Wygląd: „Dzika mieszanka”
Tinkera nie sposób pomylić z żadnym innym koniem. Jego srokate umaszczenie, charakterystyczne szczotki pęcinowe i krępa, zimnokrwista budowa zdradzają go natychmiast. Irlandzki tinker jest krzyżówką konia gorącokrwistego z koniem zimnokrwistym i łączy w sobie najlepsze cechy tych tak różnych typów koni.
Jedna rasa, wiele nazw
Tinkery nazywane są również irlandzkimi tinkerami, cobami irlandzkimi lub gypsy cobami.
Niektórzy przedstawiciele rasy mierzą zaledwie od 130 do 145 centymetrów i aż trudno uwierzyć, że w ich powstaniu miały swój udział również konie rasy shire. Jednak, gdy patrzymy na tinkera, od razy rzucają się nam w oczy jego „zimnokrwiste geny”. Coby irlandzkie są niezwykle silne, mają masywny szkielet i rozbudowane mięśnie. Ich kończyny są stosunkowo krótkie, ale silne.
Charakterystyczna, bujna grzywa i ogon od razu przykuwają uwagę, zwłaszcza w pełnym galopie, przywodząc na myśl niekontrolowaną siłę natury. Ich duże kopyta i szeroka klatka piersiowa podkreślają ich siłę.
Mocna szyja i szeroki grzbiet
Jak na konie zimnokrwiste przystało, tinkery mają bardzo zwartą budowę. Ciężką głowę, czasami o lekko garbonosym profilu porasta mniej lub bardziej gęsta broda. W zimie, podczas ujemnej temperatury, skraplająca się na niej woda zamarza, sprawiając, że wyglądają co najmniej zabawnie.
Ich szyja jest mocna, niezbyt długa i płynnie przechodzi w masywny, szeroki grzbiet. Wsiadając na nie możemy odnieść dość nietypowe wrażenie, ponieważ jazda na nich wymaga naprawdę szerokiego rozstawienia nóg.
Niebieskie oczy
Tinkery słyną ze swoich niebieskich oczu. Kolor ten doskonale łączy się z odmianami na sierści, tworząc fascynujący obrazek. W ich oczach można się zatracić, odzwierciedlają bowiem wierność i lojalność.
Owłosione pęciny
Dumą hodowców tinkerów są ich bujnie owłosione pęciny, zwane szczotkami. Coby irlandzkie to zwierzęta pracujące i niegdyś przebywały na zewnątrz niezależnie od warunków atmosferycznych. W ich hodowli dążono do uzyskania gęstego owłosienia pęcin, by chronić je przed wilgocią podczas deszczu – włos odprowadza bowiem wodę w kierunku podłoża. W bardzo wilgotnych warunkach szczotki muszą być jednak suszone lub przycinane, ponieważ w przeciwnym razie znajdująca się pod nimi skóra stanie się miękka i podatna na infekcje.
Czy wszystkie tinkery są srokate?
Typowym umaszczeniem tinkerów jest umaszczenie srokate z białą łysiną, ale nie zawsze musi tak być: Konie te występują również w umaszczeniu karym, siwym, gniadym, palomino czy cremello.
Jednolita maść charakteryzowała niegdyś konie będące własnością szlachty. Równolegle, tinker stał się popularny wśród przedstawicieli niższych warstw społecznych i wyraźnie odróżniał się od swoich arystokratycznych krewnych wielobarwnością. Tradycyjnie, preferowaną maścią w ich przypadku jest maść srokata.
Podział na groupy
Poszczególne tinkery różnią się między sobą wielkością i w zależności od niej dzieli się je na grupy. Małe zwierzęta o wysokości w kłębie wahającej się od 128 do 148 centymetrów zaliczane są do grupy C. Średniej wielkości tinkery o wzroście od 149 do 159 centymetrów należą do grupy B, która jest najliczniejsza. Bardzo rosłe egzemplarze o wysokości przekraczającej 160 centymetrów zaliczane są do grupy A i to przede wszystkim one nazywane są również cobami irlandzkimi.