Dzikie konie z Dülmen

Ze względu na swój tryb życia, koniki dulmeńskie uważane są za wyjątkowo wytrzymałe. W Merfelder Bruch żyją w grupach składających się z członków rodziny, spokrewnionych ze sobą klaczy ze źrebakami, na czele których zawsze stoi najbardziej doświadczona, najmądrzejsza klacz przewodnik. Stado jest więc dla tych towarzyskich zwierząt bardzo ważne.

Czy na konikach dulmeńskich można jeździć?

W stosunku do człowieka te inteligentne konie są przyjazne i pozytywnie nastawione.

Te z nich, które trzymane są poza rezerwatem mogą być wykorzystywane np. w celach rekreacyjnych dla dzieci, mogą być kucami zaprzęgowymi. Sprawdzają się również w hipoterapii. Ich chody są bowiem płynne, obszerne i energiczne.

Dzikie konie czy konie dziko żyjące?

Na obszarze chronionym koniki dulmeńskie mogą w przeważającej mierze liczyć tylko na siebie. Człowiek nie interweniuje nawet w przypadku chorób czy poronień, polegają więc jedynie na swoich instynktach.

Niemniej, nie są to dzikie konie w sensie biologicznym. Na przestrzeni wieków zbiegłe konie wojenne i konie rolników wielokrotnie łączyły się z końmi z Dülmen.

Ponadto, celowo krzyżowane były z przedstawicielami innych ras, takich jak kuce walijskie czy kuce Exmoor, mają więc w sobie wiele cech udomowionych koni.

Na wolności konie te przebywają cały rok na zewnątrz, dlatego najlepszym sposobem ich utrzymania jest chów wolnowybiegowy.

Żywienie koników dulmeńskich

Dziko żyjące osobniki nie są dokarmiane. Jedynie podczas szczególnie surowych zim dostarcza się im paszę objętościową w postaci siana, słomy lub sianokiszonki.

Ponieważ dobrze wykorzystują paszę, ich właściciele powinni uważać, aby ich nie przekarmić i uniknąć nadwagi. Podstawą ich diety jest wysokiej jakości siano i świeża woda. Przedstawicielom rasy użytkowanym sportowo jako kuce wierzchowe czy zaprzęgowe, można od czasu do czasu podawać Müsli.

Dlaczego dzikie konie nie potrzebują kowala?

Konie żyjące w rezerwacie nie są odwiedzane ani przez lekarza weterynarii ani przez kowala. Ich niewielkie, mocne kopyta ścierają się w sposób naturalny, dzięki czemu róg kopytowy jest zawsze dobrze uformowany.

W przypadku tych koni nie są znane żadne typowe choroby. Tak, jak u wszystkich dobrze wykorzystujących paszę koni, tak i te dzikie kuce są jednak podatne na ochwacenie.

Jeśli przyzwyczajone do skromnych posiłków zwierzęta będą miały do dyspozycji trawę z intensywnie nawożonych pastwisk, narażone są również na wystąpienie egzemy letniej.

Ponieważ nie są odrobaczane przez człowieka, można się spodziewać, że roczniaki będą zarobaczone. Dlatego po przybyciu do nowego właściciela muszą otrzymać odpowiednią kurację.

Jak długo żyją koniki dulmeńskie?

Konie te uchodzą za długowieczne – ich średnia długość życia wynosi od 25 do 30 lat.

Jako że na obszarze chronionym nie mają naturalnych wrogów, a słabe osobniki nie padają ofiarą myśliwych, starszyzna umiera w sposób naturalny. Często zdarza się, że umierają z głodu, ponieważ ze względu na zużycie zębów nie mogą prawidłowo pobierać pokarmu.

Pierwotnie konie z Dülmen znane były pod nazwą Dülmener Brücher. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z 1316 roku i są uważane za jedną z najstarszych ras koni w Niemczech.

W połowie XIX wieku przetrwanie rasy stało pod znakiem zapytania. Były obiektem polowań, chwytane i wykorzystywane przez ludzi do własnych celów.

Jak jak już wspomnieliśmy, książę von Croÿ stworzył w Merfelder Bruch rezerwat i tym samym ocalił rasę przed wyginięciem.

Kiedy można zobaczyć koniki dulmeńskie?

Konie z Merfelder Bruch uważane są za ostatnie stado dzikich koni w Europie. Można je podziwiać podczas spacerów po rezerwacie i wycieczek z przewodnikiem.

W 1994 roku konie te zostały wpisane na czerwoną listę zagrożonych zwierząt gospodarskich w Niemczech, a ich populacja jest skrajnie zagrożona.

Jak przebiega proces hodowlany?

Między kwietniem a wrześniem ogiery kryjące dopuszczane są do klaczy i resztę roku dojrzali, męscy przedstawiciele rasy spędzają oddzieleni od stada.

Celem takiego postępowania jest zapewnienie, aby źrebięta przychodziły na świat w ciepłych, bogatych w pożywienie miesiącach wiosennych i letnich. Ciąża trwa u koni bowiem jedenaście miesięcy.

Warto wiedzieć: Ponieważ od połowy lat 80-tych XX wieku do hodowli wykorzystywano jedynie ogiery myszowate, zdecydowanie zwiększyła się liczba tak umaszczonych przedstawicieli rasy.