwie.

• Krzyżując peso peruano z koniem islandzkim, uzyskujemy przedstawiciela pokolenia F1.
• Jeśli z kolei konia z pokolenia F1 skrzyżujemy z czystej krwi koniem islandzkim, uzyskujemy pokolenie R1, w żyłach którego płynie 25% krwi peso peruano i 75% konia islandzkiego.
• Dopiero w trzecim pokoleniu, z połączenia konia z pokolenia R1 i F1 powstaje aegidienberger, z udziałem paso peruano wynoszących trzy ósme i konia islandzkiego wynoszącym pięć ósmych.

Ciekawostka: Pierwotnie, Feldmann planował skrzyżować konie islandzkie z końmi fryzyjskimi, co mu się nie udało ze względu na sprzeciw hodowców ogierów fryzyjskich.