Parwowiroza (psi tyfus) 

Wirusy to jedno z wielu zagrożeń dla zdrowia naszych ukochanych futrzaków. Wyjątkowo niebezpiecznym przedstawicielem jest parwowirus psów. Dowiedz się, jak objawia się parwowiroza (psi tyfus), jakie są możliwości leczenia i jak możesz chronić przed nią swojego psa.

Jak niebezpieczna jest parwowiroza u psa?

Parwowiroza (psi tyfus) jest wysoce zaraźliwą chorobą zakaźną, której towarzyszą bardzo ciężkie objawy. Zwłaszcza w przypadku młodych i nieszczepionych psów może szybko doprowadzić do śmierci. Jeśli jednak leczenie zostanie rozpoczęte odpowiednio wcześnie, szanse zwierzęcia na przeżycie są znacznie większe.

Objawy: Jakie są główne objawy psiego tyfusu?

Zaraz po zakażeniu u psa może wystąpić gorączka i ogólne znużenie. Po okresie inkubacji trwającym od czterech do siedmiu dni, parwowiroza prowadzi zwykle do ciężkich i ciągłych wymiotów.

Następnie pojawia się wodnista, zwykle krwawa biegunka, która może mieć bardzo nieprzyjemny zapach. W wyniku zaburzeń pracy układu pokarmowego pies traci również dużo płynów, co prowadzi do odwodnienia.

Oprócz przewodu pokarmowego parwowirus atakuje serce i układ odpornościowy psa. W konsekwencji dochodzi do zapalenia mięśnia sercowego i infekcji wtórnych.

Śmierć w następstwie psiego tyfusu grozi zwłaszcza szczeniętom, nieszczepionym młodym psom i psom starszym. W większości przypadków przyczyną śmierci są poważne uszkodzenia mięśnia sercowego.

Główne objawy parwowirozy w skrócie:

• Gorączka i znużenie
• Silne, ciągłe wymioty
• Wodnista, często krwawa biegunka
• Odwodnienie
• Osłabienie układu odpornościowego
• Infekcje wtórne

Rozpoznanie: Jak można wykryć parwowirozę u psa?

Wymioty i biegunka mogą mieć wiele różnych przyczyn. Dlatego lekarz weterynarii rozpoczyna szukanie źródła zaburzeń od szczegółowego wywiadu z opiekunem i badania ogólnego zwierzęcia.

Jeśli istnieje podejrzenie zakażenia parwowirusem psów (Canine Parvovirus – CPV), wówczas wdraża specjalistyczne badania. Badanie krwi zwykle wykazuje niedobór białych i czerwonych krwinek, a także płytek krwi. Dlatego parwowiroza jest znana również pod nazwą „panleukopenia”. W tłumaczeniu „panleukopenia” oznacza niedobór wszystkich białych krwinek.

Bezpośrednie wykrycie wirusa może nastąpić również poprzez kał.

Leczenie: Jakie są możliwości leczenia?

Jeśli lekarz wykryje parwowirozę we wczesnym stadium, w wielu przypadkach psa można uratować. Chore zwierzę zazwyczaj wymaga hospitalizacji i intensywnej opieki lekarskiej. W warunkach szpitalnych otrzymuje niezbędne leczenie, które ma na celu przede wszystkim przeciwdziałanie niekiedy ciężkim objawom choroby.

Zalecane są następujące działania lecznicze:

• Infuzje przeciwko utracie płynów
• Antybiotyki zapobiegające infekcjom wtórnym
• Ciepło
• Tabletki osłonowe na żołądek
• Leki przeciw nudnościom
• Środki przeciwbólowe

Rokowania: Jakie są szanse na wyleczenie parwowirozy?

Jeśli psi tyfus uda się w porę zdiagnozować i natychmiast rozpocząć leczenie, rokowania – zwłaszcza w przypadku dorosłych zwierząt – są zwykle bardzo dobre. Pierwsze dni parwowirozy są szczególnie niebezpieczne. Jeśli pies przetrwał pierwsze cztery do pięciu dni, szansa na przeżycie ponownie wzrasta.

Choroba ta jest bardziej niebezpieczna dla młodych zwierząt. Układ odpornościowy szczeniąt jest jeszcze nie w pełni wykształcony, dlatego ich szanse na przeżycie są nieco mniejsze. Nieszczepione młode psy również są bardziej narażone na śmierć z powodu psiego tyfusu.

Przyczyny: Jak dochodzi do rozwoju choroby?

Parwowirozę wywołuje parwowirus psów typu 2 (Canine Parvovirus 2). Występuje w różnych wariantach (a, b i c), które powodują różny stopień zaawansowania choroby.

Należy wspomnieć, że parwowirus psów 2b może zarażać nie tylko psy, ale także koty. Wirus jest wysoce zaraźliwy i może długo przetrwać w środowisku.

Zwierzęta dotknięte chorobą cierpią na biegunkę, dlatego patogen szybko się rozprzestrzenia – zwłaszcza w większych grupach psów. Zakażenie możliwe jest również pośrednio przez kontakt ze skażonymi przedmiotami.

W organizmie psa wirusy poprzez krew przedostają się do komórek szybko dzielących się. Należą do nich przede wszystkim błona śluzowa żołądka i jelit, komórki mięśnia sercowego oraz tkanki limfatyczne, takie jak szpik kostny. To typowe umiejscowienie wirusa w organizmie tłumaczy również klasyczne objawy parwowirozy, czyli wymioty, biegunkę i znużenie.

Profilaktyka: Jak uniknąć parwowirozy u psa?

Psi tyfus może stać się bardzo niebezpieczny dla Twojego psa i jest potencjalnie śmiertelny, dlatego ważne jest, aby podjąć działania zapobiegawcze.

Szczepienie

Szczepionka przeciwko parwowirusowi psów istnieje od lat 70. XX wieku. W organizmie psa prowadzi do powstania przeciwciał, dzięki czemu po kontakcie z wirusem zwierzę nie choruje.

Zalecenia niemieckiej Stałej Komisji ds. Szczepień dla Medycyny Weterynaryjnej brzmią: Młode psy należy zaszczepić po raz pierwszy w wieku 8, 12 i 16 tygodni. Po roku weterynarz powtarza szczepienie, które kończy immunizację podstawową. Następnie szczepienie należy odświeżać co trzy lata.

Środki ochronne w razie zachorowania

Aby uniknąć zakażenia innych psów, w przypadku zachorowania opiekun psa musi natychmiast podjąć środki zapobiegawcze.

Ważne: Chore zwierzęta wydalają wirusa z kałem przez około tydzień, dlatego natychmiast odizoluj swojego psa. Pamiętaj o pozostawieniu wszystkich przedmiotów w strefie pobytu psa, aby nie doszło do rozprzestrzenienia się wirusa.

Podczas kontaktu z chorym psem noś rękawiczki jednorazowe, a po kontakcie – przebierz się. Natychmiast usuwaj kał i regularnie dezynfekuj miejsca oddawania kału, miejsca karmienia, zabawki i inne powierzchnie.

Wybierając środek dezynfekujący, zwróć również uwagę, czy jest on skuteczny przeciw parwowirusowi psów. Nie wszystkie środki zwalczają tego wirusa.