Beagle

Beagle to aktywny członek rodziny

Za sprawą swojego przyjaznego usposobienia, Beagle jest idealnym psem rodzinnym, który odnajdzie się zarówno w mieszkaniu w mieście jak i w domu na wsi. Należy jednak wziąć pod uwagę jego dużą żywiołowość.

Trzymając psa w mieszkaniu, musisz zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu. Jeżeli pies ma do dyspozycji ogród pamiętaj, aby ogrodzenie było wystarczająco wysokie – Beagle to prawdziwi mistrzowie ucieczek.

Nie zostawiaj go samego w domu. Beagle są bardzo towarzyskie i nie lubią przebywać w samotności. Również w stosunku do obcych Beagle jest na ogół przyjaźnie nastawiony, dlatego nie sprawdzi się jako pies stróżujący. Nawet jeżeli przybycie intruza zostanie zasygnalizowane głośnym szczekaniem, bardziej prawdopodobne jest, że potem nastąpi serdeczne przywitanie niż warczenie czy ugryzienie.

Beagle jest psem bardzo towarzyskim i doskonale dogaduje się z psami w każdym wieku, każdej rasy i wielkości, a nawet z kotami.

Ruch przede wszystkim

Beagle to prawdziwe wulkany energii, zwłaszcza w młodym wieku, i należy zapewnić im możliwość spożytkowania tej energii. Porządna dawka wysiłku fizycznego ma dwie zalety.

Po pierwsze, zmęczony pies rzadziej wpada na niezbyt mądre pomysły, po drugie odpowiednia dawka ruchu zapobiega powstaniu nadwagi, do której psy tej rasy niestety mają tendencję ze względu na swoją żarłoczność. Dlatego dwa spacery dziennie trwające około godziny to absolutny mus.

Dzięki swojej inteligencji i wybitnemu węchowi, Beagle nadają się do uprawiania różnych psich sportów. Świetnie sprawdzają się w agility, mantrailingu czy aportowaniu. Warto pamiętać, że za sprawą odpowiedniego przysmaku Beagle’a można zmotywować praktycznie do wszystkiego.

Beagle są odporne, ale obciążone genetycznie niektórymi chorobami

Podobnie jak większość ras psów, Beagle również mają skłonności do zapadania na określone choroby. Należą do nich głównie:

• Beagle Pain Syndrome (tłum. „syndrom bólu beagle’a”): Jest to choroba zapalna rdzenia kręgowego, której towarzyszą silne dolegliwości bólowe.
• Ataksja rdzeniowa: Często nazywana także mielopatią zwyrodnieniową lub degeneracyjną jest schorzeniem o podłożu neurologicznym. Polega na degeneracyjnym zapaleniu rdzenia kręgowego i istoty szarej pnia mózgu i objawia się zaburzeniami koordynacji ruchowej oraz paraliżem spastycznym, przy czym nie wydaje się być specjalnie bolesne dla psa.
• Padaczka miokloniczna Lafory: Jest to dziedziczna choroba metaboliczna. W wyniku uszkodzenia genu, u dotkniętych nią psów dochodzi do zaburzenia przemiany glukozy w jej zapasową formę – glikogen. Powstają tak zwane ciała Lafory, które odkładają się w wątrobie, mięśniach i przede wszystkim w komórkach nerwowych. Towarzyszą temu drgawki, zaburzenia widzenia i otępienie. Aby wykryć tę chorobę wystarczy przeprowadzić badanie genetyczne.
• Choroby oczu: Możliwe choroby oczu u Beagle’a to jaskra, dystrofia rogówki i zanik siatkówki.

Oklapnięte uszy Beagle’ów także są podatne na zapalenia. Wydzieliny stałe oraz ciała obce takie jak chociażby źdźbła trawy czy błoto wywołują bolesne dolegliwości.

W uszach Beagle’a zagnieżdżać się mogą również insekty i roztocza. Pierwszymi oznakami zapalenia są intensywne potrząsanie głową czy przekrzywianie jej.

Oraz ostatnie, lecz nie mniej ważne: Beagle mają nienasycony apetyt i wynikającą z niego skłonność do gromadzenia nadmiarowych kilogramów, które obciążają kręgosłup i stawy.

