Tinker

Wrodzony spokój i opanowanie czynią tinkery idealnymi kompanami dla początkujących i niepełnosprawnych jeźdźców. Ze względu na swoją budowę mniej nadają się na konie pokazowe czy uczniów wyższej szkoły jazdy.

Tinkery w dyscyplinie ujeżdżenia

Choć tinker elegancją nie dorównuje hiszpańskiemu koniowi gorącokrwistemu, ma inne cechy, które sprawiają, że dobrze sprawdza się w ujeżdżeniu. Dzięki zrównoważonemu i spokojnemu usposobieniu oraz inteligencji tinkery szybko się uczą i wykonują rozmaite figury ujeżdżeniowe precyzyjnie i w sposób przemyślany. Pośpiech, strachliwość i niepokój są im zupełnie obce, dlatego tak przyjemnie jest z nimi pracować.

Tinker jako koń rekreacyjny

Tinker jest koniem o nieskomplikowanym charakterze. Nie wymaga ciągłych wyzwań na najwyższym poziomie, ale też nie stroni od ciężkiej pracy. Jako koń rekreacyjny lubi przejażdżki w terenie, pracę na ujeżdżalni czy wykonywanie elementów jazdy westernowej. Z tinkerem pod siodłem nie musimy obawiać się napotkanych po drodze traktorów czy koszy na śmieci – na pewno nie zrobią na nim większego wrażenia. Jest również bardzo wyrozumiały i pomocny w stosunku do najmłodszych i początkujących adeptów jeździectwa.

Tinker w hipoterapii

Koń pracujący z osobami niepełnosprawnymi musi być spokojny, przewidywalny i wyróżniać się sporą dozą empatii. Wszystko to jest w posiadaniu tinkera. Dzięki temu podczas sesji hipoterapeutycznych można skupić się na pacjencie i wykonywanych przez niego ćwiczeniach, bez obaw, że koń będzie miał zupełnie inne zamiary. Tinkery są bardzo wrażliwe, potrafią wyczuć nastrój jeźdźca oraz wspierać hipoterapeutę w jego pracy.

Zapewnienie tinkerowi warunków odpowiednich dla gatunku zazwyczaj nie nastręcza wielu problemów. Połączenie cech koni zimnokrwistych i gorącokrwistych sprawia, że jest on bardzo wytrzymały i odporny. Może być trzymany w chowie wolnowybiegowym przez cały rok, pod warunkiem, że ma zapewnione towarzystwo innych wierzchowców. W zimie jego ciało porasta gęsta zimowa sierść, dzięki czemu niskie temperatury nie są mu straszne.

Przedstawiciele tej rasy zostali ukształtowani przez klimat Wysp Brytyjskich, dzięki czemu dobrze radzą sobie z niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i ubogim w składniki odżywcze pożywieniem. Jeśli więc trafią do ciepłej stajni, gdzie będą otrzymywać obfite posiłki, może to mieć negatywny wpływ na ich zdrowie.

Skłonność do nadwagi

Ze względu na jałowe gleby irlandzkich łąk, tinker jest przyzwyczajony do raczej skromnych posiłków. Jego metabolizm jest bardzo wydajny, ale szybko ulega przeciążeniu wysoką podażą składników odżywczych, w rezultacie czego, przebywając na naszych obfitujących w dobrej jakości pożywienie łąkach, ma tendencję do nadwagi, a nawet otyłości. Dlatego trzeba trzymać rękę na pulsie i stale kontrolować jego dietę i wagę.

Wrażliwy układ pokarmowy

Konsekwencją podawania zbyt wysokokalorycznej paszy może być kolka, wodniste stolce, ochwat oraz alergie. Karmienie ich sianem, słomą i niskokaloryczną paszą mineralną w zupełności wystarczy.

Uwaga na utrzymującą się wilgoć

W przypadku dużej wilgoci należy szczególną troską otoczyć sierść i długie szczotki pęcinowe tinkera. Może nawet okazać się, że konieczne będzie ich przycięcie. W przypadku długotrwałej wilgoci, wrażliwa skóra tych zwierząt ma bowiem skłonności do stanów zapalnych zwanych grudą. Łatwo ją rozpoznać, ponieważ silny świąd powoduje, że udręczony nim tinker tupie i ociera swoje szczotki o to, co ma „pod kopytem”, aby choć trochę go złagodzić. Aby temu zapobiec, należy zadbać o suche podłoże w miejscu jego przebywania, stosując na przykład kratki padokowe lub odpowiednio chłonną ściółkę.

Tinkery nie są „dźwigaczami” ciężarów

Zasadniczo, budowa tinkera i udział koni zimnokrwistych czynią go silnym zwierzęciem pociągowym. Niemniej jednak jako koń wierzchowy nie jest przystosowany do noszenia na swoim grzbiecie dużych ciężarów, ponieważ jego „nośność” jest stosunkowo niska w stosunku do masy.

Stąd też dosiadanie go przez cięższe osoby nie jest najlepszym pomysłem. Dotyczy to zwłaszcza mniejszych przedstawicieli rasy o wzroście w kłębie nieprzekraczającym 145 centymetrów, w przypadku których obowiązuje taka sama zasada jak w przypadku kuców, czyli nie więcej niż 60 kilogramów obciążenia.

Ojczyzną tinkera są Wyspy Brytyjskie, gdzie rasa ta powstała w wyniku krzyżówek koni gorąco- i zimnokrwistych. Przedstawiciele niższych warstw społecznych chcieli wyhodować temperamentne, inteligentne, wszechstronne konie, które można było odróżnić od ras szlachetnych na podstawie samego umaszczenia.

W XIX wieku tinker były często używany jako tania siła robocza przez rolników i wędrowców. W języku angielskim „tinker” nawiązuje do jego historii jako włóczęgi, ponieważ towarzyszył wędrowcom w ich przemieszczaniu się z miasta do miasta.