Termin choroba Pacheco u papug jest Ci zupełnie obcy? W takim razie zachęcamy do zapoznania się z najważniejszymi faktami na temat tej infekcji herpeswirusowej i tego, co sprawia, że jest ona tak niebezpieczna.
© petunyia / stock.adobe.com
Zarażona herpeswirusem ara dużo śpi.
W porównaniu do innych chorób wirusowych, takich jak Psittacine Beak and Feather Disease (PBFD) czy aspergiloza, choroba Pacheco zazwyczaj pojawia się bardzo nagle. Z reguły dotknięte nią papugi umierają w ciągu dni. Wyjątkiem są papużki faliste, u których herpeswirusy rozwijają się nieco później.
Niestety, opiekunowie papug słusznie obawiają się tej choroby zakaźnej. Dobra wiadomość jest jednak taka, że w ciągu ostatnich kilku lat liczba infekcji znacznie spadła.
Sama infekcja zwykle nie wystarcza, aby papugi zachorowały na chorobę Pacheco. Wirusy mogą bowiem pozostawać w organizmie przez długi czas, bez wywoływania objawów klinicznych (infekcja utajona).
Jeśli natomiast nasza papuga jest zestresowana lub cierpi z powodu innych niesprzyjających czynników, objawy pojawiają się nagle – po średnim czasie inkubacji wynoszącym od czterech do dziesięciu dni. Wówczas chorobę Pacheco można rozpoznać po następujących objawach:
Chore papugi niestety umierają w ciągu kilku godzin lub dni od pojawienia się pierwszych symptomów.
Ponieważ czas przeżywalności chorych papug jest bardzo krótki, na wykrycie choroby Pacheco lekarz weterynarii ma niewiele czasu. W tym celu pobierze wymaz z kloaki i gardła ptaka, który następnie zostanie wysłany do laboratorium, które wykrywa ją za pomocą specjalnych testów.
Ponadto, wykonując badanie ultrasonograficzne, specjalista może zobaczyć, czy narządy wewnętrzne, takie jak wątroba nie są powiększone. Niemniej, samo USG nie wystarcza do postawienia trafnej diagnozy, ponieważ inne choroby również mogą prowadzić do ich obrzęku.
Niestety większość papug umiera, zanim lekarz weterynarii jest w stanie wykryć chorobę Pacheco. Dlatego diagnoza jest zwykle stawiana na późniejszym etapie, na podstawie badania patologicznego.
Patolog sprawdza wówczas, czy wątroba, śledziona i nerki są spuchnięte i czy widoczna jest na nich martwica tkanek oraz krwawe obszary. Aby wykryć obecność herpeswirusów, pobiera się również próbki narządów i analizuje w specjalistycznym laboratorium.
Ponieważ większość papug umiera w bardzo krótkim czasie od zakażenia, wyleczenie choroby Pacheco jest bardzo trudne.
Jeśli lekarz weterynarii zastosuje leki przeciwwirusowe (wirusostatyki) odpowiednio wcześnie, papuga może zostać uratowana, w zależności od zaawansowania dolegliwości. Leki podaje się ptakom albo wraz z wodą pitną albo we wstrzyknięciach podskórnych. Niestety środki te są w stanie jedynie powstrzymać namnażanie się wirusa. Zarażony ptak pozostaje jego nosicielem przez całe życie i może potencjalnie zarażać inne ptaki.
© Evgeniia / stock.adobe.com
Choroba Pacheco, nazwana tak na cześć jej odkrywcy, to choroba zakaźna wywoływana przez wirusy. Ptaki zarażają się w wyniku kontaktu z odchodami, pyłem z piór lub wydzielinami ciała, skażonymi określonymi herpeswirusami.
Wirusy dostają się do dróg oddechowych zwierzęcia wraz z wdychanym powietrzem lub drogą pokarmową. Następnie przez krwiobieg docierają do innych narządów, zwłaszcza wątroby, śledziony i nerek. Tam pozostają w stanie utajonym do momentu osłabienia układu odpornościowego, na przykład w wyniku stresu.
Największym zagrożeniem są ptaki z utajonym zakażeniem. Zwierzęta wówczas nie wykazują żadnych objawów choroby, ale mogą wydalać patogen i w ten sposób zarażać inne ptaki. Po zakupie nowego ptaka najlepiej zbadać go, aby mieć pewność, że nic mu nie dolega, a do czasu uzyskania wyników badań, odizolować go od reszty zwierząt.
Jeśli jedna z naszych podopiecznych zachorowała już na chorobę Pacheco, pozostałe papugi możemy chronić przed infekcją, podając im leki przeciwwirusowe, tak szybko, jak to możliwe. Kolejne dawki pomagają jeszcze bardziej zmniejszyć ryzyko infekcji.
Chore ptaki należy bezwzględnie odseparować od zdrowych, a wszystkie powierzchnie, z którymi ptaki mają kontakt wyczyścić skutecznym środkiem dezynfekującym. Herpeswirusy posiadają zdolność przetrwania w środowisku przez bardzo długi czas, co sprawia, że ptaki mogą zarazić się również poprzez skażone przedmioty. Ponieważ odchody zwierząt także mogą zawierać wirusa, pamiętajmy o tym, aby jak najczęściej usuwać je z klatki.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