Beagle, które cechuje krępa budowa ciała o wydłużonym grzbiecie i krótkich nogach, są wyjątkowo podatne na dyskopatię. Najlepsze remedium na wymienione dolegliwości jest ruch, zatem zadbaj o aktywne spędzanie czasu ze swoim podopiecznym, zapewnij mu fizyczne oraz umysłowe wyzwania. Dbaj o odpowiednie żywienie.

Jak powinno wyglądać dowiesz się w naszym artykule: Pożywienie dla Beagle’a.

Ogólnie rzec biorąc, Beagle to aktywne, inteligentne psy, których średnia długość życia wynosi 12 do 15 lat. Chcąc podarować Beagle’owi długie życie w pełni zdrowia, koniecznie należy zwrócić uwagę na jego odpowiednie odżywianie oraz zapewnić mu dużo ruchu w celu zapobiegnięcia nadwadze.

Tylko od odpowiedzialnych hodowców

Nawet jeżeli uważasz, że pies rodzinny nie musi mieć rodowodu, nie należy dowierzać osobom, oferującym rasowe psy bez rodowodu w korzystnej cenie. Hodowla rasowych zwierząt to bardzo drogie i wymagające hobby i musi znaleźć swoje odzwierciedlenie w cenie.

Hodowcy nie tylko karmią swoich podopiecznych i uczą ich życia z ludźmi, lecz także ponoszą ogromną odpowiedzialność za pulę genów danej rasy. Nie chodzi tu jedynie o wygląd zewnętrzny, ale również o zdrowie każdego indywidualnego osobnika w miocie. Związki hodowców kontrolują zarówno warunki panujące w hodowli jak i sposób parowania – pilnują, by odbywało się to w sposób przemyślany.

Odpowiedzialny hodowca zrzeszony w uznanym związku jest w stanie przedstawić dokumentację dotyczącą pochodzenia szczenięcia oraz obojgu jego rodziców, a także dokumentację medyczną. Najlepiej, jeśli jest możliwe zobaczenie rodziców szczenięcia na miejscu.

Hodowcy z prawdziwego zdarzenia zależy na dobrobycie jego podopiecznych, dlatego należy się spodziewać, że będzie się interesował ich dalszym losem.

Jeżeli szczenię pochodzące z takiej hodowli wprowadzi się do naszego domu w wieku ośmiu do dziesięciu tygodni, mamy pewność, że zostało zaczipowane, było regularnie odrobaczane i przynajmniej raz zaszczepione.

Wszystkie te zabiegi znajdują oczywiście swoje odzwierciedlenie w cenie. Zakup szczenięcia rasy Beagle to koszt rzędu 1000 – 3000 zł. Do tego dochodzą jeszcze koszty wyprawki, koszty lekarza weterynarii i bieżące wydatki na karmę, które trzeba mieć na względzie decydując się na zakup psa.

Pies myśliwski o długiej historii

Przez stulecia Beagle wykorzystywano jako psy gończe i myśliwskie. Podczas polowania mają za zadanie osaczyć i atakować zwierzynę, tym samym zapewniając myśliwemu dobre warunki do oddania strzału, a jeśli podczas polowania są w większej grupie, zaganiają ofiarę w kierunku myśliwego.

Ich hodowla wywodzi się od tak zwanego Bloodhound’a lub Northern Hound’a, które to rasy w 1066 roku podczas podboju Brytanii Normanowie przetransportowali do Anglii. Tam w roku około 1400 zostały sparowane z pochodzącymi z południowej Francji Southern Hound’ami.

Nazwa „Beagle” pojawia się po raz pierwszy około 1515 roku w kronikach na dworze króla Henryka VIII. W roku 1615 pojawiło się także określenie „Little Beagle” – ta niewielka rasa swoją nazwę zawdzięcza faktowi, że pies taki mieścił się w torbie przy siodle myśliwego. Rasa została uznana jednak dopiero w roku 1890, przez główną organizację kynologiczną w Wielkiej Brytanii „British Kennel Club“.